Professor aan het groot-seminarie Dijnselburg te Huis ter Heide; nationaal geestelijk adviseur van de Nederlandse RK Middenstandsbond en de Katholieke Filmactie

Biografische schets. Dries van Agt werd op 2 februari 1931 geboren in het Brabantse dorp Geldrop. Na het gymnasium in Eindhoven ging Van Agt in 1949 rechten studeren aan de Katholieke Universiteit in Nijmegen. Tijdens zijn studie werd Van Agt bestuurslid bij studentenvereniging Carolus Magnus, waar hij zijn latere partijgenoot en collega-minister Fons van der Stee leerde kennen. Na cum laude af te studeren in het privaatrecht en een korte periode bij een advocatenkantoor werd Van Agt in 1958 wetgevingsjurist, eerst bij het ministerie van Landbouw, daarna bij het ministerie van Justitie. In 1968 besloot Van Agt de ambtenarij te verlaten. Hij ging terug naar de Katholieke Universiteit om wetenschappelijk medewerker te worden onder hoogleraar strafrecht en rechtsfilosofie Dick van Eck. Van Eck kwam echter al kort na Van Agts benoeming te overlijden aan een hartaanval, waarna Van Agt hoogleraar strafrecht werd. In zijn tijd als hoogleraar kwam een nieuwe uitdaging op zijn pad: Van der Stee vroeg aan Van Agt of deze zich wilde inzetten voor de Katholieke Volkspartij (KVP), waar Van der Stee recent partijvoorzitter was geworden. Van Agt werd in 1969 voorzitter van het Centrum voor Staatkundige Vorming, de denktank van de KVP, waarvoor hij aan het nieuwe verkiezingsprogram werkte. Zijn politieke carrière kwam daarna in een stroomversnelling: na twee jaar werd Van Agt benoemd tot minister van Justitie in het kabinet-Biesheuvel I. Dit kabinet was geen lang leven beschoren, maar behandelde een lastige kwestie: drie oorlogsmisdadigers in Nederlandse hechtenis, de Drie van Breda, zouden mogelijk worden vrijgelaten. Van Agt sprak zich uit voor vrijlating, waarmee hij in de pers kwam door een ongelukkige verwoording: “met een voorstel tot vrijlating zal ik het moeilijker krijgen dan mijn voorganger. Ten eerste ben ik een ariër, wat mijn voorganger niet was, en ten tweede een veel jongere, die de oorlog weinig bewust heeft meegemaakt.” Van Agt kreeg veel kritiek na deze opmerking wegens zijn woordkeuze, waarvoor hij later zijn excuses had aangeboden. In 1972 kwam het verzoek tot gratieverlening in de Tweede Kamer, waar het na een hevig debat werd afgewezen. Na de val van kabinet-Biesheuvel I en het daaropvolgende rompkabinet Biesheuvel II werd Van Agt in 1973 naast minister van Justitie tevens vicepremier in het linkse kabinet-Den Uyl. Kenmerkend voor het kabinet waren de spanningen tussen de Partij van de Arbeid (PvdA), Politieke Partij Radicalen (PPR) en Democraten '66 (D'66) enerzijds en de KVP en de Antirevolutionaire Partij (ARP) anderzijds. Hoewel de KVP en de ARP ook vonden dat de overheid een actieve rol moest spelen in de samenleving, waren ze hier pragmatischer in dan de drie progressieve partijen, die graag duidelijk maakten waar ze voor stonden. De verhouding tussen vicepremier Van Agt en premier Joop den Uyl (PvdA) was daarbij ook geen goede: ze spraken elkaar niet veel, en van een wekelijks overleg is het nooit gekomen. Een terugkerend thema was de onenigheid over het abortusbeleid. Op papier was abortus in de jaren '70 nog altijd verboden, maar in de praktijk nam het aantal abortussen toe, doordat artsen abortussen bij “medische indicatie” mochten uitvoeren, wat ruim werd geïnterpreteerd. Van Agt wilde duidelijkheid omtrent de omstandigheden waarin abortus plaats mocht vinden, in plaats van het toen geldende gedoogbeleid. De drie progressieve partijen hadden al hun eigen wetsvoorstel, waarnaast nog een voorstel van KVP en de ARP in zou worden gediend, waarbij een van beide voorstellen het nieuwe abortusbeleid zou vormen. Voor dat er een duidelijk voorstel lag kwam de Bloemenhove abortuskliniek te Heemstede te sprake: het OM had in opdracht van Van Agt de kliniek gesommeerd haar werkzaamheden te staken. De PvdA was woedend om het besluit en uiteindelijk kwam het niet tot een sluiting. Een onafhankelijke rechter zou bepalen of er in de Bloemenhovekliniek juist werd gehandeld. Van Agts handelen in deze kwestie werd onderwerp van een debat, waarin hij geroemd werd om zijn optreden: geen enkele motie tegen hem haalde een meerderheid. In dit debat riep Van Agt op tot een “ethisch reveil”, waarbij het verzet tegen abortus vanuit de samenleving diende te komen, niet alleen vanuit de politiek. In 1976 kwamen de PvdA en de liberale Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) met een nieuw voorstel voor de legalisering van abortus, dat door een meerderheid van de Tweede Kamer werd aangenomen, maar dat Van Agt weigerde te ondertekenen. Even leek het erop dat Van Agt zijn functie neer moest leggen, maar hij gaf toe en ondertekende het voorstel, dat het uiteindelijk niet haalde in de Eerste Kamer doordat meerdere VVD'ers tegen stemden. Bij de verkiezingen van 1977 doet de KVP voor het eerst mee met een gezamenlijke lijst in combinatie met de protestantse ARP en Christelijk-Historische Unie (CHU), het Christen-Democratisch Appèl (CDA), met Van Agt als lijsttrekker. De PvdA won 10 zetels en kreeg de formatieopdracht, maar slaagde er niet in om een PvdA-CDA-D'66-kabinet te formeren, waarna er een CDA-VVD-kabinet, Van Agt I, werd gevormd. Dit kabinet ging meteen aan de slag met een nieuw wetsvoorstel voor de legalisering van abortus, dat op 18 december 1980 door de Tweede Kamer werd aangenomen. Het wetsvoorstel stond abortus toe, maar pas na een wachtperiode van vijf dagen en binnen een bepaalde periode van de zwangerschap. Van Agts ethisch reveil moest plaatsmaken voor de definitieve legalisering van abortus. Kabinet-Van Agt I kreeg echter ook te maken met een verder verslechterende economie. Het begrotingstekort nam toe en de werkloosheid daalde. Het kabinet lanceerde daarom op 30 juni 1978 de beleidsnota Bestek '81 op, waarin als doel werd gesteld om 10 miljard te bezuinigen, waarvan ongeveer de helft op sociale zekerheid. Minister van Financiën Frans Andriessen werd zowel binnen het kabinet als door de CDA-fractie niet gesteund. Andriessen stapte in 1980 om deze reden op. Door de verkiezingen van 1981 hadden het CDA en de VVD geen meerderheid meer, waarna na een moeizame formatie Van Agt II een PvdA-CDA-D'66-kabinet werd, met Den Uyl als vicepremier onder Van Agt. Dit kabinet was geen lang leven beschoren: het begrotingstekort nam verder toe, evenals de werkloosheid, en het CDA en de PvdA kwamen niet tot een eenduidige oplossing, waarna Van Agt II al na 7 maanden in mei 1982 viel doordat de PvdA-bewindslieden hun posten opgaven. Het rompkabinet Van Agt III werd opgericht, bestaande uit CDA en D'66, om voor datzelfde jaar nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Na de verkiezingen was het echter niet Van Agt, maar CDA-fractievoorzitter Lubbers die de kabinetsformatie leidde. Vanuit het CDA waren de meningen verdeeld over de geschiktheid van Lubbers, maar Van Agt had er genoeg van na 6 jaar premierschap en liet het Binnenhof achter zich om Commissaris van de Koningin in Noord-Brabant te worden. Hierna is Van Agt nog ambassadeur van de Europese Gemeenschap geweest, eerst in Tokio, daarna in Washington, maar zijn politieke carrière was voorbij. Profielschets Aan het begin van zijn carrière zag Van Agt zichzelf als progressief, maar tijdens zijn ministerschap tijdens kabinet-Den Uyl groeide hij uit tot een conservatief icoon door zijn verzet tegen de legalisering van abortus en de daarmee gepaard gaande oproep tot een “ethisch reveil”, een terugkeer naar de christelijke ethiek. In de praktijk was Van Agt vooral een pragmaticus, die ook oog had voor andere standpunten dan de zijne. Na zijn premierschap zette Van Agt zich in voor de Palestijnse zaak. Kalle Ketels. Dries Van Agt. In: ODIS. Maart 2017 http://www.odis.be/lnk/PS_133114

Nadat in 1806 in Ned. Indië de godsdienstvrijheid was afgekondigd, werd op 8 mei 1807 de apostolische prefectuur van Nederlands Oost-Indië opgericht. In 1826 werd Batavia aangewezen als het bestuurlijk centrum van de missie in Ned. Indië en werd vastgelegd dat de prefectuur heel dit gebied zou omvatten (behalve Flores dat toen nog ten dele Portugees bezit was). Op 20 september 1842 werd de prefectuur tot apostolisch vicariaat van Batavia verheven. Tot aan het begin van de 20e eeuw bestuurde de apostolisch prefect, later vicaris, de missionaire activiteiten in de gehele Indonesische archipel. Sinds 1893 werd het vicariaat bediend door Jezuïeten. Tussen 1900 en 1940 werd het apostolisch vicariaat steeds kleiner omdat er apostolische prefecturen en vicariaten van werden afgescheiden. Rond 1940 omvatte het vicariaat Batavia alleen nog delen van Midden-Java. De apostolisch vicaris behield echter zijn coӧrdinerende rol omdat hij in de hoofdstad Batavia/Jakarta woonde. In 1961 kreeg Indonesië een eigen bisschoppelijke hiërarchie en werd Jakarta een aartsbisdom.

De Aartsbroederschap van de H. Familie in de Sint Jozefkerk te 's Hertogenbosch werd opgericht op 21 januari 1856 door pater Koemans, rector van de Sint Jozefkerk, met verlof van Mgr. J. Zwijsen, Apostolisch Administrator van het Bisdom 's Hertogenbosch. Ongeveer twee weken na de officiële oprichting sloot de broederschap zich aan bij de H. Familie te Luik (België) de bakermat van de Aartsbroederschap. De Aartsbroederschap was daar gesticht in 1844 door kapitein Henri Belletable (1813-1855). Zie ook het KDC-archief over H.H. Belletable. Onder leiding van de Redemptoristen kwam de broederschap tot hoge bloei, en telde 600-10.000 leden. Men hield trouw tridua en retraites, bedevaarten, aanbiddingen enz. De Aartsbroederschap drukte een stempel op het parochieleven van de Sint Jozefkerk te 's Hertogenbosch.

In 1844 werd in Luik de Broederschap van de Heilige Familie gesticht door Henri Belletable. De officiële oprichting vond plaats in 1845 door de Luikse bisschop Van Bommel. Het was een lekenorganisatie binnen de Rooms Katholieke kerk die vooral werklieden organiseerde. Doel was de Heilige Familie (Jezus, Maria, Jozef) te vereren ter bevordering van een religieus en harmonieus gezinsleven. In 1847 werd de broederschap verheven tot Aartsbroederschap. Hoewel de Aartsbroederschap niet aan een orde of congregatie was verbonden, werd zij in feite beheerd door de Redemptoristen (zie hiervoor het betreffende archief, gedeponeerd bij het Ergoedcentrum Nederlands Kloosterleven te Sint Agatha). Vanaf 1851 werden er in veel parochies afdelingen opgericht. Het Algemeen Secretariaat was sinds 1931 gevestigd in ’s-Hertogenbosch. Vanaf de jaren vijftig nam de activiteit sterk af. In 1964 werd het landelijk secretariaat gesloten, en het Familieblad hield in 1969 op te bestaan.

De Aartsdiocesane Katholieke Middenstandsbond werd in 1908 opgericht als De Hanze, bond van RK verenigingen van handeldrijvende en industriële middenstand in het Aartsbisdom Utrecht. De Aartsdiocesane Bond speelde een grote rol bij het oprichten van katholieke vakorganisaties of z.g. vakgilden van molenaars, bakkers, kruideniers en ambachtslieden die aanvankelijk onderdeel van de diocesane bond waren. In 1915 werd de Nederlandse Rooms-Katholieke Middenstandsorganisatie NRKM, opgericht als een federatie van de Diocesane bonden. De NRKM werd in 1942 geliquideerd. Na de oorlog werd de NRKM als snel weer opgericht, waarbij de diocesane bonden vooral als ‘onderafdelingen’ fungeerden. In 1965 werd de statuten van de bond gewijzigd en de naam werd Nederlands Katholiek Ondernemers Verbond (NKOV). Leden waren niet langer de diocesane bonden, maar individuele ondernemers rechtstreeks. Daarmee verloor de AKMB aan betekenis. Met de fusie van NKOV en Koninklijk Nederlands Ondernemersverbond in 1976 werd de AKMB hoogstwaarschijnlijk opgeheven.

In 1843 nam een adellijke dame in Brussel, Anna de Meeus, het initiatief om arme kerken, vooral in het diocees Mechelen, te ondersteunen. In 1848 ontstonden hieruit een lekenbroederschap en een zustercongregatie. De Vereniging van de Eeuwigdurende Aanbidding en tot steun aan de arme kerken breidde zich internationaal snel uit In 1859 werd in Rotterdam de eerste Nederlandse afdeling opgericht. Naast de verering van het Allerheiligste Sacrament was de versiering van de ‘arme kerken’ de voornaamste doelstelling. De vereniging telde in 1958 ruim 600 afdelingen verspreid over de hele wereld, waarvan 33 in Nederland.

De Academische Leken Missie Actie (ALMA) was een van de leken-missie-organisaties in Nederland die tot doel hadden de missie en het ontwikkelingswerk in de missielanden te steunen. Artsen werden uitgezonden naar de missiegebieden om daar onder leiding van de plaatselijke kerkelijke hiërarchie lekenapostolaat te beoefenen. De ALMA werd opgericht op 29 mei 1947 te Utrecht door een groep medische studenten. Vanaf het begin waren er contacten met MEMISA, dat de ALMA ook financieel steunde, maar deze subsidiëring in 1967 staakte. De ALMA werd opgeheven en haar taken werden overgenomen door de Kommissie voor ontwikkelingssamenwerking van de Unie van Katholieke Studenten in Nederland (UKSN).

Actioma werd opgericht in 2000 als voortzetting van de Katholieke Landelijke Vereniging voor Maatschappelijke Activering (KLVMA, 1982). De KLVMA was zelf weer de opvolger achtereenvolgens het Landelijk Sociaal Charitatief Centrum (LSCC 1950), het Katholieke Landelijk Centrum voor Maatschappelijke Dienstverlening (KLCMD, 1967) en het Katholiek Landelijk Centrum voor Maatschappelijke Ontwikkeling (KLCMO, 1974). Het instituut, voortgekomen uit de katholieke sociaal-caritatieve zorg, is een organisatie gericht op de maatschappelijke activering van vrijwilligers uit met name levensbeschouwelijke kring. Het onderzoekt maatschappelijke ontwikkelingen en ontwikkelt projecten in het veld van maatschappelijke activering.

Het Administratief Komité Politeia werd in de jaren veertig van de vorige eeuw opgericht in Amsterdam als democratisch-socialistische studentenvereniging. Later werden afdelingen opgericht in Utrecht, Leiden, Delft, Rotterdam en Nijmegen (1964). Het was een politieke debatingclub en platform voor scholing op het gebied van socialisme, marxisme en vakbeweging en discussie over linkse onderwerpen. Het verzorgde scholingscursussen tot in de jaren zeventig. In 1980 werd Politeia als gevolg van afnemende belangstelling opgeheven.

De ATO was de opleiding op hbo-niveau voor pastoraal werk van de Katholieke Theologische Hogeschool Utrecht (waarbij voor de kandidaten een priesterwijding niet werd uitgesloten). De Kath. Theologische Hogeschool Utrecht, in 1967 opgericht, legde een sterk accent op het wetenschappelijk karakter van de opleiding. Daardoor werd het ontbreken van een pastorale opleiding op hbo-niveau snel ervaren als een gemis. De oplossing werd gezocht en gevonden in een samenwerking met de sociale academie De Horst te Driebergen. Aan deze academie werd een cursus Bijbels Theologische Vorming (BTV) gegeven ter voorbereiding op een voortgezette theologische scholing. De gehele hbo-opleiding werd de Agogisch Theologische Opleiding (ATO) genoemd. De ATO was uitdrukkelijk bedoeld als opleiding voor pastoraal werk. De bisschoppen van Utrecht en Groningen erkenden de ATO ook als zodanig. In de loop der jaren kregen zij echter steeds meer problemen met de kerk- en maatschappijkritische houding van de ATO. Uiteindelijk besloten zij in 1982 de ATO niet langer te erkennen voor het kerkelijke examen en startten in 1984 zelf een priesteropleiding op hbo-niveau.

Aktie en Ontmoeting Oosterse Kerken (AOK) kwam voort uit het in 1927 opgerichte Apostolaat der Hereeniging. In 1975 werd dit apostolaat hernoemd tot Apostolaat voor de Oosterse Kerken (AOK). In 1993 werd de naam gewijzigd in Aktie en Ontmoeting Oosterse Kerken. Het AOK werkte al die tijd aan eenheid met de orthodoxe kerken van het oosten. Het gaf bekendheid aan het oosters christendom door de Byzantijnse liturgie, die oosterse katholieken delen met orthodoxen, te vieren in katholieke parochies en door lezingen te houden en cursussen te geven. Ook bood het steun aan projecten van oosterse kerken in Oost-Europa, het Midden-Oosten en India. Op 1 jan. 2001 fuseerde Aktie en Ontmoeting Oosterse Kerken met de Sint Willibrord Vereniging tot de Katholieke Vereniging voor Oecumene Athanasius en Willibrord.

De AKKV werd in 1920 opgericht als vereniging met een standsorganisatorisch karakter. Onder het hoofdbestuur ressorteerden de vakgroepen Bouwkunst (aanvankelijk: Architectuur), Beeldende Kunsten, Sierkunst, Toonkunst, Letterkunde en Toneelkunst. De laatste twee vakgroepen hebben nooit gefunctioneerd. In 1946 trad de Katholieke Vereniging van Architecten toe tot de groep Bouwkunst. In 1970 werd de vereniging gereorganiseerd en sliep zij in. In 1982 is de AKKV weer opgericht.

De Algemeene (Roomsch-)Katholieke Werkgeversvereeniging (A(R)KWV) werd in 1915 opgericht als standsorganisaties. De A(R)KWV stelde zich als doel de verwezenlijking van de katholieke (sociale) begin-selen in het grootbedrijf te bevorderen. Behalve de ARKWV, als stands-organisatie, werden voor de behartiging van de werkgeversbelangen ook katholieke werkgeversvakverenigingen opgericht. Hieruit ontstond in 1919 het (Roomsch-)Katholiek Verbond van Werkgeversvakvereenigin-gen (RKVW). De secretaris van het AKWV was vanaf 1919 tevens direc-teur van het Katholiek Verbond was. Naderhand werd ook het voorzit-terschap van de organisaties verenigd in één persoon. Nadat in 1941 alle werkgeversorganisaties waren verboden, hieven de AKWV en het RKWV zichzelf op. In 1945 werden zij heropgericht. In 1955 werden de dagelijkse besturen samengevoegd. In 1961 fuseerden de AKWV en het RKVW tot Nederlands Katholiek Werkgevers Verbond (NKWV). In 1967 ging het NKWV een federatie aan met het Verbond van Protestants-Christelijke Werkgevers in Nederland (VPCW). In 1970 volgde de fusie in het Neder-lands Christelijk Werkgeversverbond (NCW).

Vereniging op het gebied van zieken- en gezondheidszorg

De Apologetische Vereniging Petrus Canisius werd opgericht in 1904 en was genoemd naar de Nederlandse jezuïet en prediker Petrus Canisius (1521-1597). De vereniging stelde zich als doel, het rooms-katholieke geloof te verbreiden en tegenover protestanten en andere niet-katholieken te verdedigen. Middelen daartoe waren onder meer het uitgeven van brochures en tijdschriften (met name Het Schild, 1919-1961), het plaatsen van advertenties en het verzorgen van voordrachten en conferenties. Onder het voorzitterschap van W. van Koeverden (1924-1932) legde de vereniging mede de basis voor de Katholieke Radio Omroep (KRO, 1926). Tussen 1936 en 1939 verscheen in opdracht van de vereniging een Nederlandse vertaling van de Bijbel uit de grondtalen, kortweg Canisiusvertaling genoemd. De vereniging werd m.i.v. 1948 met een gewijzigde, oecumenische doelstelling voortgezet als Sint Willibrordvereniging.

Politicus KVP en CDA, lid Provinciale Staten, Tweede Kamer, Eerste Kamer en Europese Commissie

Hendrikus Wilhelmus Franciscus (Henk) Aukes (Haarlem, 1905 – Bolsward 1999) studeerde rechtshistorie en middeleeuwse geschiedenis aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Daarna was hij secretaris van de eerste Katholieke Encyclopaedie en wetenschappelijk assistent aan de universiteitsbibliotheek te Nijmegen (1938-1944). In 1944-1945 was hij hoofd van de afdeling gesproken woord van radio Herrijzend Nederland te Eindhoven. Na de oorlog was hij hoofd van de afdeling Regionale Omroepen van de Nederlandse Radio Unie. In 1956 werd hij directeur van het Augustijnse vormingscentrum “Vinea Domini” te Witmarsum. Deze functie bekleedde hij tot zijn pensionering. Aukes stamde uit een katholiek Fries geslacht. Over de Friese rooms-katholieke families publiceerde hij ‘Katholieke Friese geslachten’ (1941). In 1956 publiceerde hij een biografie van kardinaal J. de Jong, in 1961 verscheen zijn standaardwerk ‘Het leven van Titus Brandsma’. Behalve deze werken schreef hij talloze brochures, tijdschrift- en krantenartikelen, waarvan enkele onder de pseudoniemen Gosse Dijkstra en H. Overmeer. Aukes heeft ook veel onderzoek gedaan naar zijn eigen voorouders en die van zijn echtgenote. Aukes was sinds 1947 getrouwd met Paula Maria Stockmann (Sneek 1918 – Sneek 1994).

Letterkundige; uitgever; hoogleraar aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten

J.I.M. van Adrichem, geboren in 1935, studeerde aan het groot-seminarie Warmond en werd in 1961 tot priester gewijd. Hij was tot 1968 werkzaam in Alphen aan den Rijn en daarna tot 1979 in Rotterdam-Oost (Alexanderstad/Capelle). Hierna was hij geestelijk verzorger in het revalidatiecentrum De Hoogstraat te Leersum. Vanaf 1992 was hij geestelijk verzorger bij Psychiatrisch Centrum Zon en Schild te Amersfoort. Hier nam hij in 1996 afscheid.

Johannes Josephus Antonius Aalders werd geboren in 1904 in Beltrum (gemeente Eibergen). Na zijn priesterwijding in 1927 werd hij kapelaan te Almelo, vervolgens in Blaricum, Doetinchem, Enschede en Bussum. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij een jaar lang door de Duitsers gedetineerd. Na de oorlog was hij vanaf 1946 (bouw)pastoor te Lathum-Giesbeek, daarna nog in Arnhem en Saasveld. Hij overleed in 1983 in Lichtenvoorde.

Josephus (Jos) Willibrordus Cornelis Aarts werd in 1904 te Bergeijk geboren. Hij studeerde letteren en wijsbegeerte in Nijmegen. Zijn hele leven was hij in hoofd- en nevenfuncties werkzaam in het onderwijs: als (hoofd)onderwijzer in Valkenswaard, Bergeijk en Eindhoven, als rijksinspecteur van het lager onderwijs in Tilburg, als docent pedagogiek in het voortgezet onderwijs, aan de opleiding voor gymnastiekleraren in Den Bosch en aan de pedagogiekopleiding van de Katholieke Leergangen. Hij nam ook het initiatief voor de oprichting van de Academie voor school- en beroepskeuze 'Mens-Arbeid' in 1967 in Tilburg. Hij was daarnaast lid van diverse verenigingen en commissies op pedagogisch terrein en redactielid van enkele tijdschriften. Hij schreef enkele didactische leerboeken en pedagogische beschouwingen. Hij stierf in 1989.

De Katholieke Vereniging voor Oecumene is het resultaat van een fusie in 2001 van de Sint Willibrord Vereniging (SWV) en de Aktie en Ontmoeting Oosterse Kerken (AOK, voorheen Apostolaat der Hereniging geheten)

Petrus Josephus Mattheus Aalberse (1871-1948) volgde het gymnasium bij de jezuïeten te Katwijk a/d Rijn en studeerde Nederlands en Rechten in Leiden, waar hij in 1897 promoveerde. Hij was oprichter van het Katholiek Sociaal Weekblad (1901). Van 1899-1918 was hij lid van de Leidse gemeenteraad. In 1903 werd hij kamerlid voor de RKSP. Hij was van 1916-1918 hoogleraar aan de Technische Hogeschool te Delft. Van 1918-1925 was hij Minister van Arbeid. Als minister bracht hij verschillende belangrijke sociale wetten tot stand, alsmede de Hooge Raad van de Arbeid. Daarna volgde hij Nolens op als fractiesecretaris (1925) en -voorzitter (1931). In 1946 nam hij afscheid van de actieve politiek. Hij was toen lid van de Raad van State. Hij was initiatiefnemer van de Katholieke Sociale Actie en de jaarlijkse Sociale Weken, en bekleedde talrijke bestuurs- en adviseursfuncties. Hij overleed in 1948 te ’s-Gravenhage.

Richard Arnoldus Franciscus Maria Auwerda (1925-1993) begon na zijn gymnasium-opleiding in 1947 zijn journalistieke loopbaan bij de Twentse Courant. In 1950 stapte hij over naar de Volkskrant als regionaal correspondent in Twente. Vijf jaar later stapte hij over naar de eindredactie. In de jaren zestig werd hij bovendien tot redacteur geestelijk leven. In 1984 ging hij vervroegd met pensioen. Auwerda was redactielid van verscheidene periodieken, waaronder Open Deur en Bijeen. Hij was onder andere lid van het pastoraal team van de Salvator-parochie in Amsterdam, gemeenteraadslid in Landsmeer en lid van een schoolbestuur in Landsmeer. Als kritische katholiek was Auwerda betrokken bij de Mariënburgvereniging en de Acht Mei-beweging.Auwerda schreef verscheidene boeken over contemporaine ontwikkelingen in het Nederlandse katholicisme. Auwerda was getrouwd met Miep Kamphuis (1925-1998).

Op 15 mei 1920 werd de Provinciale Gelderse Vereniging voor RK Voorbereidend Hoger en Middelbaar Onderwijs te Arnhem opgericht. Deze vereniging startte in 1921 een RK HBS-opleiding te Arnhem, die in 1947 het Katholiek Gelders Lyceum werd genoemd. Tien jaar later richtte de vereniging het Thomas à Kempis College te Arnhem op. Vanuit dit college werd een dependance opgericht te Zevenaar die in 1969 zelfstandig verder ging onder de naam Liemers College. Deze drie scholen vormden de basis voor de in 1972 opgerichte ALVO (Arnhem-Liemers Voortgezet Onderwijs; in 1985 veranderd in: ALVO, Vereniging voor katholiek en interconfessioneel voortgezet onderwijs in Arnhem e.o.). Later voegden het Nederrijn College te Zevenaar (1973) en de Sint Maarten MAVO te Lobith (1988) zich bij de vereniging. Het doel van de vereniging was het bevorderen van het Katholiek Voorbereidend Wetenschappelijk en Algemeen Voortgezet Onderwijs in Arnhem e.o. en het oprichten en in stand houden van katholieke en later ook interconfessionele scholen. Dit alles volgens de algemene richtlijnen voor het onderwijs vastgesteld in overleg met de Nederlandse Katholieke Schoolraad. De vereniging bestond uit: het hoofdbestuur, de centrale ledenraad en de afdelingen. De vereniging werd op 1 januari 1995 opgeheven.

De Acht Mei Beweging kwam voort uit het Platform Initiatieven Pausbezoek (1984), een bundeling van kritische katholieke organisaties. Dit platform organiseerde op 8 mei van dat jaar een eerste manifestatie in Den Haag en dit resulteerde in de oprichting van de Stichting Acht Mei Beweging, een samenwerkingsverband van bijna 100 organisaties, die jaarlijks een manifestatie organiseerde. Bezoekers waren in de eerste jaren meer dan 10.000 kritische en progressieve katholieken, zowel leken als religieuzen, die een andere visie van de Kerk bepleitten op het gebied van o.a. kerkelijke hiërarchie, celibaat, mensenrechten, anticonceptie, positie van vrouwen, seksuele geaardheid, liturgie, oecumene en Derde Wereld. De relatie met de bisschoppen bleef moeizaam. In 2003 was de belangstelling voor deze thema’s, door vergrijzing en ontkerkelijking, zodanig teruggelopen dat de beweging werd opgeheven.

Alfonsus Leonardus Maria Arnolds (Bergen op Zoom 1913 – Bunnik 1996) studeerde aan de Katholieke Economische Hogeschool en trad in 1939 in dienst van het R.K. Werkliedenverbond. Vanaf 1946 was hij docent aan het A.C. de Bruijn-instituut, vormingscentrum van de Katholieke Arbeiders Beweging. Hij schreef onder meer Sociale opgang over de geschiedenis van de katholieke arbeidersbeweging. In 1963 werd hij algemeen adviseur van de KAB. Als zodanig hield hij zich bezig met beleidsvragen van langere termijn, zoals de structuurwijziging van het KAB naar het Nederlands Katholiek Vakverbond, waarbij hij een radicale visie op maatschappijhervorming voorstond. Ook de vraag van de confessionaliteit van de vakbeweging hield hem bezig. Het NKV-visieprogramma Een visie ter visie (1975) droeg zijn stempel en legde de basis voor besprekingen met het NVV, wat uiteindelijk leidde tot de fusie van NKV en NVV tot FNV.

De Agnes Nolte Stichting hield zich in de jaren zestig bezig met bouwprojecten in Utrecht en Nijmegen voor de huisvesting van oudere verpleegsters.

Everhardus Jacobus Ariëns werd geboren in 1918 in Wijk bij Duurstede. M.i.v. 1935 studeerde hij scheikunde en farmacologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Na een onderbreking door de Duitse bezetting – Ariëns weigerde de door de bezetters opgelegde ‘loyaliteitsverklaring’ te ondertekenen – zette hij in 1947 zijn studies voort. In 1950 verkreeg hij aan de Rijksuniversiteit Utrecht twee doctoraten, in de medische faculteit (farmacologie) en in de faculteit der natuurwetenschappen (scheikunde). Bij de oprichting van de medische faculteit aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, in 1951, werd Ariëns benoemd tot lector in de farmacologie, met de mogelijkheid van een latere benoeming tot hoogleraar (deze volgde in 1954). In zijn beroepsopvatting handhaafde Ariëns een strikte scheiding tussen wetenschap en geloof. Hoewel hij tot aan zijn emeritaat (in 1984) in Nijmegen bleef en de farmaclogie daar een grote faam bezorgde – blijkend in vele nationale en internationale eerbewijzen voor zijn persoon – onderhield Ariëns met de Katholieke Universiteit een vaak gespannen relatie. Hij gaf geen afscheidscollege. Ariëns overleed in 2002 in Nijmegen.

Leraar Nederlandse taal en geschiedenis, Lid van de Katholieke Volkspartij en lid Tweede Kamer der Staten-Generaal.

Jonkheer Leo George Marie Alting von Geusau werd in 1925 geboren in ‘s-Gravenhage. Hij studeerde aan het grootseminarie van het aartsbisdom Utrecht in Driebergen-Rijsenburg, en werd in 1950 tot priester gewijd. Vervolgens studeerde hij in Rome, welke studie hij in 1955 afrondde met een proefschrift over de leer betreffende de kinderdoop bij Calvijn. Na enkele jaren als parochiepriester in het aartsbisdom Utrecht verbleef Alting von Geusau vanaf het begin van de jaren 1960 hoofdzakelijk buiten Nederland, aanvankelijk in Rome als journalist op kerkelijk gebied. Hij maakte zich na het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) geleidelijk aan los van de Katholieke Kerk, studeerde m.i.v. 1972 in de Verenigde Staten antropologie, en was vanaf 1977 in Thailand als antropoloog werkzaam. Alting von Geusau overleed in 2002 in Chiang Mai (Thailand).

Religieuze; studente theologie MO-A aan de Katholieke Leergangen Tilburg

(Priester-)student aan het groot-seminarie te Warmond en de Katholieke Theologische Hogeschool Amsterdam (KTHA). Hij werkte van 1981 tot 2006 als wetenschappelijk medewerker patristiek en geschiedenis van de theologie aan de Theologische Faculteit Tilburg. Van 2007 tot 2012 was hij universitair docent religiegeschiedenis van het christendom aan de Universiteit van Tilburg binnen de Faculteit Geesteswetenschappen.

Jonkheer Willem A.M. Alting von Geusau werd geboren in 1928. Hij werd in 1953 tot priester gewijd in de orde van de Franciscanen, waarbij hij de kloosternaam Ludolf aannam. M.i.v. 1967 studeerde hij in de Verenigde Staten pastorale psychologie. Terug in Nederland gaf Alting von Geusau tussen 1970 en 1973 cursussen voor RK pastores (Klinische Pastorale Vorming). Voor individuele cursusdeelnemers trad hij op als supervisor. Hij was tevens lid van de Raad voor Klinische Pastorale Vorming, tot 1977. In 1973 nam Alting von Geusau afscheid van orde der Franciscanen. Hij was nadien werkzaam als (onder meer) docent en therapeut. Alting von Geusau overleed in 2020.

Constantia Theresia Maria van Delft (Tilburg 1916), huwelijk met August de Meijer (Tilburg 1941). Geen nadere gegevens bekend.

P.A.A.M. Asselbergs (Bergen op Zoom 1916 – Oosterhout 1988), was priester van het bisdom Breda (1940). In 1942 werd hij mede-directeur van de Katholieke Actie. Na de oorlog was hij conrector van het pensionaat te Etten en rector van het pensionaat te Dongen. Van 1971 tot 1981 was hij pastoor van de St. Laurentiusparochie in Dongen.

Antoon van den Berg werd in 1891 geboren te Zoetermeer. Hij werd priester gewijd in 1916 en was achtereenvolgens kapelaan te Heerhugowaard, Lisse, Alkmaar en 's-Gravenhage. In 1936 werd hij benoemd tot pastoor te Rhoon en in 1939 tot pastoor van de Jacobus de Meerdere-parochie te Akersloot. Hij overleed in 1981 als emeritus-pastoor te Akersloot.

Antoine Bodar (1944) studeerde tussen 1966 en 1982 geschiedenis, kunstgeschiedenis, literatuurwetenschap en filosofie in Amsterdam en Leiden. Sinds 1965 maakt hij televisie- en radioprogramma’s, met name over religieuze onderwerpen. Tussen 1978 en 2003 was hij universitair docent kunstgeschiedenis en esthetica in Leiden. Met het oog op zijn priesterwijding studeerde hij in 1986-1991 theologie in Utrecht. In 1992 werd hij tot priester gewijd; sinds 1998 studeert en schrijft hij in Rome. In 2002-2003 was hij plebaan van de Sint Janskathedraal in Den Bosch. Hij is sinds 2006 bijzonder hoogleraar Christendom, cultuur en media aan de Universiteit van Tilburg. Bodar heeft een groot aantal publicaties op zijn naam staan.

Antonia Brico werd in 1902 geboren in Rotterdam als dochter van een ongehuwde katholieke moeder. Zij groeide op in een pleeggezin, de protestantse familie Wolthuis. Haar pleegouders namen haar in 1907 mee naar Amerika, waar Antonia later met passie een carrière in de muziek zou nastreven. Eind jaren twintig was zij de eerste vrouwelijke dirigent ter wereld die succesvol grote symfonieorkesten dirigeerde. Hieronder bevonden zich de New York Philharmonic en de Berliner Philharmoniker. Haar bewogen leven staat in het teken van de strijd om een plaats in de door mannen gedomineerde dirigentenwereld. Zij overleed in 1989.

B.J. de Bot (1909-1972) werd priester gewijd in 1934. Hij was kapelaan te Middelburg, Beverwijk en Haarlem en vanaf 1960 pastoor te Koog aan de Zaan. Van 1962 tot zijn dood in 1972 was hij Bisschoppelijk Hoofdinspecteur van het R.K. Lager Onderwijs.

De BKGGN werd als vereniging opgericht in 1980. Daaraan voorafgaand waren er in 1972 reeds twee landdagen gehouden, resulterend in een onderlinge #Informatiebrief#. In 1975 ontstond daaruit de Dienst aan Basisgroepen en Kritische Gemeenten in Nederland. In 1978 kwam na een eerste landelijk congres een landelijk beraad van ruim veertig groepen tot stand. Een tweede congres in 1979 leidde tot de oprichting van de BKGGN.

De Minderbroeders Kapucijnen waren al aan het begin van de twintigste eeuw actief in de 'sociale quaestie', de trek van jongemannen van het platteland naar de fabrieken en havens. Zo organiseerden zij in Amsterdam rondom hun klooster aan de Lijnbaansgracht een sociaal-kerkelijk verenigingsleven Vanaf de jaren dertig werkten de Kapucijnen ook in het Credo Pugno-werk, het vormingswerk van het Roomsch-Katholiek Werkliedenverbond (RKWV). In 1938 bestond in Amsterdam het Centrum voor Bedrijfsapostolaat Minderbroeders Capucijnen. In 1950 werd op initiatief van de deken van Amsterdam begonnen met bedrijfszielzorg in de bedrijven zelf. Vanwege hun affiniteit met de arbeiders waren de Kapucijnen hiervoor beter toegerust dan de parochiepriesters. Er werden bedrijfs-Credo Pugno's opgericht onder supervisie van de deken. In bedrijven werden kernen van katholieke arbeiders gevormd. In 1954 werd het bedrijfsapostolaat een erkende vorm van zielzorg, onderscheiden van de parochiezielzorg en onder verantwoordelijkheid van de bisschop van Haarlem. In 1956 werd de Stichting Bedrijfsapostolaat Capucijnen opgericht. Daarnaast bestonden in Amsterdam bedrijfsapostolaten van de Franciscanen, Jezuïeten en Karmelieten. In de jaren zestig kwam er meer aandacht voor politieke bewustwording, engagement en solidariteit. Het georganiseerde Kapucijns bedrijfsapostolaat in Amsterdam eindigde in 1986.

Na de Tweede Wereldoorlog benoemden de kerken aalmoezeniers en predikanten voor het bedrijfsleven. Het bedrijfsapostolaat in Nijmegen begon rond 1960. In 1970 werd de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland opgericht ter overkoepeling van plaatselijke stichtingen en hun diocesane koepels. Vanaf 1972 gingen SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

De Minderbroeders Kapucijnen waren al aan het begin van de vorige eeuw actief in de 'sociale quaestie', de trek van jongemannen van het platteland naar de fabrieken en havens. Zij organiseerden rond hun kloosters een sociaal-kerkelijk verenigingsleven met de bedoeling ontkerkelijking tegen te gaan. Vanaf de jaren dertig werkten de Kapucijnen ook in het Credo Pugno-werk, vormingswerk van het Roomsch-Katholiek Werkliedenverbond (RKWV), voorloper van de Katholieke Arbeiders Beweging (KAB). Bisschop Mutsaerts van 's-Hertogenbosch maakte, in navolging van het bedrijfsapostolaat van het bisdom Roermond in de mijnstreek, in 1950 een begin met diocesaan georganiseerde Bedrijfszielzorg. In de regio Tilburg werden vier arbeidspastores benoemd. Ze richtten apostolaatskernen op in twee wollen stoffenfabrieken en zes andere middelgrote bedrijven. Het Tilburgse arbeiders- of bedrijfsapostolaat viel van toen af onder het bisdom Den Bosch en was actief vanaf 1953. In de jaren vijftig waren ook paters Trappisten in Tilburg actief. Zij hielden retraites voor werknemers. In 1963 namen seculiere priesters het bedrijfsapostolaat in de regio Tilburg-Goirle over. De deken wilde het werk meer aan de parochies binden. In Tilburg bestond in dezelfde periode ook een Centrum Bedrijfsapostolaat van de Assumptionisten. De diocesane bedrijfsapostolaten gingen samenwerken in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN), die in 1970 werd opgericht. Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

Na de Tweede Wereldoorlog benoemden de kerken aalmoezeniers en predikanten voor het bedrijfsleven. Het bedrijfsapostolaat in Rotterdam Zuid werd rond 1967 door de Jezuïeten gestart. In 1970 werd de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland opgericht ter overkoepeling van plaatselijke stichtingen en hun diocesane koepels. Vanaf 1972 gingen SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

De Minderbroeders Kapucijnen waren pioniers op het terrein van het bedrijfsapostolaat. Al aan het begin van de twintigste eeuw hadden zij in verschillende steden rondom hun kloosters een sociaal-kerkelijk verenigingsleven georganiseerd om ontkerkelijking onder de arbeiders tegen te gaan. Ook hielden zij zich bezig met apostolaat voor zeelieden in Rotterdam en Amsterdam. Daarnaast verrichtten de Kapucijnen vormingswerk in de katholieke standsorganisaties, het Credo Pugno-werk. Credo Pugno werd, onder meer in de bisdommen Haarlem en Rotterdam, het vormings- en ontwikkelingsinstituut in de Kath. Arbeidersbeweging (KAB). Het eigenlijke bedrijfsapostolaat dat zich in de jaren vijftig ontwikkelde sloot daar nauw bij aan. Eén van de bedrijven waar dit toegang kreeg was Hoogovens in IJmuiden. Hier werd de Stichting Evangelie en Industrie Bedrijfsapostolaat Rijnmond-Hoogovens opgericht. Ook ontstonden plaatselijke bedrijfs-apostolaten o.m. in Rotterdam, Schiedam, Vlaardingen, Leiden en Beverwijk. De bisdommen probeerden al deze initiatieven onder diocesane organisatie en regelgeving te brengen. Bisschop Huibers van Haarlem vaardigde in 1954 een Statuut voor het Bedrijfsapostolaat in het bisdom Haarlem uit. Zo werd het een erkende vorm van zielzorg in een diocesane stichting en rechtstreeks onder zijn verantwoordelijkheid. De bisdommen Haarlem en Rotterdam hadden een gezamenlijke Beheersraad Bedrijfsapostolaat. Vanaf 1953 werkten de vijf diocesane hoofdaalmoezeniers samen in een Landelijke Contactraad Bedrijfsapostolaat (LCB), ten behoeve van de toen honderd reguliere – ook andere kloosterordes waren actief – en seculiere bedrijfsaalmoezeniers. De diocesane bedrijfsapostolaten gingen samenwerken in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN) die in 1970 werd opgericht. Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

Bernardus Smeeman (1853-1912), pastoor te Monnikendam,haalde in 1898 de zusters Ursulinen naar Monnikendam voor het geven van lager onderwijs. Hij werd directeur en rector van de St. Josephstichting die het beheer voerde over de nieuwe zustercongregatie. De zusters verhuisden in 1928 naar Bergen. In 1928 richtte de St Josephstichting een huishoudschool op in Bergen, in 1936 in Hoogkarspel en in 1953 in Spanbroek. In 1956 werd de Bernardus Smeemanstichtingopgericht, die los stond van de zustercongregatie en alleen het onderwijs beheerde. Deze stichting nam de drie katholieke landbouwhuishoudscholen en ook de andere onderwijsinstellingen van de Ursulinen van Bergen in Noord-Holland over. In de praktijk overlapten beide stichtingen elkaar door personele unies. De bloeitijd lag in de jaren vijftig. Rond 1965 werd de katholieke identiteit ter discussie gesteld en trokken de zusters zich geleidelijk terug. Na . Er kwamen, begeleid door de Nederlandse Katholieke Schoolraad (NKSR), fusies met middelbare beroepsopleidingen. Uiteindelijk zijn alle scholen in andere handen overgegaan. In 1991 hield de Stichting op te bestaan.

Het Bestuurlijk Overleg Studentenverenigingen aan de Katholieke Universiteit Nijmegen werd blijkens het archief opgericht in 1979, maar volgens de eigen website (21 juni 2020) in 1991. Aangesloten waren in de eerste jaren de studentenverenigingen Carolus Magnus, Golyas, Phocas, de Loefbijter en de disputenfederatie Argus. In 2020 waren de volgende verenigingen aangesloten: NSV Carolus Magnus, NSRV Phocas, NSZV de Loefbijter, NSV Ovum Novum en ASV Karpe Noktem

Bilance was het resultaat van een fusie in 1996 van de organisaties Cebemo en Bisschoppelijke Vastenactie. Beide organisaties werkten toen al vele jaren samen. In 1999 gingen Bilance, Mensen in Nood en Memisa Medicus Mundi samen in de hulporganisatie Cordaid

De Bisschoppelijke Adviescommissie werd in 1944 opgericht om een landelijke coördinatie van het katholiek sociaal-charitatief werk voor te bereiden. Op basis van haar rapportage werd in 1950 het Landelijk Sociaal-Charitatief Centrum opgericht, waarna de commissie werd opgeheven. Van een mogelijk door de commissie uitgegeven tijdschrift is slechts één aflevering bekend

Onbekend. De adviescommissie is vermoedelijk opgericht in het verlengde van de in 1958 opgerichte Pauselijke Commissie voor Latijns-Amerika. De Bisschoppelijke Commissie stond aan de wieg van de Adventsactie, een nog bestaande fondswervingsactie die oorspronkelijk uitsluitend op hulp in Latijns-Amerika was gericht. De commissie ging in 1970 op in de Stichting Solidaridad

In 1856 vestigden J.G. Dekker en W.J. van de Vegt in Utrecht een handel in kantoorbehoeften, papier en religieuze artikelen annex boekbinderij. Vanaf 1864 werd de firma ook actief op het terrein van de uitgeverij, aanvankelijk in Utrecht en vanaf 1922 ook in Nijmegen. In 1916 werd het bedrijf overgenomen door de Utrechtse boekhandel en uitgeverij Wed. J.R. van Rossum. In 1921 werd het bedrijf een NV, die tot de beëindiging in 1989 geleid is door de familie Van Rossum. De Utrechtse vestiging werd in 1973 gekocht door de Kluwergroep en opgenomen in boekhandel Broese Kemink. In Nijmegen werd Dekker & Van de Vegt min of meer de huisuitgeverij van de in 1923 gestichte RK Universiteit. De boekhandel bleef hier ook na de Kluwer-overname bestaan onder de verkorte naam Dekker v.d. Vegt. Tot aan 1989 - toen Uitgeverij Dekker & Van de Vegt werd opgeheven en het fonds werd voortgezet door Uitgeverij Van Gorcum te Assen - zijn ongeveer 2000 titels gepubliceerd. De Nijmeegse boekhandel werd voortgezet als Selexyz (2006) en na een fusie met De Slegte als Polare (2012). Medewerkers slaagden er in 2014 in de Nijmeegse boekhandel uit het faillissement van Polare te kopen en maakten een herstart, nu weer onder de naam Dekker vdVegt.

In de loop van de jaren 1920 ontstonden er in Noord-Brabant plaatselijke Boerinnenbonden. Oprichting daarvan werd vanaf 1928 door de Noordbrabantse Christelijke Boerenbond actief bevorderd. Boerinnenjeugdbonden werden opgericht onder de vlag van de Boerinnenbonden. Plaatselijke boerinnenjeugdbonden waren aangesloten bij een diocesane koepel. Pas in 1959 werd een overkoepelende Boerinnenjeugdbond van de NCB opgericht, die in 1966 opging in de Katholieke Plattelandsjongeren Organisatie (KPJ).

In 1916 werd de Bond van Rooms-Katholieke Openbare Leeszalen en Boekerijen in Nederland (RKOLB) opgericht als een bundeling van de katholieke leeszalen en bibliotheken. Als doel en taak van de Bond werd gezien: de oprichting van nieuwe bibliotheken, opleiding van bibliotheekpersoneel, aandeel in de voorlichting, representatie bij particuliere organisaties (zoals de Centrale vereniging voor openbare leeszalen en bibliotheken (CVOLB), opgericht in 1908) en bij overheden. In 1962 fuseerde de RKOLB met de Katholieke Centrale vereniging voor Lectuurvoorziening in Nederland (KCVL, 1951) tot het Katholiek Bibliotheekcentrum (KBC).

In 1892 riep kapelaan Prinsen in Den Bosch de eerste R.K. Werkliedenvereniging in het leven. Nijmegen, Tilburg, Helmond en Eindhoven volgden. In 1903 werd de Bossche Diocesane Werkliedenbond opgericht die een groot aantal plaatselijke arbeidersverenigingen in een federatie verenigde. In 1907 werd de officiële naam Bond van R.K. Werkliedenvereenigingen in het diocees 's-Bosch. Aangesloten was ook de Diocesane Bond 'De Jonge Werkman' bisdom 's-Hertogenbosch (1927-1940 Na de bevrijding werd de in 1941 opgeheven Bond heropgericht. In 1948 werd de naam veranderd in Nederlandse Katholieke Arbeidersbeweging, bisdom ’s-Hertogenbosch, ook onder de naam Bossche Diocesane Bond van de KAB. In 1964 werd het Nederlands Katholiek Vakverbond (NKV) opgericht en gingen de diocesane bonden op in het NKV.

De Bossche Diocesane Commissie voor Huwelijksvoorlichting (1935) had het hoofdbureau te 's-Hertogenbosch met (sinds 1936) plaatselijke huwelijksbureaus in Eindhoven, Helmond, 's-Hertogenbosch, Nijmegen, Tilburg, Oss, Waalwijk en Cuyk. Het was een instelling van pastorale aard en stelde zich ten doel het bevorderen van het huwelijksleven in overeenstemming met de leer van de katholieke kerk. Tot 1959 was mgr.prof.dr. F.A.M. van Welie voorzitter en hoofd van de afdeling Nijmegen. Daarna was drs. A. Marks, professor aan het seminarie te Haaren, voorzitter. De arts dr. J.B. Deelen uit Boxtel was secretaris van de BDCH.

De Bossche Liturgische Vereniging, werkzaam voor het bisdom 's-Hertogenbosch, was aangesloten bij de Federatie Liturgische Verenigingen in Nederland. Een afdeling van de BLV was het Liturgisch Lichtbeelden Bureau.

Het Brabants Studentengilde van Onze Lieve Vrouw werd opgericht in 1926 tijdens een Brabantse Landdag, ter bevordering van de contacten tussen Brabantse studenten aan universiteiten. Het Gilde onderscheidde zich van andere studentenverenigingen door het feit dat de vereniging niet aan een bepaalde stad of faculteit gebonden is. Het wilde een beweging zijn waarbij de Brabantse volksaard en cultuur wordt benadrukt. Brabant werd verdeeld in kringen, waarin geregeld contact (m.n. in de academiale vakanties) kon worden onderhouden. De belangrijkste activiteit waren de studiekampen en daarbij aansluitend de landdagen, die steeds vergezeld gingen van de bouw en inzegening van een Mariakapel. De bouw van zo'n kapel, bekostigd uit het kapelfonds, vormt het symbool van de werkzaamheid van het gilde. In 1939 ontstond vanuit het Gilde de beweging Brabantia Nostra. Eind jaren zestig sliep het Gilde in, maar het werd in 1973 gereactiveerd en bestaat tot op heden.

Over de oprichting, het functioneren en de opheffing van het Bureau Jeugdzielzorg in het Aartsbisdom Utrecht is weinig te achterhalen. Uit het archief valt af te leiden dat het bureau het coördineren en stimuleren van de plaatselijke jeugdzielzorg tot taak had. In de jaren veertig en vijftig (mogelijk ook al voor de Tweede Wereldoorlog) betrof dat vooral het vrouwelijk jeugdwerk, in de jaren zestig en zeventig een breed palet van cursussen voor jeugd en jongeren, waarvan de zogeheten ‘jeugddriedaagsen’ aan het eind van de lagere school wel het bekendst zijn. Voor dergelijke cursussen leverde het Bureau ook films en gespreksstoffen. Voorts onderhield het Bureau contacten met jeugdaalmoezeniers, de Nederlandse Katholieke Sportbond en de Nederlandse Katholieke Jeugdraad. In de jaren zeventig ontstond, wellicht als (gedeeltelijke) voortzetting van het Bureau, het Katholiek Service Instituut voor Levensvorming als een sectie van het Diocesaan Pastoraal Centrum. Toonaangevend was zijn publicatie: Jan Nieuwenhuis, Terwijl de boer slaapt: opvoeding van kleine gelovigen (1972).

Cora Bijlhout (1914-2003) bezocht de Sint Barbara-ULO in Amsterdam. Zij trad in 1934 in in de Congregatie der Liefdezusters van de Heilige Carolus Borromaeus (Zusters onder de Bogen’/) in Maastricht. Ze studeerde Frans en muziek en gaf jarenlang les in Nederland en Indonesië. In het klooster voelde zij zich niet thuis. Terug in Nederland werkte zij in het middelbaar onderwijs. In 1969 trad ze uit en bouwde een zelfstandig bestaan op. Zij overleed in 2006 in Zwolle.

Gerard Brom (1882-1959) volgde het gymnasium aan het Bisschoppelijk College te Roermond en studeerde Nederlandse letteren in Utrecht. Hij promoveerde in 1907. In datzelfde jaar trad hij in het huwelijk met Willemien Struik, die uit een socialistisch milieu stamde, maar later tot het katholieke geloof kwam. Hij was leraar Nederlands in Haarlem (1907-1911), Apeldoorn (1913-1918) en Nijmegen (1918-1920). Inmiddels was hij in 1916 de medeoprichter van het maandblad De Beiaard. Tussen 1920 en 1923 vervulde hij het secretariaat van de Unie van Katholieke Studentenvereenigingen. Zijn eigen ideaal van de maatschappelijk geëngageerde student, zich uitend in geheelonthouding en niet roken, was in studentenkringen echter zeer omstreden. Bij de, door Brom fel bepleite, oprichting in 1923 van de R.K. Universiteit te Nijmegen werd hij benoemd tot hoogleraar in de schoonheidsleer en kunstgeschiedenis, en ontwikkelde hij zich tot een vruchtbaar publicist. In 1945 werd hij in Nijmegen hoogleraar Nederlandse en algemene letterkunde, een leerstoel die veel beter bij hem paste. In 1952 ging hij met emeritaat.

Gisbert Brom (1864-195) volgde de priesteropleiding aan het grootseminarie Rijsenburg, waar hij leerling was van Herman Schaepman, met wie hij later bevriend zou zijn. Van 1885-1888 studeerde hij in Rome, waar hij in 1886 priester werd gewijd en in 1887 promoveerde. Als kapelaan in Groningen en rector van het St. Johannes de Deo-gesticht in Utrecht ontwikkelde hij zich als historicus. Van 1898-1902 was hij hoofdredacteur van de dagblad Het Centrum, waar hij met Schaepman in conflict kwam over de politieke koers van het blad. In deze jaren was hij initiator van de officieuze 'Klarenbeekse club': een informele jaarlijkse bijeenkomst van vooraanstaande jonge katholieken, in hotel Klarenbeek in Arnhem. Brom bleef actief op historisch terrein. Hij was een van de initiatiefnemers van de stichting Het Nuyensfonds (1903), werd bestuurslid van het Historisch Genootschap en lid van de Commissie van Advies voor 's Rijks Geschiedkundige Publicatiën. Vanaf 1904 zette hij in Rome het Nederlands Historisch Instituut op, waarvan hij in 1910 directeur werd. In deze jaren was hij ook Romeins correspondent van het dagblad De Tijd. In 1915 overleed hij in Utrecht aan een nierkwaal.

H.J. Bruning (1900-1983) werd geboren te Nijmegen. Hij studeerde MO Nederlands in Tilburg. Hij was dichter, prozaschrijver en journalist. Hij behoorde in het Interbellum tot de vooruitstrevende top van de katholieke Nederlandse literatuur. In zijn kritiek op het verval van het klerikale christendom was hij verwant aan Ernest Michel, maar de literaire kwaliteit van zijn werk was veel groter. Bruning verkeerde in de kring van Pieter van der Meer de Walcheren en was de enige katholieke Nederlandse schrijver van internationaal formaat. Hij bepleitte een kritisch, persoonlijk en verinnerlijkt geloof. Dit maakt zijn keuze voor het nationaal-socialisme moeilijk te begrijpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij werkzaam voor de Kultuurkamer. Na de oorlog kreeg hij een publicatieverbod tot 1952. Sindsdien leefde hij van vertaalwerk. Gedichten gaf hij uit in eigen beheer. Bruning overleed in 1983 te Nijmegen.

H.J.F.M. Bless (1902-1973) was priester van het bisdom ’s-Hertogenbosch. Hij was kapelaan in Zeist (1929-1930), zielzorger van de psychiatrische inrichting Voorburg te Vught (1930-1947) en pastoor te Oerle (1947-1972). Daarnaast was hij onder meer geestelijk adviseur van de Katholieke Centrale Vereniging voor Geestelijke Volksgezondheid (1946-1961) en de Katholieke Vereniging van Inrichtingen voor behandeling en verpleging van geestelijk gestoorden (1952-1968). Hij was bestuurslid van onder meer het Katholiek Nationaal Bureau voor Geestelijke Gezondheidszorg en voorzitter van de invloedrijke Commissie Pastoraal en Psychohygiëne (1954-1967). Hij speelde een belangrijke rol in de katholieke opinievorming over moraal en geestelijke gezondheid in de periode 1945-1967.

Leraar Nederlands te Maastricht; hoofdredacteur van #De Bronk#

Ignatius (Ignaas) Brekelmans werd in 1925 geboren te Hilvarenbeek. Net als vijf van zijn broers en zussen werd hij kloosterling. Hij trad in bij de Missionarissen van het Heilig Hart (MSC). In 1949 werd hij priester gewijd. Brekelmans was actief op het gebied van de hulpverlening. Hij werkte veel samen met de Broeders van Barmhartigheid van Joannes de Deo. Van deze congregatie was hij een tijd lang geestelijk adviseur. In 1969 richtte hij het Oriëntatiecentrum voor Kerkelijke Roeping op, waarvan hij tot 1971 directeur was. In 1971 trad hij uit en werd hij hoofd publiciteit en fondsenwerving van de Stichting Mensen in Nood. Hij trouwde met Liliane (Lieke) Gronert (1929-2009), die in 1980 het Liliane-Fonds oprichtte. In 1980 begon hij zijn pelgrimstochten als de ‘Brabantse Pelgrim’. Op zijn tochten werd hij vergezeld door zijn vriend prof. Nico Tromp of door ezelin Saartje. Hij maakte voetreizen naar Santiago de Compostela, Kevelaer, Czestochowa en Auschwitz. Hij overleed in 2004 in zijn woonplaats Vlijmen.

Joan Bohl J. Gzn. (1836-1908) stamde uit een vooraanstaande familie uit Zierikzee. Oorspronkelijk was hij als zakenman actief, vooral in het buitenland. Hij studeerde vervolgens rechten in Leiden, waar hij in 1865 promoveerde. Hij vestigde zich als advocaat te Amsterdam. Zijn grote bekendheid kreeg hij door zijn vertaling van Dante's Divina Commedia (1876-1883). Hij was hoofdredacteur van De Wachter : Nederlandsch Danteorgaan, dat voortkwam uit een conflict met Herman Schaepman in de redactie van De Wachter (1871-1975) en dat van 1876 tot 1885 verscheen. Als vooraanstaand katholiek had hij goede banden met de clerus, voornamelijk die van het bisdom Haarlem, en gemakkelijk toegang tot de katholieke pers, met name De Tijd en De Maasbode. Bohl stierf op 21 oktober 1908 te Amsterdam.

Johannes Antonius Brouwers (1918-2004) werd geboren te Heesbeen (gemeente Heusden). Hij volgde de priesteropleiding in St. Michielsgestel en Haaren. Van 1945 tot 1954 was hij kapelaan in Schijndel, Vught en ’s-Hertogenbosch en daarna rector van de Ursulinen te Boxtel. Tegelijk studeerde hij politieke en sociale wetenschappen en sociologie. In 1957 werd hij secretaris van het bisdom ’s-Hertogenbosch. In deze functie was hij betrokken bij de voorbereiding van het Tweede Vaticaans Concilie. Tijdens de zittingen in Rome was hij contactpersoon voor de Nederlandse bisschoppen. In 1966 werd hij pastoor van de St. Catharina en later deken in ’s-Hertogenbosch. Van 1971 tot 1985 was hij pastor-teamleider te Best; van 1981 tot 1985 was hij tevens deken van het dekenaat Best. Na zijn ontslag in 1985 werd hij rector van de zusters van het H. Hart in het Bernadetteklooster te Maliskamp (Rosmalen) en behaalde hij nog in 1991 het doctoraal theologie. Hij overleed op 20 augustus 2004.

Capucijn, Priester gewijd in 1932

J.C.H. Bernsen (1918-2003) was priester van het aartsbisdom Utrecht (gewijd 1947). Hij was rector van het psychiatrisch ziekenhuis Sint Joseph-Stichting te Apeldoorn.

Jan L. Bus (1943- ) werd in 1969 tot priester gewijd.. Hij was pastor in Amsterdam, Zaandam en Assendelft. In 1993 werd hij benoemd tot pastoor in de St. Josephparochie in Alkmaar. In 1998 werden de stadsparochies samengevoegd tot één parochie met de St. Joseph kerk als centrale kerk. In 2008 ging hij met emeritaat.

Jos (Joseph Petrus Christiaan) de Boer (1897-1976) was van 1916 tot 1920 onderwijzer bij het Lager en het Uitgebreid Lager Onderwijs. Daarna was hij leraar in het middelbaar onderwijs en rector van het R.K. Meisjeslyceum in Den Haag. Hij studeerde Romaanse talen in Amsterdam en promoveerde in 1933 te Nijmegen op het proefschrift Victor Hugo et l'enfant. In 1947 werd hij inspecteur van het Gymnasiaal en Middelbaar Onderwijs. Hij was voorzitter van de Gezinsraad en van diverse commissies op politiek en sociaal terrein. De Boer was redacteur van Het Gezin en Bonaventura en mede-oprichter van het dagblad Het Binnenhof. Hij publiceerde over huwelijk, gezin, gezinsopvoeding, gezinspolitiek en onderwijs. Vele malen was hij spreker op congressen over onderwijs en gezin in binnen- en buitenland.

Johannes Honoré Maria Cornelis Boelaars (Tilburg 1915 – Tilburg 2004) trad in 1939 in bij de Missionarissen van het H. Hart van Jezus (MSC). In 1950 promoveerde hij in Utrecht in de etnologie. In hetzelfde jaar vertrok hij met een regeringsopdracht naar Nieuw-Guinea. Hij was daar twintig jaar werkzaam als missionaris en etnoloog bij de Mappiërs, een stam van koppensnellers. Van 1970 tot 1984 doceerde hij in Indonesië aan verschillende seminaries. In 1990 keerde hij terug naar Nederland en schreef een driedelige geschiedenis van de missie in Zuid-Nieuw Guinea

Kees van Berkel (1930-2009) werd geboren uit een Utrechts geslacht van edelsmeden dat terugging tot de zeventiende eeuw. Zijn vader had een smederij aan de Ganzenmarkt. Kees van Berkel was bestemd om priester te worden en ging aanvankelijk naar het seminarie. Maar hij wilde edelsmid worden en ging in 1946 in de leer bij de Utrechtse edelsmid Piet van Schaïk. Daarna werd hij begeleid door de Utrechtse edelsmid Jan Eloy Brom. Na de vakschool in Schoonhoven vervolgde hij zijn opleiding in Arnhem, Münster en Keulen. In 1955 vestigde hij zich als zelfstandig edelsmid in Arnhem. In 1957 trouwde hij met Jetty Ponten, met wie hij zes kinderen kreeg. In 1963 nam hij de smederij aan de Ganzenmarkt in Utrecht - sinds 1885 familiebezit - over.In die jaren daalde de vraag naar liturgisch edelsmeedwerk dramatisch. . In 1990 verhuisde hij naar De Bilt waar hij een werkplaats aan huis had. Kees van Berkel overleed in 2009.

Priesterwijding: 07-08-1927; Docent aan de Katholieke Leergangen te Tilburg

Pastoor en godsdienstleraar te Groningen

Martin Bodéwes CSSp werd geboren op 3 juli 1914 te Pannerden. Hij volgde de opleiding van de Paters van de H. Geest en werd priester gewijd in 1940. Bestemd voor de missie, werd hij door de oorlogsomstandigheden eerst docent Grieks en Filosofie in Gemert, van 1942 tot 1945. In 1946 werd hij missionaris in het vicariaat Brazzaville in Onesso (Congo). In 1950 werd hij overste in de hoofdstatie van het nieuwe, van het vicariaat Brazzaville afgescheiden, vicariaat Fort Rousset. In 1955 werd hij Apostolisch Prefect in de nieuwe, eveneens van Brazzaville afgescheiden, apostolische prefectuur Bangassou (Centraal Afrikaanse Republiek). De Nederlands paters van de H. Geest waren hier al vanaf 1929 werkzaam. Na bijna 20 jaar in de missie in Afrika gewerkt te hebben, werd Bodéwes in 1964 benoemd in Brazilië. In 1984 stichtte hij hier een experimenteel landbouwbedrijf. In 1990 werd een daaraan verbonden school opgericht. Toen hij 83 was, op vakantie in Nederland, wierf hij sponsors om de met financiële ondergang bedreigde school te redden.

Pieter Clemens Wilhelmus Maria werd op 2 juli 1924 te Cuijk (N.Br.) geboren. Hij studeerde economie in Tilburg en was daarna onder meer werkzaam als economisch adviseur bij de Katholieke Arbeiders Beweging en directeur van het wetenschappelijk adviesbureau van de KAB (1957-1963). Van 1963 tot 1965 was hij Minister van Volkshuisvesting en Bouwnijverheid van 24 juli 1963 tot 5 april 1965. Tijdens zijn bewind werd de woningbouwproductie opgevoerd tot 100.000 woningen per jaar. De goedkope koopwoningen werden Bogaerswoningen genoemd. Van 1965 tot 1966 was hij Minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening. Bogaers was (met onderbrekingen) van 1959-1966 kamerlid voor de Katholieke Volkspartij en medeoprichter van de Politieke Partij Radikalen, maar hij kon zich niet in het niet-confessionele karakter ervan vinden. Hij keerde in 1970 terug naar de Katholieke Volkspartij. Bogaers overleed op 5 juli 2008.

Piet van der Bruggen (1916-2007) werd geboren te Schaesberg. In 1943 werd hij tot priester gewijd en benoemd tot docent aan het Bisschoppelijk College in Sittard. In 1954 werd hij moderator aan het St. Ursula-lyceum in Roermond. In 1965 werd hij plebaan-deken van Roermond. Vanwege de benoeming van conservatieve J. Gijsen tot bisschop van Roermond in 1972 nam hij ontslag en werd hij hoofd van de pastorale dienst van het De Wever-ziekenhuis in Heerlen. Na zijn pensionering in 1981 werd hij door de pastoor-dekens van de Mijnstreek aangezocht als coördinator van de door hen opgerichte Pastorale School Mijnstreek. Ook was hij nog actief in de parochie Christus' Hemelvaart (Vrangendael) in Sittard en bij de Stichting Samen Onderweg te Heerlen. Columns van hem werden gepubliceerd in De Bazuin en in Hervormd Nederland Magazine. Hij schreef ook in En Toch, een blad van kritische priesters. Hij overleed in 2007 in de Verpleegkliniek te Heerlen.

Pastoor; mede-oprichter van het Stiltecentrum Hoog Catharijne te Utrecht. Priester gewijd op 15 juli 1931

Rex Brico werd op 29 juni 1928 geboren te Amsterdam als Gerard-Jan van Meerwijk. Hij deed een jaar conservatorium en verbleef een jaar bij zijn nicht, de dirigent Antonia Brico in Denver, Colorado. Van 1951 tot 1954 studeerde hij Engelse letteren aan de Universiteit van Amsterdam. In 1956 ging hij naar Australië. Hij was reporter bij de Sydney Daily Telegraph, nam zijn moeders naam aan en naturaliseerde als Rex Brico. Hij liet zijn naamswijziging ook in het Nederlandse geboorteregister aanbrengen. Van 1965 tot 1967 woonde hij in Engeland. Hij schreef toneelstukken voor de Amsterdamse toneelgroep Centrum. Van 1967-1990 werkt hij bij het weekblad Elsevier. In dit blad startte hij de rubriek ‘Religie, mens & maatschappij’. Zelf schreef hij overwegend over religie. Voor het Algemeen Dagblad schreef hij van 1987 tot 2004 de column Geloofsbrief. Daarnaast werkte hij onder meer voor het Haarlemse bisdomblad Samen Kerk en de nieuwsbrief van de Mariënburgvereniging. Hij publiceerde boeken over Taizé, spiritualiteit en eigen spirituele ervaringen.

Rutgerus Johannes Bunnik (1932-2013) werd geboren in Amersfoort. Hij volgde de priesteropleiding aan het grootseminarie van het aartsbisdom Utrecht en werd in 1957 priester gewijd. Hij studeerde vervolgens Engels in Nijmegen. Vanaf 1964 was hij docent Engels aan het Klein Seminarie Apeldoorn, aan het Veluws College in Apeldoorn en het Nederrijn College in Arnhem. In Arnhem was hij tevens dekenaal assistent. Met zijn publicaties over het priesterambt in de jaren zestig was hij één van de opinieleiders in de celibaatsdiscussie. Hij was tolk-vertaler tijdens het Pastoraal Concilie (1966-1970). Hij was actief in de beweging Open Kerk (1974-2006), de Acht Mei Beweging (1985-2004) en de AMB-commissie Mensenrechten in de Kerk/Werkverband voor Rechtscultuur in de Kerken, en in de beweging Kirche im Aufbruch. Hij was redacteur van het opinieblad De Bazuin. Hij overleed te Arnhem.

Vanaf 1953 werkten de vijf diocesane hoofdaalmoezeniers samen in een Landelijke Contactraad Bedrijfsapostolaat (LCB). In 1965 vond er in het 'Kontakt der Kontinenten' te Soesterberg een studiebijeenkomst plaats van het gehele Nederlandse bedrijfsapostolaat, waaraan vier bisschoppen onder leiding van kardinaal Alfrink deelnamen. Vanaf 1970 werkten de diocesane bedrijfsapostolaten samen in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN). Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK). De formele oprichting van de Stichting Bedrijfspastoraat Aartsbisdom Utrecht vond echter pas plaats omstreeks 1978. Het was een bundeling van eerdere plaatselijke initiatieven. Zo waren de Kapucijnen, pioniers op dit gebied, al vanaf 1970 actief in het bedrijfspastoraat in het dekenaat Enschede. Bedrijven waar het aartsbisschoppelijk gecoördineerd bedrijfsapostolaat actief was waren Stork en AKZO in Hengelo, Centraal Beheer in Apeldoorn, Electrorail, Vroom & Dreesman, HEMA, Houthandel, PTT en Demka in Utrecht, Holec in Amersfoort, verder bij Douwe Egberts en in het schoonmaakbedrijf. Vanaf 1988 bestonden in diverse plaatsen werkgroepen Kerk en Werk. In het aartsbisdom waren DISK-groepen actief in Oost-Groningen en Twente/Hengelo.

De Minderbroeders Kapucijnen waren pioniers op het terrein van wat later het bedrijfsapostolaat zou worden. Den Bosch was een van de steden waar zij aan het begin van de twintigste eeuw rondom hun klooster een sociaal-kerkelijk verenigingsleven organiseerden In navolging van de beweging van prêtres-ouvriers in Frankrijk waren in het bisdom 's-Hertogenbosch kort na de oorlog een of meer Kapucijnen als priester-arbeider actief, o.m. in Eindhoven.. Het Vaticaan had echter bezwaren en bisschop Mutsaerts wees priesterarbeid af. Hij begon in 1950 met een andere vorm van bedrijfszielzorg waaraan ook Kapucijnen deelnamen. In Tilburg en Helmond richtten zij in bedrijven apostolaatskernen op. In Den Bosch begonnen zij in 1957 met een vorm van bedrijfszielzorg vanuit het daar gevestigde Centrum voor Bedrijfsapostolaat. Ignatius Breuer werd bedrijfsaalmoezenier voor de stad. In dezelfde tijd werd de Stichting Bedrijfsapostolaat 's-Hertogenbosch opgericht, die in Bossche bedrijven als De Gruyter, Michelin, Heineken en Van Haren apostolaatskernen vormde. In 1962 werd hun pionierswerk overgenomen door seculiere priesters. Sinds 1954 was er een Landelijke Contactraad Bedrijfsapostolaat waarin de vijf diocesane hoofdaalmoezeniers samenwerkten. De diocesane bedrijfsapostolaten gingen samenwerken in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN) die in 1970 werd opgericht. Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

De Minderbroeders Kapucijnen waren pioniers op het terrein van wat later het bedrijfsapostolaat zou worden. Breda was een van de steden waar zij aan het begin van de twintigste eeuw rondom hun klooster een sociaal-kerkelijk verenigingsleven organiseerden. In 1954 werd in Breda de eerste aalmoezenier van de arbeid benoemd. Sinds 1959 is sprake van een diocesaan georganiseerd bedrijfsapostolaat. Sinds 1954 was er een Landelijke Contactraad Bedrijfsapostolaat waarin de vijf diocesane hoofdaalmoezeniers samenwerkten. De diocesane bedrijfsapostolaten gingen samenwerken in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN) die in 1970 werd opgericht. Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK). In het bisdom Breda waren diverse plaatselijke DISK-afdelingen of -werkgroepen. In de stad Breda was het apostolaat actief in verband met de sluiting van de ENKA-fabrieken. Van 1980 tot 1997 was de Kapucijn Jan Scheffers, die ook directeur van SBN en DISK was geweest, hoofdaalmoezenier van het Bedrijfsapostolaat van het bisdom Breda.

De Stichting Bevordering Culinaire Opleiding werd in 1969 opgericht door de Stichting Samenwerking Broedercongregaties in Nederland (SBCN). De stichting verzorgde de opleiding Leidinggevende Instellingskok en Tweede Instellingskok. De Stichting werd in 1994 opgeheven.

Priester en theoloog aan de Katholieke Universiteit Nijmegen

Theodor Ludger Josef Anna Maria Baader (Münster 1888 – Hiltrup 1959) studeerde filologie in Münster en in Bern. Hij promoveerde maxima cum laude in 1913 te Münster. In 1923 werd hij hoogleraar Germaanse en Keltische taal- en letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Hij publiceerde veel op het gebied van de germanistiek en de filologie. In 1936-1937 was hij rector magnificus. Hij speelde een rol in de Nijmeegse kunst- en muziekwereld. Op 10 mei 1940 ontpopte Baader zich als nazi. Op 5 september 1944 (Dolle Dinsdag) vluchtte hij met achterlating van have en goed naar Duitsland. Na de oorlog in september 1945 werd hij door het bestuur van de Sint Radboudstichting ontslagen wegens wangedrag en plichtsverzuiming.

De Vereniging Bijeenkomst Religieuze Oversten Maastricht (1967-1979) was een regionaal overlegorgaan, opgericht op verzoek van het Dekenaal Centrum te Maastricht, om een vast contact te hebben met de religieuzen in Maastricht.

W.H.L. van der Bol (1907-1980) was vanaf 1938 penningmeester van de Bond van Horecapersoneel St. Antonius. Na de Tweede Wereldoorlog beheerde hij ook de financiën van de Hogere Hotelschool en het Katholiek Vakonderwijs Horeca. Hij heeft zich ingezet voor verbetering van de slechte omstandigheden waarin het bedieningspersoneel in de Horeca verkeerde. Van der Bol was ook bestuurder van de Voedingsbond NKV.

Willibrordus Johannes Berger werd in 1919 geboren te Utrecht. In 1944 werd hij tot priester gewijd. Hij studeerde psychologie in Nijmegen, waar hij in 1968 promoveerde. Vanaf 1955 was hij zielzorger in de Utrechtse Van der Hoevenkliniek. Van 1963 tot 1984 was hij verbonden aan de Kath. Universiteit Nijmegen, als wetenschappelijk medewerker, lector en vanaf 1980 als hoogleraar in de pastorale psychologie en de godsdienstpsychologie . In 1976 reorganiseerde hij de Pompekliniek in Nijmegen, waardoor deze van de ondergang gered werd. Ook het Instituut voor Psychiatrie van het UMC St. Radboud hielp hij in 1985 uit een crisis te komen. Hij was tot 1998 ook voorzitter van het Katholiek Studiecentrum voor Geestelijke Volksgezondheid (KSGV). Berger overleed in 2007.

J.L.J. Bosmans (1945-) was universitair docent en hoogleraar (1990-2007) Nieuwste Geschiedenis aan de Radboud Universiteit te Nijmegen

De Nederlandse Katholieke Bond voor de Bouw- en Houtnijverheid (KBBH), meestal de Bouw- en Houtbond NKV genoemd, ontstond in 1972 uit een fusie tussen de Nederlandse Katholieke Bond van Werknemers in de Bouwnijverheid St. Joseph (NKBB) en de Nederlandse Katholieke Bond van Werknemers in de Meubel-, Meubilerings-, Hout- en aanverwante bedrijven St. Antonius van Padua (KHB). De Bouw- en Houtbond NKV ging in 1973 een lichte federatie aan met de Bouwbond NVV. In 1976, na de oprichting van de Federatie Nederlandse Vakbeweging (FNV), besloten beide bonden voortaan gezamenlijk op te treden onder de naam Federatie Bouw- en Houtbonden FNV. Op 1 januari 1982 hieven beide bonden zichzelf op en werd de federatie omgezet in een volledige fusie: de Bouw- en Houtbond FNV.

Theosoof; filosoof

Deelnemer aan het colloquium "Towards Vatican III: the work that needs to be done" te New York georganiseerd door #Concilium. Tijdschrift voor Theologie# en de Catholic Theological Society of America

A.C.A. van den Bogaard was van 1945 tot 1969 bondsbestuurder van de Katholieke Bond van Werknemers in het Metaal- en het Electronisch Bedrijf en Aanverwante Bedrijven Sint Eloy. Hij was actief in de Utrechtse turnwereld en voorzitter van de Nederlandse Katholieke Sportbond-contactraad voor de provincie Utrecht. Hij was van 1958-1964 bestuurslid van de Nederlandse Katholieke Gymnastiekbond.

A.Th. Brouwer (1904-1985) werd geboren te Haarlem. Hij werd in 1928 tot priester gewijd en was kapelaan in Kwintsheul, Volendam, Den Haag en Amsterdam. In 1952 werd hij benoemd tot pastoor van de parochie H. Hart van Jezus in Zwijndrecht, daarna was hij pastoor van de H. Gerardus Majella-parochie te 's-Gravenhage. Van 1963 tot 1970 was hij pastoor te Aerdenhout. Van 1965-1970 was hij bestuurslid van het Pastoraal Instituut van de Nederlandse Kerkprovincie (PINK). Brouwer overleed op 14 september 1985 te Volendam.

Bernardus Ferdinandus Nicolaus Böcker (1926-2002) werd geboren in Eindhoven. Hij volgde in oorlogstijd de middelbare opleiding op een internaat van de Jezuïeten. Vervolgens studeerde hij van 1945 tot 1954 Nederlandse letteren en Rechten in Leiden. Tot 1973 was hij adjunct-directeur van een verzekeringsmaatschappij. Daar was hij sterk kerkelijk betrokken. In 1973 werd hij benoemd tot rechter aan de rechtbank van ’s-Hertogenbosch en verhuisde hij naar Vught. Böcker schreef in verschillende dag- en weekbladen column-achtige bijdragen, waarin hij de spot dreef met de pretenties van de opkomende menswetenschappen en hun invloed in de kerkelijke wereld. Daarna schreef hij artikelen en ingezonden brieven in verband met de vernieuwing van de liturgie. In latere jaren schreef hij vooral meer verklarende artikelen voor bladen als Katholiek Nieuwsblad en De Rots. Böcker overleed in 2002 in Vught

Al in 1910 werd de priester Henri Poels door de bisschop aangesteld als aalmoezenier voor de mijnwerkers. De kerkelijke macht in de mijnstreek was toen alomtegenwoordig maar verloor na de oorlog aan invloed. In 1943 werd in het bisdom Roermond begonnen met een vorm van arbeidspastoraat waarbij de Kapucijnen vanaf het begin betrokken waren. In de jaren 1960 had het Limburgse bedrijfsapostolaat de volgende districten: Noord en Midden Limburg, Maastricht, Heerlen, Kerkrade, Sittard-Geleen, Roermond e.o., Weert, Venlo-Tegelen en Noordelijk Noord-Limburg. Vanaf 1953 werkten de vijf diocesane hoofdaalmoezeniers samen in een Landelijke Contactraad Bedrijfsapostolaat (LCB). De diocesane bedrijfsapostolaten gingen samenwerken in de Stichting Bedrijfsapostolaat Nederland (SBN) die in 1970 werd opgericht. Vanaf 1972 gingen op hun beurt SBN en het protestantse Centraal Interkerkelijk Bureau voor het Bedrijfsleven (CIBB) samenwerken in Dienst in de Industriële Samenleving vanwege de Kerken (DISK).

Franciscaan; lector te Venray

Priester gewijd te Munster 1816. Bisschop van Luik

Onbekend

Priester gewijd 26 Mei 1934, Voorzitter van de Vereniging tot Samenstelling van Nederlandse Bedevaarten

In november 1970 spraken Godfried Bomans, zijn broer Arnold (Johannes Baptist OSB) en zijn zus Wally (Borromée, Zusters Onder de Bogen) in het NCRV-televisieprogramma "Bomans in triplo" over geloofszaken. Het programma werd in januari 1971 herhaald. De teksten van het programma ‘Bomans in triplo’ zijn te vinden in het boek ‘Van dichtbij gezien’ door Godfried Bomans.

Lid van de Bisschoppelijke Adviescommissie voor Latijns-Amerika en van het bestuur van de Adventsactie voor Latijns-Amerika; medewerker van de Katholieke Arbeidersjeugd

Priester gewijd op 11 juni 1938

Prieste gewijd op 28 Maart 1936, hulpbisschop van Roermond

H.W.J. Bosman (1922-1998) was sinds 1959 hoogleraar geld-, krediet- en bankwezen aan de Katholieke Hogeschool Tilburg. Van 1968 tot 1970 was Bosman lid van de KVP-commissie inzake de Midden-Oostenproblematiek. Het doel van deze, door het partijbestuur van de Katholieke Volkspartij (KVP) ingestelde commissie, was het opstellen van een aantal beleidsadviezen aangaande de Midden-Oostenproblematiek

Johannes Franciscus Gerardus Boex (roepnaam Hans) werd op 2 juli 1928 geboren te Helmond. Hij trad in 1947 in bij de Jezuïeten. In 1953-1959 studeerde hij Frans, in 1959-1963 studeerde hij theologie in Chantilly en Lyon-Fourvière. In 1962 werd hij priester gewijd. In 1968 trad hij uit de orde en het priesterambt. Hij was van 1964-1993 als leraar Frans verbonden aan het Canisiuscollege te Nijmegen. Hij bleef zijn hele leven studeren en promoveerde nog in 2002. Hij overleed te Nijmegen op 9 augustus 2010.

J.M.M.F. Berkvens werd geboren te Drunen. Hij was priester-student en studeerde rechten aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. In de jaren 1970 was hij werkzaam bij een adviesorgaan van Binnenlandse zaken.

J.P. van Bergen was voorzitter van de Diocesane Pastorale Raad van het bisdom Rotterdam

Psycholoog

Jeanne Beekmans studeerde pedagogiek en psychologie aan de Kath. Universiteit te Nijmegen

Filosoof; onderzoeker van het beeld van de H. Wilgefortis

Karel Leopold Bellon werd in 1891 geboren te Oppuurs in België. Hij werd in 1915 tot priester gewijd. Hij studeerde aan de Universiteit van Leuven. In 1928 werd hij hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Nijmegen in de vakken godsdienstgeschiedenis, godsdienstwijsbegeerte en, na de Tweede Wereldoorlog als opvolger van Titus Brandsma, wijsbegeerte der geschiedenis. Hij bleef zich ook altijd priester voelen die pastorale taken op zich nam. Hij overleed in 1957 in Nijmegen.

Pastor te Zoetermeer, Rotterdam, Schiedam-Vlaardingen-Maassluis, Delft, Leiden, Den Haag

Leonardus Petrus Johannes de Bruyn (1938-2009) werd geboren in Etten-Leur. Hij studeerde sociologie en politicologie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen en was daar van 1965 tot 1974 wetenschappelijk medewerker. Daarna werkte hij tot 1979 als hoofd van het bureau en als kabinetschef bij het ministerie van Cultuur Recreatie en Maatschappelijk werk. Hij was van 1977-1980 lid van het dagelijks bestuur van de KVP en zat in het bestuur van het wetenschappelijk instituut van het CDA. De Bruyn publiceerde over partijpolitiek en stemgedrag.

Bernardus Gerardus Franciscus Brinkel (1927-2013) was beter bekend onder zijn pseudoniem Michel van der Plas. Van der Plas, die aanvankelijk priester wilde worden, studeerde tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het kleinseminarie Hageveld (1940-1946 In 1946-47 legde het staatsexamen gymnasium A af, waarna hij studeerde aan het Nederlands Opleidingsinstituut voor het Buitenland te Breukelen (Nijenrode). Vanaf 1948 werkte hij als redacteur kunst bij Elseviers Weekblad, waaraan hij meer dan veertig jaar, tot 1992, verbonden zou blijven. In deze functie was hij onder meer intensief betrokken bij de verslaggeving van het Tweede Vaticaans Concilie. Naast zijn journalistiek werk was Van der Plas ook een succesvol dichter en tekstschrijver. Hij schreef enkele boeken over het Rijke Roomsche Leven (In de kou, met Godfried Bomans (1969) en De kerk gaat uit, met Jan Roes (1973). Na zijn pensionering schreef hij de biografieën van Guido Gezelle, J.A. Alberdingk Thijm en van Anton van Duinkerken.

Pieter Alphons Blaisse (1911-1990) werd geboren in Amsterdam. Na het gymnasium en studeerde hij rechten in Amsterdam en economie in Hannover. Hij werkte als secretaris bij o.m. Philips Gloeilampenfabriek, bij de Hoofdgroep Industrie en na de oorlog als directeur buitenlandse economische betrekkingen bij het ministerie van Economische Zaken. In 1952 werd hij lid van de Tweede Kamer voor de KVP en in 1958 ook van het Europees Parlement, beide tot 1967. In dat jaar werd hij bijzonder hoogleraar Juridische en economische aspecten van internationale organisaties aan de TU Delft. Blaisse overleed in 1990 te Den Haag

De stichting werd opgericht door missionaris Ben Strik OSB, nadat hij in 1971 was teruggekeerd naar Nederland en was uitgetreden.

Th H. Bot (1911-1984) werd geboren in Dordrecht en groeide op in Apeldoorn. Hij studeerde in 1936 in Utrecht af op Indologie en Indisch recht. Hij werkte tot 1942 bij de Dienst Oost-Aziatische Zaken en was ambtenaar BB in Indonesië. Tijdens de oorlog was hij krijgsgevangen dwangarbeider aan de Birma-spoorweg. Na de oorlog kwam hij in dienst van het Ministerie van Overzeese Rijksdelen en was betrokken bij het dekolonialisatieproces. Van 1959 tot 1963 was hij in het kabinet De Quay als Staatssecretaris van Binnenlandse Zaken belast met Nieuw-Guinea. Hij was daarna minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen in het kabinet Marijnen en van 1965 tot 1967 minister zonder portefeuille belast met ontwikkelingshulp in het kabinet Cals. Met de Nota Hulpverlening aan Minder Ontwikkelde Landen legde hij de grondslag voor het Nederlandse beleid tegenover de Derde Wereld. Na de val van het kabinet Cals in de ‘nacht van Schmelzer’ verdween Bot uit de politiek. Hij was daarna ambassadeur in Canada en Oostenrijk.

Wilhelmus van Bekkum is geboren te Achterveld (U) op 13 maart 1910. Hij bezocht het internaat van het Gezelschap van het Goddelijk Woord (SVD) St. Willibrord te Uden en trad in bij de SVD in 1929 In 1935 werd hij priester gewijd. In 1936 vertrok hij naar Indonesië en was werkzaam op West-Flores in het district Manu en vanaf 1940 in West-Manggarai in de plaats Ruteng. In 1942 werd hij door de Japanners geïnterneerd; in 1946 keerde hij op Flores terug. In 1951 werd hij benoemd tot eerste Apostolisch Vicaris van het vicariaat Ruteng en titulair Bisschop van Tigia. In 1961 werd hij bisschop van Ruteng. Gedurende het Tweede Vaticaans Concilie was hij lid van de Commissie voor de Liturgie . Naast het vele werk voor de zielzorg heeft hij zich bijzonder verdienstelijk gemaakt voor de ethnografie door volksgebruiken van de bewoners van Mangarai op schrift te stellen en fotografisch vast te leggen. Hij overleed op 11 februari 1998 in Ruteng.

Priester gewijd op 6 april 1935 en lid van het kathedraal kapittel van Roermond.

Johannes Bernardus Bomans (1885-1941) bezocht het bisschoppelijk college te Rolduc en deed in 1907 staatsexamen gymnasium-A en -B (1907) . Hij studeerde rechten in Leiden en vestigde zich als advocaat en procureur te Haarlem. Hij trad op in bijeenkomsten van de Roomsch-Katholieke Politieke Propagandaclub, vooral in de kiesdistricten rond Haarlem. In 1916 werd hij in de gemeenteraad van Haarlem gekozen en wethouder; in 1916 werd hij bovendien tot lid van de Tweede Kamer gekozen. In 1919 werd hij tevens lid van de Provinciale Staten van Noord-Holland. In de eerste periode van zijn parlementaire loopbaan (onder de kabinetten-Ruijs de Beerenbrouck) trad Bomans voornamelijk op als woordvoerder bij militaire aangelegenheden. Na 1923 was Bomans' politieke rol vanwege zijn dwarse opvattingen uitgespeeld. Tot zijn plotselinge dood in 1941 bleef hij gedeputeerde; enige tijd fungeerde hij als waarnemend commissaris der Koningin. Zijn wens was dat op zijn bidprentje de vermelding 'in leven: R.-K. propagandist' zou worden geschreven. Hij was de vader van Godfried, Arnold en Wally Bomans (zie: Bomans in Triplo).

Joop Breukel (1935) volgde de priesteropleiding van het bisdom Haarlem. Hij werd priester gewijd in 1960. In 1970 legde hij het ambt neer en trad in het huwelijk. Hij was voorzitter van de afdeling Twente van de Mariënburgvereniging.

De Bisschoppelijke Vastenactie (BVA) werd in 1961 opgericht naar Duits en Belgisch voorbeeld door kardinaal B. Alfrink. De besteding van de collectegelden werd toevertrouwd aan de econoom van het aartsbisdom Utrecht J. Poell, daarbij geadviseerd door een Projectenadviescommissie. In de jaren zestig kreeg de BVA een eigen bureau, maar pas in 1969 werd de BVA een eigen stichting onder voorzitterschap van kardinaal Alfrink. Deze liet het voorzitterschap in de praktijk over aan een vice-voorzitter. De BVA verkeerde door de jaren heen in twee spanningsvelden: dat tussen haar zelfstandigheid en de zeggenschap van de bisschoppen, en dat met diverse missionaire organisaties. Onderscheiden van deze laatste richtte de BVA zich niet op missionaire, maar op kleinschalige sociaal-economische projecten. In de jaren zeventig verschoof het inhoudelijke accent van caritatief werk naar internationale solidariteit, mede onder invloed van de Latijns-Amerikaanse bevrijdingstheologie. In 1975 maakte de Roermondse bisschop J. Gijsen zijn bisdom los van de BVA door opheffing van het diocesaan missiebureau en inrichting van een eigen Missiebureau. De medewerkers van het oude bureau gingen daarop verder als Bureau Internationale Solidariteit (BIS). Pas onder Gijsens opvolger F. Wiertz (1993) kwam er een nieuwe samenwerking tot stand met de BVA. In 1977 kreeg de BVA nieuwe statuten, waarbij het bisschoppelijk voorzitterschap verviel en voortaan zes van de elf bestuursleden door de bisschoppen werden benoemd. Niettemin bleef er een spanning tussen de Vastenactie en de bisschoppen bestaan, die bij tijd en wijle door gesprekken en bemiddelaars moest worden gesust. In de jaren negentig verbreedde de Vastenactie zijn werkterrein naar niet-kerkelijke projecten. In 1996 resulteerde de samenwerking met Cebemo in de nieuwe organisatie Bilance, die in 1999 organisatorisch opging in Cordaid. Binnen Cordaid bleef de Vastenactie (en vanaf 2011 ook Adventsactie) een vreemde eend in de bijt. Een stapsgewijze ontvlechting in de jaren 2011-2018 volgde. Sindsdien is de Vastenactie weer een zelfstandige organisatie.

Staatssecretaris van het Departement van Sociale Zaken en Volksgezondheid

Anne Biegel (1905-2004) bezocht de School voor Maatschappelijk Werk in Amsterdam en was aanvankelijk werkzaam bij de Kinderbescherming. Van 1938 tot 1970 was zij journalist bij het dagblad De Tijd. Daarnaast zat zij in de redactie van het tijdschrift De vragende mens. Vóór de Tweede Wereldoorlog schreef zij veel voor verschillende vrouwenbladen. Zij was goed op de hoogte van het leven in Noorwegen en vertaalde ook stukken uit het Noors. In de jaren vijftig en zestig hield zij zich bezig met veranderingen en vernieuwingen die plaats vonden in de kloosters. Veel van haar artikelen betreffende dit onderwerp zijn van na het Tweede Vaticaans Concilie. De journalistieke aandacht die zij aan het kloosterleven gaf leverde haar veel contacten onder religieuzen op.

De verzameling is vermoedelijk tot stand gekomen vanuit de betrokkenheid van Chr. Mol bij de Stichting Bukumbi Association. De Bukumbi Association heeft het ziekenhuis te Bukumbi gesteund sinds 1980. In de jaren 1980-1990 is er altijd uitgebreid contact geweest tussen de dokters van het ziekenhuis en de associatie. Na 1996 namen de contacten langzaam af. Noch de nieuw benoemde Memisa-dokter, noch zijn Tanzaniaanse collega’s leken geneigd te zijn het contact met de Associatie levend te houden. De Vereniging Bukumbi-Ziekenhuis Tanzania lijkt niet actief meer te zijn.

Johannes Antonius Bornewasser (1924-2010) werd geboren te Voorst (Gld.). Hij volgde het Gymnasium-alfa in Deventer en studeerde geschiedenis aan de Kath. Universiteit Nijmegen. Hij was leraar aan het Canisiuscollege in Nijmegen (1950-1967) en de Kath. Leergangen in Tilburg. Van 1958 tot 1967 was hij docent didaktiekgeschiedenis aan de Kath. Universiteit Nijmegen en van 1967 tot 1989 hoogleraar Geschiedenis van kerk en theologie aan de Theologische faculteit Tilburg. Hij werkte vele jaren aan de biografie van historicus Rogier, maar kon die niet meer voltooien. Bornewasser overleed in 2010 in Groesbeek.

J. Bovens was kerkredacteur van het Haagse dagblad Het Binnenhof

Paul A. van den Biggelaar (1929-…) studeerde rechten (kandidaats) en werkte vervolgens in het familiebedrijf Diligentia, een grote vakbladenuitgeverij, in 1975 opgegaan in het uitgeversconcern VNU. Nadien werkte hij als consultant, o.m. voor Elsevier uitgeversmaatschappij in Londen. Hij was actief in de Katholieke Jonge Werkgeversvereniging en in de Adelbertvereniging. In 1978 werd hij studiesecretaris en in 1981 directeur van de Radboudstichting Wetenschappelijk Onderwijsfonds. In 1987 nam hij om gezondheidsredenen afscheid. Daarna was hij nog o.m. lid van werkgroep Kultuur van de Katholieke Raad voor Kerk en Samenleving.

Willem Bilderdijk (1756-1831) was letterkundige en dichter

Willem Hubert Jozef Bosch (1915-1983) trad in 1939 in bij de Montfortanen. Hij was predikant in België, Oirschot, Bunde, Vroenhof en Hoensbroek

Jan Willem Berns (1945-2017) was student rechten aan de Katholieke Universiteit Nijmegen.

Bibliothecaris van de Katholieke Universiteit Nijmegen; sociaal adviseur van de Aartsdiocesane Boeren- en Tuindersbond; wetenschappelijk adviseur van de Katholieke Jeugdbeweging; raadsadviseur van het Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen

De Centrale voor Bemiddeling bij Medefinanciering van Ontwikkelingsprogramma’s (Cebemo) werd opgericht in 1969 als afdeling van het Centraal Missie Commissariaat (CMC). Cebemo functioneerde als katholieke deelnemer (naast het protestantse ICCO en het neutrale NOVIB) aan het medefinancieringsprogramma van de overheid voor ontwikkelingshulp. Cebemo beoordeelde en subsidieerde projecten die voldeden aan de criteria voor overheidssteun. De zelfstandigheid van Cebemo ten opzichte van de overheid nam met de jaren toe: aanvankelijk moest Cebemo projecten indienen, later werden complete programma’s goedgekeurd. In 1979 werden CMC en Cebemo ontvlochten. Cebemo ging nauw samenwerken met de Vastenactie, maar beide organisaties hielden hun eigen stichtingsbestuur. De samenwerking werd in 1995 ondergebracht bij de Stichting Samenwerking Vastenactie/Cebemo, in 1996 Bilance genoemd. In 1999 vormde Bilance met Mensen in Nood en Memisa de organisatie Cordaid.

De lekenorganisatie Calama werd opgericht in 1971 in Chili, genoemd naar het dorp waar de eerste leden ‘aan de basis’ gingen werken met als doel een ‘kerk van de armen’ op te bouwen. Een van de grote inspirators was de Nederlandse jezuïet Jan Caminada (1926-1981). De leden (priesters, religieuzen en leken) werkten in onder andere Argentinië, Chili, Peru, Venezuela, Nicaragua, Rotterdam en op de Filippijnen. De Rotterdamse groep werd aanvankelijk gevormd door de in Chili werkzame leden, die in 1973 moesten vertrekken na de staatsgreep van Pinochet. Het ‘methodepapier’ van 1978, waarin de groep na uitvoerig overleg met de andere groepen zijn visie en plannen beschreef, zorgde voor commotie vanwege de marxistisch-leninistische tendens die uit het papier sprak. Andere conflicten waren intern (splitsing naar aanleiding van de conferentie in Santa Domingo in 1980) of extern (de Vastenaktie van deken Gelissen, te Gennep in 1981). Na de splitsing gingen de groepen in Guayana (Peru), Rotterdam en op de Filippijnen verder als de Calama-groep; Brussel, Chicago, Ludwigshafen, Maracay en Santo Domingo splitsten zich af. Mgr. Labayen, bisschop van Infanta (Filippijnen) was een van de grote ondersteuners van Calama. Na het overlijden van Jan Caminada gingen de groepen door met hun projecten. Pas in oktober 2006 werd de groep Rotterdam opgeheven.

Het studentenpastoraat aan de Technische Hogeschool Twente werd in 1965 begonnen door ds Paul van Dijk en pater Ruud van de Borg SJ. Het ontwikkelde zich al snel tot een oecumenische studentengemeente, die in de jaren zeventig en tachtig de aandacht trok, ook buiten de campus, door liturgische vieringen en maatschappelijk engagement.

Caritas Angola werd opgericht in 1957 als Angolese tak van Caritas Internationalis, en werd actief in 1969 ten tijde van de onafhankelijkheidsoorlog. Het was een van de weinige humanitaire hulporganisaties die continue bleven werken tijdens deze oorlog. Caritas Angola richt zich voornamelijk op voedselzekerheid, educatie, gezondheid en rurale ontwikkeling. Pater Krien Houdijk CsSp. was vanaf 1974 coördinator van zijn congregatie voor Angola.

Het Centraal Adviesbureau voor Priesters en Religieuzen (CAPER) werd in 1967 opgericht door het episcopaat ende religieuze oversten in Nederland. Directeur werd de Untrechtse studentenpastor N.J.M. Vendrik. Hij werd in 1980 opgevolgd door A.A.J.Pfaff MSF. Het CAPER bood pastorale en psychische begeleiding van diegenen die tijdens hun ambtsuitoefening of kloosterleven moeilijkheden ervoeren. Geleidelijk verschoof de behoefte. Waren het in het begin vooral religieuzen en priesters die dachten over uittreding, sinds het midden van de jaren zeventig wilden velen, ondanks hun problemen met bijvoorbeeld de uitoefening van hun ambt of het verplichte celibaat, hun levensstaat handhaven. Eind 1978 besloot bisschop J. Gijsen van Roermond zijn subsidie aan het CAPER in te trekken. In 1989 trokken ook de vrouwelijke religieuzen hun subsidie in. Door het ontbreken van deze subsidies viel het doek voor CAPER. Per 1 januari 1990 werd het adviesbureau opgeheven.

Comité tot bevordering van de studie van Afrikanen in Nederland

Het Centraal Missie Commissariaat (CMC) is in 1957 door naamsverandering voortgekomen uit het Centraal Indisch Missie Bureau (1931-1957), als koepelorganisatie van missionerende orden en congregaties. Het CMC heeft tot taak de belangenbehartiging van en dienstverlening aan missionarissen. Daarvoor kent het CMC verschillende afdelingen voor onder meer publiciteit, fondswerving, lectuurvoorziening en ontwikkelingshulp. De financiering van ontwikkelingshulp, c.q. advisering daarin, werd vanaf 1969 behandeld door de Centrale voor Bemiddeling bij Medefinanciering van Ontwikkelingsprojecten (Cebemo), aanvankelijk als afdeling van het CMC en sinds 1979 als zelfstandige organisatie. CMC heet tegenwoordig CMC Mensen met een Missie.

Het Centraal Missie Commissariaat (CMC) is in 1957 door naamsverandering voortgekomen uit het Centraal Indisch Missie Bureau (1931-1957), als koepelorganisatie van missionerende orden en congregaties. Het CMC heeft tot taak de belangenbehartiging van en dienstverlening aan missionarissen. Daarvoor kent het CMC verschillende afdelingen voor onder meer publiciteit, fondswerving, lectuurvoorziening en ontwikkelingshulp. De financiering van ontwikkelingshulp, c.q. advisering daarin, werd vanaf 1969 behandeld door de Centrale voor Bemiddeling bij Medefinanciering van Ontwikkelingsprojecten (Cebemo), aanvankelijk als afdeling van het CMC en sinds 1979 als zelfstandige organisatie. CMC heet tegenwoordig CMC Mensen met een Missie.

De Sint Vincentiusverenigingen ontstonden op talrijke plaatsen (de eerste in Den Haag in 1846) met als doel de armen te ondersteunen. Zij namen ook initiatieven om de lagere klassen de mogelijkheid tot ontwikkeling te bieden, onder meer in de vorm van leesbibliotheken. Het is niet duidelijk wanneer de landelijke Centrale Commissie werd opgericht. Het archief begint in 1934. De commissie ondersteunde en coördineerde het plaatselijk bibliotheekwerk en zorgde voor boekbeoordelingen, die verschenen in het blad Frederic Ozanam en van 1963-1974 in Biblio-berichten. In 1956 werd de naam gewijzigd in Centrale Commissie voor de St. Vincentius-bibliotheken en –leeszalen. In 1975 werd de CCBV opgeheven vanwege een nieuw landelijk lectuurbestel door de nieuwe bibliotheekwet. Andere katholieke bibliotheek- en lectuurorganisaties waren al in 1972 opgegaan in het Nederlands Bibliotheek- en Lectuurcentrum NBLC.

De Centrale Volksbank werd opgericht in 1920 op initiatief van de Federatie van Diocesane RK Volks- en Werkliedenbonden en werd gevormd uit verschillende diocesane spaarbanken, met uitzondering van de bisdommen Utrecht (Centrale Spaarbank van het Aartsbisdom Utrecht)en Roermond (Centrale Spaarbank ‘De Volksbank’). In 1942 sloten ook deze diocesane spaarbanken zich aan. Rond 1960 werd het aantal spaarmogelijkheden bij de CVB uitgebreid met jeugd- en bedrijfsspaarregelingen. In 1964 werd het Werknemers Beleggingsfonds (Webefo) opgericht. In de jaren zestig ging de CVB een samenwerkingsverband aan met twee andere vakbondsspaarbanken, de Algemene Spaarbanken Nederland (ASN) en de Spaarbank voor Protestants Nederland (SPN). Bij dit samenwerkingsverband was ook de Postcheque en Girodienst (PCGD) betrokken. In 1987 kwam de fusie met de spaarbanken ASN en de Hollandse Koopmansbank (HKB) tot stand. In 1990 vond het 70-jarig jubileum plaats. Reorganisaties en automatisering waren voltooid, maar de winst flink terug. Mede als gevolg hiervan ging de CVB in 1992 een fusie aan waardoor de bank opging in de SNS-Reaal groep.

Vanaf 1857 werden in diverse garnizoensplaatsen RK militaire verenigingen opgericht. In 1910 werd de Bond van RK Militaire Vereenigingen opgericht. In 1947 werd ingezien dat de vooroorlogse opzet, als militaire vereniging, niet meer voldeed. Als voortzetting van de Bond van RK Militaire Vereenigingen werd in 1947 de Centrale van Katholieke Militaire Tehuizen (CKMT) opgericht. In 1963 waren er in Nederland 51 KMT's, in Suriname en de Nederlandse Antillen vier. Daarna sloten steeds meer KMT’s bij gebrek aan belangstelling. In 1994 werden de resterende KMT’s opgeheven, in 1995 werd het CKMT geliquideerd.

De Centrale voor Katholiek Handelsonderwijs werd in 1936 opgericht door de Nederlandse Katholieke Middenstandsbond. Het was een overkoepelende organisatie van scholen die middenstands- of detailhandelsonderwijs geven, en verzorgde ook zelf dag- en avondcursussen. Het CKHO fuseerde in 1992 met het IMO en het KMO (Instituut voor Katholiek Middenstands Onderwijs).

Het Centrum Kontakt der Kontinenten ontstond in 1961 uit het missiehuis Sint Jan voor Priesters van het Goddelijk Woord (SVD) in Soesterberg. Dit gaf heroriënteringscursussen voor missionarissen en bracht kennis over ontwikkelingswerk over. In 1968 werd het Centrum losgemaakt van de orde. Het Centrum gaf cursussen voor missionarissen van alle ordes, voor studenten ontwikkelingswerk en geïnteresseerden. Er waren ongeveer 3000 cursisten per jaar. Solidariteit tussen de volkeren en bevorderen van mondiaal bewustzijn waren de uitgangspunten. In 1974 was het merendeel van de cursisten nog missionaris, maar hun aantal nam snel af. Hierdoor moesten nieuwe structuren gevonden worden voor ontwikkelingshelpers in kerkelijk verband. Ook werden cursussen ontwikkeld voor het middelbaar onderwijs en de vrouwenbeweging. Het Centrum Kontakt der Kontinenten werd gefinancierd door de ordes, vooral door de SVD, en de Pauselijke Missiewerken en kreeg vanaf 1971 subsidie van het ministerie van CRM. In 1989 werd het centrum gesloten en het gebouw verkocht en verbouwd tot conferentiehotel.

In 1968 richtte Frans van Lieshout OMI (1930-2002) een leefgemeenschap voor leken en religieuzen. Het doel was ontwikkelingswerk. De leefgroep vond onderdak in een voormalig kloostergebouw in Kerkrade en functioneerde aanvankelijk onder de vlag van de ook door Van Lieshout opgerichtte Stichting Homeon ( Hout, Metaal en Ontwikkeling) die vakopleidingen gaf aan jongeren die naar een ontwikkelingsland werden uitgezonden. In 1974 ging de Stichting Homeon over in de Stichting Centrum Ontwikkeling der Volkeren (COV). COV had geen eigen projecten maar werkte samen met bestaande ontwikkelingsorganisaties. In 1977 kocht en verbouwde de Stichting een klooster annex schoolgebouw aan de Keerderberg in Cadier en Keer. Vanaf 1984 werden vrijwilligers uitgezonden naar Namibië. Begin jaren negentig werd de Stichting Keerderberg opgericht, die dertien wooneenheden bouwde en beheerde op het terrein van het Centrum. Bij het 25-jarig bestaan in 1993 werd de naam veranderd in Centrum Ontmoeting der Volkeren. Er waren toen 80 vrijwilligers uitgezonden. In 2000 werd de onafhankelijke Vereniging COV opgericht. Na het overlijden van Frans van Lieshout verhuisden de zes overgebleven leden van de leefgroep wegens hun gevorderde leeftijd naar Maastricht, een deel van het onroerend goed in Cadier en Keer werd daarvoor verkocht. De Vereniging COV beperkte haar ontwikkelingswerk nu tot Afrika ten zuiden van de Sahara en gezondheidszorg, met name de HIV-problematiek. De naam van de Stichting COV werd in 2005 veranderd in SOV. De stichting Keerderberg ging in 2007 op in de SOV. Vanaf 2008 zond de Stichting geen mensen meer uit, maar stelde alleen nog fondsen ter beschikking.

Het Centrum voor Acolythen-actie werd in 1946 opgericht door het Eucharistisch Secretariaat Brakkenstein Nijmegen van de paters van het Allerheiligste Sacrament. Doel van het Centrum was de opleiding van misdienaars, met name uit het oogpunt van de geestelijke vorming. Om dit te bewerkstelligen zou in iedere parochie een misdienaarsclub moeten worden opgericht. Deze clubs zouden vanuit het Centrum vormingslessen opgestuurd krijgen. Daarnaast werden er jaarlijks in diverse plaatsen misdienaarsdagen georganiseerd.

De Commissie Goede Diensten werd ingesteld door de Diocesane Pastorale Raad van het bisdom Roermond in verband met de kwestie Miedema. Ed Miedema was pastoor van de St. Michaelparochie ’t Eikske in Schaesberg. Hier kwam hij in conflict met bisschop Moors vanwege zijn vrije opvatting van het ambt en het gezag in de kerk. Dit leidde tot zijn ontslag in 1968. Hij richtte in dezelfde wijk een eigen parochie op: streekparochie ‘t Eikske.

De commissie onder voorzitterschap van oud-KVP-voorzitter P. van Zeil werd in 2002 ingesteld door vertegenwoordigers van de 'grote bewaargevers' om continuering van het KDC bij de Radboud Universiteit te bereiken, door het werven van subsidies en door druk uit te oefenen op het College van Bestuur. In 2003 presenteerde de commissie de nota ‘De herinnering levend houden omwille van de toekomst’.

De Commissie inzake Driemanschap der Nederlandsche Unie werd in 1945 ingesteld op verzoek van het driemanschap zelf. Voorzitter van de Commissie was J.P. Fockema Andreae. De Nederlandsche Unie was in 1940 opgericht door J.E. de Quay (hoogleraar te Tilburg), J. Linthorst-Homan (commissaris van de koningin in Groningen) en L. Einthoven (commissaris van politie te Rotterdam). Deze politieke organisatie wilde het Nederlandse volk onder de gewijzigde omstandigheden leiding geven. In december 1941 werd de Unie door de Duitsers geliquideerd. Na de oorlog ontstonden er twijfels over de opstelling van de Nederlandse Unie. Door het onderzoek werd de naam van De Quay gezuiverd; Linthorst Homan, die in 1945 niet mocht terugkeren als Commissaris van de Koningin, werd alsnog eervol ontslagen.

De Commissie Spirituele Vorming (later: Commissie Spiritualiteit) werd door de Theologische Faculteit Tilburg ingesteld in 1975 om activiteiten rond spirituele vorming van studenten te ontplooien. Het zorgde voorts voor de inrichting van een Stiltecentrum en voor gebedsdiensten, groepsliturgieën, meditatie- en Bijbelgroepen.

Onbekend

Commissie van Schooltoezicht in het Aartsbisdom Utrecht

In 1966 bepaalden de bisschoppen dat voortaan ook niet-priesters godsdienstles mochten geven. Zij richtten daar een adviescommissie voor op: de Bisschoppelijke Commissie van Toezicht en Advies inzake de Opleiding van Leken-Godsdienstleraren (CTA). De CTA stelde op basis van bisschoppelijke richtlijnen onder meer opleidingseisen vast, beoordeelde opleidingen tot godsdienstleraar, en verstrekte namens de bisschoppen machtigingen voor het geven van godsdienstles. Het secretariaat was gevestigd bij het Centraal Bureau voor het Katholiek Onderwijs in Den Haag.

Tijdens het Tweede Vaticaans Concilie werd op initiatief van de uitgever Paul Brand jr, samen met de theologen Edward Schillebeeckx en Karl Rahner het tijdschrift Concilium opgericht. Onder de medewerkers bevonden zich Edward Schillebeeckx, Karl Rahner, Hans Küng, Yves Congar, Joseph Ratzinger (de latere paus Benedictus XVI), Johann Baptist Metz en Hans Urs von Balthasar. In de jaren tachtig werden de Latijns-Amerikaanse bevrijdingstheologen Gustavo Guttierez en Leonardo Boff bij Concilium betrokken. Het blad had negen edities in zeven, later twaalf, talen. De Nederlandse editie van Concilium heeft bestaan van 1965 tot 2003; de Stichting Concilium bestaat tot op heden en voert het internationaal secretariaat.

Het blad Confrontatie ontstond in 1964 onder verontruste conservatieve katholieken. Initiatiefnemer was J.W.H. Bongaarts, mede-redacteur S. Asberg. Bekende medestanders waren Henri de Greeve, J. van der Ploeg OP, A. Maltha OP en Zacharias OFM Cap. Confrontatie ageerde tegen de veranderingen in de Nederlandse kerkprovincie na het Tweede Vaticaans Concilie. Wel ging de groep aanvankelijk de dialoog aan en distantieerde zij zich van het nog radicalere Michaëllegioen van L. Knuvelder. Confrontatie ging in 1971 bij monde van P. den Ottolander over tot persoonlijke aanvallen op de bisschoppen. Het blad, nog steeds onder redactie van Bongaarts, hield in 1994 op te bestaan. Het ging tot 2003 verder als kwartaalblad onder de naam Kwartana.

De Congregatie van OL Vrouw Onbevlekte Ontvangenis en de H. Aloysius van Gonzaga, Amsterdam werd in 1862 opgericht door B. Cramer SJ. Deze mannencongregatie, die ook in veel andere plaatsen bestond (zie website) had een spirituele en caritatieve doelstelling, maar kreeg in de loop der jaren allerlei onderafdelingen, waarbij ook aan vrijetijdsbesteding werd gedaan. Onderafdelingen waren onder meer de Vereniging tot ontwikkeling der Rooms Katholieke beginselen (met een Studie- en Debatingclub), een Eucharistische Sectie, een Retraite-sectie, de RK Behoeftige Herstellende Kostwinners van het Liefdewerk van de Gonzaga Vereniging, de Vriendenkring van het H. Hart van Jezus en de Vriendenkring ter ere van het Allerheiligste Sacrament, de Vereniging Katholieke Mannen, de toneelvereniging "De Gonz" en de Gonzaga Kegelclub. De laatste directeur van de congregatie was G.A. de Jong SJ. Na diens overlijden werden in 1970 de Congregatie en de Gonzaga Vereniging opgeheven.

Cordaid is een ontwikkelingsorganisatie die zich richt op het verlenen van noodhulp, het bestrijden van armoede, maatschappijopbouw en het beïnvloeden van het beleid. Cordaid werd in 2000 opgericht door een fusie van Bilance, Memisa en Mensen in Nood, organisaties die al sinds halverwege de jaren negentig steeds nauwer samenwerkten. De ‘merknamen’ Memisa en Mensen in Nood bleven na 2000 in gebruik. In de jaren 2011-2018 werd op aandringen van de bisschoppenconferentie de Bisschoppelijke Vastenactie in fasen ontvlecht om zelfstandig verder te gaan.

Etienne Cornélis werd geboren op 12 april 1915 te Oostakker (België). Hij studeerde wiskunde aan de universiteit van Brussel. Na het voltooien van de studie vervulde hij de militaire dienstplicht. In 1944 trad hij in bij de dominicanen en studeerde Oosterse religies aan de universiteit van Luik. Van 1958 tot 1981 was hij hoogleraar godsdienstfilosofie en godsdienstwetenschappen aan de faculteit theologie van de Katholieke Universiteit Nijmegen. In deze tijd schreef hij de meeste van zijn boeken en artikelen. Op 13 juni 2002 stierf hij in Fréjus, Frankrijk, als gevolg van een ongeluk.

Felix Franciscus Xaverius Cerutti (1915-1970) werd geboren in Breda. Hij stamde uit een ambtenarenfamilie van Italiaanse afkomst. Hij studeerde in 1938 af als jurist, richting publiek recht, aan de Kath. Universiteit Nijmegen. Vanaf 1940 werkte hij bij de Katholieke Nederlandse Boeren- en Tuindersbond (KNBTB), en na de opheffing daarvan door de bezetter, bij het ministerie van Landbouw. Hij was voorstander van de Publiekrechtelijke Bedrijfsorganisatie in de landbouw. De vorming na de oorlog van het Landbouwschap, waarvan hij secretaris werd, was voornamelijk zijn werk. Het was de eerste PBO. In 1956 werd hij buitengewoon hoogleraar agrarisch recht aan de Kath. Universiteit Nijmegen, in 1958 hoogleraar inleiding tot de rechtswetenschap en agrarisch recht, in 1965 uitgebreid met de leeropdracht Nederlandse rechtsgeschiedenis. Hij heeft o.m. het juridisch werk voor diverse universiteitsreglementen verricht. Hij publiceerde o.m. over de rechtsgeschiedenis van het bestuurs- en agrarisch recht.

Gerardus Josephus Maria Corstens (1946-) werd geboren te Helvoirt. Hij studeerde rechten aan de Kath. Universiteit Nijmegen en promoveerde in 1974 aan de Universiteit van Amsterdam. Van 1982 tot 1995 was hij hoogleraar Strafrecht en Strafprocesrecht aan de Juridische Faculteit van de Radboud Universiteit te Nijmegen. Sinds 1995 was hij raadsheer bij de Hoge Raad, van 2008 tot 2014 als president. Daarnaast was hij o.m. redacteur van het Nederlands Juristenblad en medewerker aan diverse buitenlandse juridische tijdschriften. Vanaf 1995 was hij Voorzitter van de Beoordelings- en Adviescommissie Sexueel Misbruik in Pastorale Relaties RKK en vanaf 2001 Lid van de Raad van Advies van het College Bescherming Persoonsgegevens.

Johannes Leonardus Maria Caminada (1926-1981) trad in bij de Jezuïeten. Vervolgens trok hij naar Indonesië, raakte daar in conflict met de leiding van de vice-provincie en werd naar Nederland teruggestuurd en uit de orde gezet. Hij studeerde theologie in Duitsland en werd in 1957 tot priester gewijd in het bisdom Hildesheim, waarna hij vier jaar werkzaam was in Bielefeld. Hierna werkte hij vier jaar in Brazilië, waarna hij terugkeerde naar Duitsland, waar hij bij Karl Rahner SJ promoveerde. Hij keerde terug naar Zuid-Amerika waar hij doceerde aan de universiteit van Santiago, maar ook grote delen van het jaar in de kopermijnen in het noorden van Chili werkte. Bij de coup van 1973 stond hij op de dodenlijst van het kolonels-regime, maar wist bijtijds naar Nederland te vluchten. In Rotterdam richtte hij de Calamagroep op, een groep van uit Chili verdreven priesters. In1981 stierf hij te Rotterdam aan een hartaanval.

Cals studeerde rechten (1935-1940) in Nijmegen. In 1945 werd hij lid van de noodgemeenteraad van de stad. Hij was tot 1948 fractievoorzitter van de KVP in de Nijmeegse gemeenteraad. In dat jaar kwam hij voor de KVP in de Tweede Kamer. In de jaren 1945 tot 1950 was hij werkzaam als jurist en bekleedde hij verschillende functies in de jeugdbeweging: voorzitter van de Katholieke Jeugdraad van Nederland, plaatsvervangend hoofdcommissaris van de Nederlandse Padvinderij en hoofdkwartier commissaris van de Katholieke Jeugdbeweging. Van 1950 tot 1952 was hij staatssecretaris en van 1952 tot 1963 minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen. Zijn belangrijkste bijdrage als minister was de totstandkoming van de Wet tot Regeling van het Voortgezet Onderwijs (de Mammoetwet) in 1963. In de jaren 1965-1966 leidde Cals een kabinet van KVP-ARP-PvdA, het kabinet Cals-Vondeling. Hij kreeg te maken met de problemen rond het huwelijk van prinses Beatrix. De aanvaarding van de motie-Schmelzer in oktober 1966 was de oorzaak van het vroegtijdige einde van zijn minister-presidentschap. In hetzelfde jaar werd Cals benoemd tot Minister van Staat.

Johannes Wilhelmus Cramer (1817-1884) werd geboren te Amsterdam. Hij studeerde medicijnen in Leiden en promoveerde in 1840. Hij vestigde zich als arts in Amsterdam. Cramer zette zich zijn hele leven in voor de katholieke emancipatie. In zijn jonge jaren stond hij in intensief contact met J.A. Alberdingk Thijm en Judocus Smits. In de jaren 1840-1857 nam hij deel aan bijna elk katholiek initiatief. Hij was één van de mede-oprichters en redacteur van De Tijd en één van de initiatiefnemers van de letterkundige Vrijdagsche Vereeniging. Daarnaast zat hij in diverse redacties en was hij voorzitter van de H. Willibrordus Vereniging, lid van het Katholieke Onderwijsgezelschap ‘St. Cassianus’ en de ‘Correspondance de Genève’. Naast dit alles hield hij zich ook bezig met financiële zaken. Hij regelde leningen voor vele projecten zoals voor de Zuiderzeedrooglegging, de pauselijke lening in 1864 voor Pius IX en de Don-Carlos lening. Cramer was gehuwd met Celestine Wassink en kreeg negen kinderen. Hij overleed in 1884 te Breukelen.

De Nederlandse Katholieke Sportbond werd opgericht in 1946 als overkoepelende bond van organisaties, verenigingen en personen. Tot de statutenwijziging van 1965 kende de NKS een verticale (verschillende sporten) en horizontale (diocesane) structuur. In 1965 werd de NKS omgevormd tot de Nederlandse Katholieke Sportfederatie. Naast de afdelingsraden kende de NKS een (dagelijks) bestuur , een bestuurscommissie, een centraal bureau (secretariaat) en diverse commissies. De diocesane structuur kwam in 1965 te vervallen. Door de instelling van de Provinciale NKS-Kontaktraden werd het gemis aan regionaal contact opgevangen. De NKS onderhield contact met de drie zusterorganisaties, te weten: de Nederlandse Christelijke Sport Unie (NCSU), de Nederlandse Culturele Sportbond (NCU), en de overkoepende Nederlandse Sport Federatie (NSF). De belangrijkste buitenlandse organisatie was de Fédération Internationale Catholique d'Education Physique et Sportive (FICEP). De NKS heet tegenwoordig Coöperatie NKS (Nieuwe Kansen Sport).

Direct na de oprichting van de Katholieke Universiteit Nijmegen in 1923 werd het Nijmeegs Studenten Corps ‘Carolus Magnus’ opgericht, een traditionele vereniging naar corporaal model. In 1928 werden twee onderverenigingen opgericht: de Societas Studiosorum Noviomagensum ‘Roland’ en ‘de Meisjesclub’. In 1942 werd de sociëteit gesloten, nadat geweigerd was het bord ‘verboden voor joden’ op te hangen. In hetzelfde jaar werd besloten het corpslidmaatschap voor alle studenten verplicht te stellen. In 1953 werd de ontgroening vervangen door een introductietijd. De sociëteit aan de Oranjesingel werd nu een Trefcentrum voor alle studenten. Dit leidde tot de oprichting van een aantal nieuwe studentenverenigingen. In 1964 trad het NSC uit de Unie van Katholieke Studentenverenigingen, en wijzigde in 1965 de naam in Unie van Studenten te Nijmegen. Roland en de Meisjesclub, ongemengde traditionele gezelligheidsverenigingen, kregen te kampen met een sterk dalend ledenaantal. In 1972 fuseerden de twee verenigingen en kwam de Algemene Nijmeegse Studentenvereniging tot stand. In 1973 werd de naam gewijzigd in Nijmeegse Studentenvereniging Carolus Magnus, gebaseerd op de oude naam van het Nijmeegs Studenten Corps.

Petrus Canisius Mattheüs Maria (Canies) Copray (1925-1993) werd geboren te Nijmegen. Hij trad in bij de dominicanen en kreeg als kloosternaam Jacobus Maria. Na zijn priesterwijding was hij werkzaam in het pastoraat op Curaçao, Aruba en in Peru. Hij trad uit en was nadien werkzaam als maatschappelijk werker en op het secretariaat van de Federatie van Verenigingen van Pastoraal Werkenden. In de jaren zeventig studeerde hij ook theologie in Nijmegen (afstuderen 1977). Hij was gehuwd met Ria P.H. Kuijken.

Pierre Camps (1925-2006) werd geboren in Eindhoven. Hij trad in bij de Minderbroeders-franciscanen. Onder zijn kloosternaam Arnulf werd hij als missioloog bekend. Hij studeerde missiologie in Nijmegen en in Fribourg aan het befaamde Anthropos Instituut. In 1957 promoveerde hij daar. Van 1957 tot 1961 was hij werkzaam in de franciscaanse missie in Pakistan. In 1961 werd hij benoemd tot missiesecretaris van zijn orde. In 1963 werd hij hoogleraar missiologie aan de Theologische Faculteit van de Katholieke Universiteit Nijmegen en directeur van het Missiologisch Instituut, dat op zijn voorstel in 1966 in de faculteit Theologie werd geïncorporeerd. Camps had een groot internationaal netwerk, opgebouwd tijdens diverse reizen en talrijke internationale congressen. In 1990 ging hij met emeritaat.

De Coöperatieve Levensverzekeringsmaatschappij Concordia werd opgericht in 1907. De maatschappij richtte zich specifiek op de katholieke arbeiders. Aanvankelijk was Concordia een instelling van de diocesane Utrechtsche Bond van R.K. Werkliedenvereenigingen; vanaf 1919 werd zij instelling van de Federatie van Diocesane Werkliedenbonden. In de jaren 1941-1945 functioneerde Concordia onder toezicht van de Duitse Volksfürsorge. Na de Tweede Wereldoorlog veranderde de organisatie van de maatschappij wegens nieuwe wetgeving. In 1956 richtte Concordia een schadeverzekeringsbedrijf op, de dochtermaatschappij NV Maatschappij voor Assurantie en Administratie (MAVAS). In 1977 werd de oorspronkelijke coöperatie omgezet in Concordia Levensverzekering NV. In 1990 fuseerde Concordia met De Centrale, de verzekeringsmaatschappij voor socialistische arbeiders, tot Reaal Groep.

De Stichting Coördinatie Arbeidersplatform werd in 1989 opgezet als een dienstverlenende instelling voor plaatselijke en landelijke groepen en organisaties van arbeiders en uitkeringsgerechtigden, Participanten waren de franciscanen, kapucijnen en minderbroeders conventuelen. In 1994 werd de stichting opgeheven.

De Vereniging Cupertino werd opgericht in 1946. Zij ontwikkelde zich tot een landelijke vereniging van katholieke sociaalpedagogische diensten en gezinsvervangende tehuizen. In 1977 werd de werkontwikkeling van sociaalpedagogische diensten overgedragen het bureau SOMMA. De gezinsvervangende tehuizen bundelden zich in een koepel, waaruit na meerdere fusies de Vereniging GehandicaptenZorg Nederland (VGN) voortkwam. Deze ontwikkelingen leidden in de jaren tachtig tot een bijstelling van de missie van Cupertino: het bevorderen van aandacht voor levensbeschouwing en ethiek in de zorg. In 1997 werd de vereniging omgevormd tot een stichting. Vanaf 2003 werd samen gewerkt met Reliëf, christelijke vereniging van zorgaanbieders. Vanaf 2015 werd deze samenwerking structureel.

De Stichting Cura Migratorium (Zorg voor migranten, 1963-2003) behartigde het katholieke vreemdelingenpastoraat. In 2003 wilden de bisschoppen het migrantenpastoraat onderbrengen bij de gewone parochies, ook om financiële redenen. Het migrantenpastoraat werd daartoe ondergebracht bij het Secretariaat van de RK Kerkprovincie en nadien bij de afzonderlijke bisdommen.

Tijdens de Duitse bezetting verscheen illegaal te IJsselstein, later Nijmegen en Amsterdam, Christofoor voor God en Vaderland, voortgezet als Berichtenblad van Christofoor en Je maintiendrai. Het werd gemaakt door katholieke jongeren die tegen de vooroorlogse hokjesgeest en een terugkeer van de R.K. Staatspartij na de oorlog waren. In 1944 ontstond in deze kring de Stichting Christofoor, die in het al bevrijde Zuid-Nederland het blad Christofoor uitgaf. Na het verdwijnen van Christofoor in 1946 werd het tijdschrift Te Elfder Ure opgericht, dat de discussie over de taak van de katholieke intellectuelen voortzette. Naast de Stichting Christofoor werd in het najaar van 1945 ook de Katholieke Werkgemeenschap Christofoor opgericht, die na de oprichting van de Partij van de Arbeid werd voortgezet in de Katholieke Werkgemeenschap in de PvdA. De meeste aanhangers van Christofoor werden echter lid van de heropgerichte Katholieke Volkspartij.

August Alphonsus Maria Cuypers (1899-1996) werd geboren in Amsterdam als zoon van de componist H. Cuypers. Hij was leraar Nederlands en geschiedenis aan het Portugees-Israëlitisch seminarie Ets Haim in Amsterdam en aan het Sint Franciscuscollege in Rotterdam en redacteur van de tijdschriften Aristo en De Linie. Ook was hij mede-directeur van uitgeverij De Christophore, die o.m. werken uitgaf van Ernest Michel.

Adolf Robert (Dolf) Coppes (1925-2001) werd geboren te Enschede als zoon van een arts. Na de HBS ging hij naar het groot-seminarie Rijsenburg. In 1952 werd hij tot priester gewijd. Als kapelaan in Wierden, Amersfoort en Arnhem kwam hij in het jeugdwerk terecht en leidde hij jongerenconferenties. Vanaf 1960 verzorgde hij dagsluitingen voor de KRO-TV, waarop hij veel reacties kreeg. Uit teleurstelling over het uitblijven van vernieuwing brak hij in 1963 met de kerk. Samen met dominee Klamer richtte hij de Stichting Correlatie op. Hij was ook oprichter van de Central Latino Americano de Travajadores (CLAT) een vakbond voor arbeiders in heel Latijns-Amerika. Hij was voorzitter (1971-1973) en kamerlid (1972-1977) van de Politieke Partij Radicalen. Hij overleed in 2001 te Amersfoort.

Het Pastoraal Concilie van de Nederlandse Kerkprovincie werd gehouden van 1966-1970; de plenaire vergaderingen begonnen in 1968. Daarbij werden de ontwerprapporten van verschillende commissies besproken. Het ontwerprapport voor de zitting over het religieuze leven werd opgesteld door de Commissie Inbreng Religieuzen op het Nederlands Pastoraal Concilie (Commissie van XVII).

Onbekend

Hubert Cuypers (1873-1960) werd geboren te Baexem (L). Hij kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn vader Frans Cuypers (1833-1886), die koster/organist was. Hij studeerde aan de kerkmuziekschool in Aken, en harmonie en compositie bij Bernard Zweers. Hij was dirigent aan de Keizersgrachtkerk in Amsterdam en leidde daarnaast verschillende koren. Van 1924-1954 was hij dirigent van de Sint Agneskerk, en richtte de Schola Cantorum op. Hij heeft veel gecomponeerd, vooral vocale kerkelijke muziek, maar ook seculiere oratoria en declamatoria bij toneelstukken. Hij was een vroege pleitbezorger van de herleving van de Gregoriaanse muziek die uitging van Solesmes. Cuypers overleed in 1960 te Amsterdam.

Helene Maria Dresen-Coenders (1920-2003) studeerde psychologie in Nijmegen. Zij was lerares aan en adviseuse voor Mater Amabilisscholen en drijvende kracht achter de Nationale Stichting voor Mater Amabilisscholen. Zij was hoofdredactrice van Dux en Jeugd en Samenleving. Zij publiceerde over de psychologie van het fabrieksmeisje, seksuele opvoeding, vrouwenemancipatie en de positie van de vrouw in de middeleeuwen.

Priester; leraar aan het klein-seminarie Beekvliet te Sint Michielsgestel

Cornelissen, Joannes Dominicus Maria (1893-1947) werd geboren te ‘s-Hertogenbosch. Hij studeerde geschiedenis in Utrecht en Leiden. In 1924 werd hij secretaris van het Nederlandsch Historisch Instituut te Rome. In 1930 werd hij hoogleraar in de vaderlandse en algemene geschiedenis der nieuwere tijden aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. In de jaren 1943-1944 speelde hij een vooraanstaande rol binnen de universitaire gemeenschap in het hooglerarenverzet; nadien was hij lid van de zuiveringscommissie van de universiteit. Op 17 september 1944 ging zijn huis met al zijn aantekeningen en bezittingen verloren. Hij overleed plotseling in 1947.

Jos. F. van Campen (1920-2015) was directeur van de Katholieke Emigratie Centrale in Den Haag. Zijn medewerkers noemden hem ‘Mr. Emigration’. Na zijn pensionering werd hij daarvan onbezoldigd voorzitter met dezelfde taak. Het emigratiebureau begeleidde vanaf 1943 500.000 Nederlanders bij het opbouwen van een nieuw bestaan elders. Hij was voorts secretaris van het Katholiek Maatschappelijk beraad, en mede-oprichter en bestuursvoorzitter (tot 1996) van de Stichting Cura Migratorum, voor hulp aan katholieke immigranten.

Johannes Wilhelmus Canisius van Campen (1899-1993) bezocht het Canisiuscollege te Nijmegen, behaalde in 1926 in Utrecht zijn doctoraal in de Rechten en studeerde verder in de archiefwetenschap. Als archiefambtenaar werkte hij bij de Inspectie der gemeente- en waterschapsarchieven en bij de Griffie van Overijssel. In 1929 werd hij chartermeester bij het gemeentearchief van Utrecht. In 1941 volgde hij W. Schuylenburg op als gemeentearchivaris van Utrecht. Hij was vanaf 1938 bestuurslid van ‘Oud Utrecht’.

K. Coolen was penningmeester van de Nederlandse Katholieke Bond van Werkmeesters en ander Toezichthoudend Personeel (later Nederlandse Katholieke Bond van Leidinggevend en Toezichthoudend Personeel geheten), afdeling Eindhoven

Vertaalster uit het Italiaans

N.H.C. Christen was pedel van de Katholieke Universiteit Nijmegen.

Petrus Johannes Augustinus Calon (1905-1973) bezocht het seminarie van de Redemptoristen. In 1928 ontving hij de lagere wijdingen, maar hij werd geen priester. Hij studeerde in Parijs, Bonn, Innsbruck, Wenen en Nijmegen. Als assistent van prof. F.J.Th. Rutten specialiseerde hij zich in kinderpsychologie. In 1942 werd hij psycholoog van het zenuwpaviljoen in het Nijmeegse Canisiusziekenhuis en kinderpsycholoog aan het Paedologisch Instituut van de St. Maartenskliniek. In 1951 werd hij hoogleraar ontwikkelingspsychologie en medische psychologie. Hij richtte de afdeling medische psychologie van het Radboudziekenhuis op en was daarvan tot 1971 hoofd. Wegens ziekte moest hij afscheid nemen. Hij overleed in 1973.

P.J.B. Coenen 1924-1985) werd geboren te Roggel. Hij werd in 1948 tot priester gewijd. In 1954 promoveerde hij te Rome in het kerkelijk recht. Het jaar daarop werd hij rector van Huize Sint Joseph te Roermond, internaat van een klooster van de Broeders van de Christelijke Scholen. In 1961 werd hij geplaatst aan de kerkelijke rechtbank van het bisdom Roermond en in 1969 volgde zijn benoeming tot officiaal.

T.J. Clijsters was priesterstudent bij de Redemptoristen.

P.L.H. Cremers (1890-1959) was van 1917 tot 1926 burgemeester van Nuth (L). Vanaf 1916 was hij zeer geïnteresseerd in de geschiedenis en de leer van de Vrijmetselarij, een internationale geestesrichting van humanistische aard, gekant tegen dogmatische kerkleer en voorstander van het vrije geestelijk onderzoek. Hij legde in een periode van meer dan veertig jaar een verzameling boeken aan over de Vrijmetselarij. Hij gaf er lezingen over, ook ten behoeve van de bestrijding ervan in de geest van de katholieke kerkleer. Hij maakte veel gebruik van de publicaties van pater Hermann Gruber SJ (1851-1930), een fel bestrijder van de Vrijmetselarij.

B.M.I. Delfgaauw (1912-1993) werd geboren te Amsterdam. Hij studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, waar hij in 1939 afstudeerde. Hij was leraar Nederlands en Hebreeuws aan het Triniteitslyceum in Haarlem en promoveerde in 1947 in de wijsbegeerte. Hij was wetenschappelijk medewerker in Amsterdam en vanaf 1961 hoogleraar wijsbegeerte en geschiedenis van de wijsbegeerte in Groningen. De wijsgerige overzichten die hij schreef waren verplichte stof voor generaties studenten. Hij was redactielid van Te Elfder Ure van 1953-1967. Hij kwam geregeld in het nieuws vanwege zijn kerk- (geboortenregeling, kerkelijk gezag) en maatschappijkritische (Algerije, Vietnam) standpunten. Hij overleed in 1993 in zijn woonplaats Haren.

De Kring (1923-1991) was een vereniging van echtgenoten van hoogleraren en lectoren van de Katholieke Universiteit Nijmegen.

De Nieuwe Linie (1963-1982) was de opvolger van het door jezuïeten uitgegeven blad De Linie (1946-1963). Het archief van De Linie bevindt zich in het archief van de Nederlandse Jezuïeten. Gerard van den Boomen , redacteur van De Volkskrant, begon in 1963 met DNL. Het blad kwam daarmee in handen van leken, ook al bleven aanvankelijk enkele jezuïeten in de redactie zitten. De aandacht voor kerkelijke onderwerpen nam in latere jaren af. Het blad had een erg wisselend abonnementenbestand. Na grote financiële moeilijkheden en dreigende ondergang, wist men er toch weer bovenop te komen, vooral door persoonlijke inzet van Van den Boomen, die eigenaar/directeur werd. In 1982 moest het blad er definitief mee stoppen.

De Sleutelbos werd in 1931 opgericht door afgestudeerde katholieke vrouwen. De initiatiefneemsters waren W. Hillen en E. Theissing. Het was een vriendschapskring van katholieke afgestudeerde ongehuwde werkende vrouwen. Lidmaatschap geschiedde door coöptatie. Het doel was verbetering van de positie van ongehuwde werkende vrouwen. Spil van de kring was politica Jacqueline Hillen. Na haar overlijden in 1946 werd de kring opgeheven.

De Tijd. Godsdienstig-staatkundig dagblad verscheen voor het eerst op 17 juni 1845 als initiatief van de priester Judocus Smits (1813-1872). Deze heeft zijn archief laten vernietigen. Na een jaar werd de krant verplaatst naar Amsterdam. Het blad verscheen vanaf 2 juli 1846 als De Tijd. Noord-Hollandsche Courant. Smits bleef hoofdredacteur tot zijn dood. Vanaf 1904 werd de krant uitgegeven door NV Drukkerij De Tijd, vanaf 1931 door de NV Drukkerij De Spaarnestad. Vanaf 1904 kon De Tijd beschikken over een eigen gebouw, het Kasteel van Aemstel. In 1959 fuseerde De Tijd met het Rotterdamse dagblad De Maasbode en kreeg het de titel De Tijd-De Maasbode. In 1965 werd de ondertitel De Maasbode alleen nog gebruikt in het Rotterdamse verspreidingsgebied. Het dagblad werd in 1974 omgevormd tot weekblad. In 1990 fuseerde De Tijd met de Haagse Post tot HP/De Tijd.

De dekenaten werden opgericht bij de organisatie van de kerkprovincie nadat in 1853 het bisschoppelijk bestuur weer was ingevoerd. Bij een reorganisatie van het aartsbisdom Utrecht werden in 2009 de dekenaten afgeschaft en werd het aartsbisdom verdeeld in vier vicariaten.

Het Diocesaan Pastoraal Centrum van het aartsbisdom Utrecht werd in 1966 opgericht. Het was de modernisering van het sinds 1939 bestaande Instituut tot Voorlichting in de Zielzorg. Het DPCU had een dienstverlenende en communicatieve taak voor iedereen die in het aartsbisdom hulp, advies of ondersteuning bij pastorale taken wenste. Het had de volgende secties: Katholiek Service Instituut voor Levensvorming, Katechese, Religieuzen, Kerk en Recreatie, Bedrijfsapostolaat, Missie en Ontwikkelingswerk, Liturgie, Voortgezette Pastorale Vorming en Huwelijk en Gezin.

In 1959 nam bisschop Jos. Baeten het initiatief tot de oprichting van een Diocesaan Pastoraal Centrum voor het bisdom Breda. De doelstelling was verdieping van de vorming van jonge priesters na één jaar praktijk. Onder bisschop H. Ernst werd de taakstelling in 1969 verbreed tot algemene dienstverlening voor een goed functionerende zielzorg. Het Centrum kreeg naast de voortgezette pastorale vorming ook onder haar hoede: conferenties voor priesters, het diocesaan instituut voor jeugd en jongeren, het instituut voor huwelijk en gezin, oecumene, prediking, katechese voor volwassenen, liturgie, pastorale gesprekken en roepingenwerk.

De Diocesane Pastorale Raad Roermond werd, zoals ook in de andere bisdommen, opgericht in 1965. De raad bestond uit vijftig priesters en religieuzen en vijftig leken. De leken werden gekozen per dekenaat. De tegenstellingen onder de leden waren groot, zeker na de benoeming van bisschop J. Gijsen in 1972 De Pastorale Raad bleef bestaan maar conflicten met de bisschop maakte de verhoudingen niet beter. In 1974 schortte Gijsen de verkiezingen voor de raad op. In 1981, stelde Gijsen een nieuwe Pastorale Raad in, die alleen door de bisschop goedgekeurde onderwerpen kon bespreken. Hij nam zelf zitting in de keuzecommissie.

De Diocesane Commissie Sint Willibrord was ingesteld door het bisdom Groningen ten dienste van het oecumenisch diaspora-apostolaat.

De Diocesane Katholieke Schoolraad (DKSR) werd opgericht in 1968 om namens de bisschop scholen als katholiek te erkennen. Daarnaast hield de raad zich in toenemende mate bezig met dienstverlening op het gebied van identiteitsbegeleiding. Voor deze dienstverlening daalde de belangstelling, waardoor de raad zijn functie grotendeels verloor. In 2012 trok de bisschop het mandaat om scholen als katholiek te erkennen weer aan zich. Daarop werd de DKSR geliquideerd.

Dit archief betreft waarschijnlijk vooral de plaatselijke RK Vrouwenbond in ’s-Gravenhage, opgericht rond 1914. Een Diocesane Roomsch-Katholieke Vrouwenbond, bisdom Haarlem werd niet eerder dan in de jaren dertig opgericht. De diocesane vrouwenbonden waren onderdeel van de RK Werklieden Vereniging (na 1945 Kath. Arbeidersbeweging KAB). Toen deze in 1965 haar naam wijzigde in Nederlands Katholiek Vakverbond NKV werd als centrale instantie voor de diocesane vrouwenbonden de Stichting Vrouwenbeweging van het Nederlands Katholiek Vakverbond opgericht.

In 1927 gaf professor J. van Ginneken de opdracht een dispuut op te richten. Dit werd het Dispuut AVIS met als devies Amicitiae Vinculum Iungit Studiosos en als symbool een dubbelkoppige adelaar. In de jaren voor de oorlog onderscheidde het dispuut zich doordat theologen, filosofen, literatoren en historici de boventoon voerden. Het besluit om voortaan wekelijks bijeen te komen werd pas in 1938 genomen. AVIS is onderdeel van de Nijmeegse Studenten Vereniging Carolus Magnus. De Stichting AVIS Eigen Huis werd opgericht in 1977.

Dispuut De Vijzel (1930-1971) was een dispuut van de Nijmeegse Studenten Vereniging Carolus Magnus, afdeling sociëteit Roland.

Durendal is een dispuut van de Nijmeegse Studenten Vereniging Carolus Magnus. Het werd opgericht in 1936 en voert als zinspreuk “de Chrestiens devez estre servie”. Men komt sinds 1958 bijeen in ‘De Burcht’, de voormalige bibliotheek van de faculteit Rechten.

Sodalitium Studiosorum Volor was een dispuut van deKatholieke Studentenvereniging Sanctus Thomas Aquinas, Amsterdam. Het dispuut heeft in ieder geval bestaan van 1927-1966. In die periode waren geregeld Volor-leden bestuurslid van Thomas Aquinas.

Het Dispuut Widukind voor mannelijke studenten werd opgericht in 1945 en is een dispuut van de Nijmeegse Studentenvereniging Carolus Magnus. Het devies is ‘Advienne que pourra’.

In 1973 gaf het Kapittel van de Broeders Dominicanen de opdracht tot de oprichting van een projektgroep Familia Dominicana. Er ontstonden Regionale Dominicaanse Familiagroepen met een landelijke overkoepeling. Tot een juridische structuur kwam het niet. In 1985 werd de Regel van Montréal geschreven die gericht was op modernisering van de Derde Orde van St. Dominicus. De Regel werd in 1987 bekrachtigd door het Vaticaan. Leken die actieve verantwoordelijkheid dragen en zelfstandig initiatieven nemen in de dominicaner orde konden daardoor geprofest worden. In 1999 werd de Dominicaanse Lekengemeenschap opgericht in aansluiting bij de Regel van Montréal.

J.M.J. Daamen (1929-2019) werd priester gewijd in 1955. Hij was kapelaan te Oss van 1956 tot 1960, kapelaan en godsdienstleraar te Helmond van 1960 tot 1967 en kapelaan en pastoor te Eindhoven van 1971 tot 1985. Van 1967 tot 1971 studeerde hij theologie in Nijmegen. Van 1977 tot 1985 was hij tevens volwassenenkatecheet voor het dekenaat Eindhoven.

Johannes van der Drift werd in 1808 geboren te Den Haag. Hij volgde de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten te Amsterdam en was lid van Arti et Amicitiae. Hij werkte als beeldend kunstenaar in België, Den Haag, Roermond, Venray en Weert. Hij behoorde tot het 'Atelier Cuypers/Stolzenberg' te Roermond en woonde aldaar al vóór 1850 in de woning van de vader van P.J.H. Cuypers. Van der Drift schilderde vooral landschappen. Hij overleed in 1883 te Weert.

Jan Dellepoort (1910-1979) studeerde aan het groot-seminarie van het bisdom Breda te Hoeven en de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Hij werd in 1935 tot priester gewijd. Van 1938 tot 1962 was hij leraar Engels op het klein-seminarie van het bisdom Breda. Zij promotie in 1955 op ‘De priesterroepingen in Nederland’ maakte hem tot een internationaal erkend deskundige op het terrein van de priesterroepingen. Hij was de oprichter en eerste directeur van het Instituut voor Europese Priesterhulp en het Europa-seminarie te Maastricht van 1960 tot 1970. Van 1970 tot 1979 was hij toeristen-zielzorger aan de Spaanse zuidkust.

De Katholieke Raad voor Kerk en Samenleving werd in opgericht in 1975. De taak van de Raad was studie naar maatschappelijke vraagstukken en naar vragen van rechtvaardigheid in de samenleving. De KRKS stelde daartoe verschillende werkgroepen in.

Liesbeth Duetz was lid van de directie van de Stichting Pausbezoek

Lidwina Antonia Wilhelmina Maria Diepenbrock (1896-1978) was dichteres en toneelschrijfster en had contacten met verschillende letterkundigen uit haar tijd. Zij was enkele jaren lerares Nederlands en werkte daarna in een bibliotheek. Zij was gecommitteerde bij examencommissies van middelbare scholen en heeft veel literaire lezingen gegeven, onder andere voor de KRO-radio.

M.J. Doesburg werd geboren in 1906 te Mijdrecht. Na zijn priesterwijding in 1931 was hij kapelaan te Klarenbeek, Silvolde, Culemborg en Utrecht. In 1947 werd hij benoemd tot directeur van de Katholieke Actie voor de vrouw. Hij was toen ook hoofdaalmoezenier van de RK geestelijke verzorging van de Rijkswerkkampen. In 1950 werd hij geestelijk adviseur van de Utrechtse diocesane bond van de KAB, in 1953 geestelijk adviseur van de Vrouwenbeweging van de KAB. Van 1956-1972 was hij geestelijk adviseur/verbondsadviseur van de KAB. Hij was betrokken bij de omvorming van KAB tot NKV. Daarnaast had hij nog diverse andere functies. In 1970 ging hij met emeritaat. Hij organiseerde daarna nog Lourdesreizen voor het NKV. Hij is overleden in 1980.

Het Meisjesdispuut D.I.A.N.A. is opgericht in 1964.

Het Meisjesdispuut Damayanti in Nijmegen heeft vermoedelijk bestaan van 1962 tot 1972. Nadere gegevens zijn niet bekend.

Deflute (Date E Fontibus Laetitiae Ut Totum Exhiletis) was een dispuut van de Katholieke Studenten Vereniging Sanctus Thomas Aquinas, Amsterdam

De Bazuin verscheen in 1911 als advertentieblad van de katholieke middenstand in Amsterdam, maar werd in 1913 overgenomen door de Dominicanen, die er een landelijk apologetisch weekblad van maakten, uitgegeven door de RK Vereeniging De Bazuin (vanaf 1951: Stichting De Bazuin). In 1967 traden ook leken toe tot het bestuur en werd de band met de Dominicanen losser. Het blad ontwikkelde zich tot progressief katholiek opinieblad. Vanaf 1985 was De Bazuin spreekbuis van de Acht Mei Beweging. In 2002 fuseerde De Bazuin met het protestantse HN Magazine (voorheen Hervormd Nederland) tot het opinieblad VolZin.

Aan het eind van de 18e eeuw verdween de Kartuizerorde uit Nederland. De stichting Dionysius de Kartuizer werd in 1946 opgericht om de hervestiging van een kartuizer klooster in Nederland voor te bereiden en te bevorderen. Fondsen daarvoor werden geworven via plaatselijke werkcomités en contribuanten. Daarnaast hield de Stichting zich bezig met voorlichting over het kartuizer leven, grondaankopen en bouwplannen voor een kartuize in Tubbergen. Het generaal kapittel van de orde besliste in 1971 om niet tot vestiging in Nederland over te gaan. In datzelfde jaar werd besloten de Stichting te liquideren, hetgeen in 1978 daadwerkelijk geschiedde.

De Stichting Dr. Schaepmanfonds werd opgericht in 1928, op initiatief van C.J.M. Ruijs de Beerenbrouck. Zij verleende geldelijke en andere steun aan de Rooms-Katholieke Staatspartij (RKSP). In de jaren 1930 werd het pand Mauritskade 25 te 's‐Gravenhage aangekocht waar het Dr. Schaepmanhuis, het partijbureau van de RKSP, werd gevestigd. Het pand De Rusthoek te Baarn werd bestemd voor het vormingsinstituut. In 1941 werd de stichting door de Duitse bezetter ontbonden, om na de oorlog opnieuw opgericht te worden. De Stichting bestaat tot op heden en verleent subsidies op het terrein van christelijke politiek.

De Vereniging De Katholieke Nederlandse Dagbladpers werd opgericht in 1945 ter behartiging van de principieel-katholieke belangen van katholieke dagbladen. De KNDP vormde een zekere voortzetting van de ‘oude KNDP’, een vereniging van katholieke dagbladdirecteuren, die had bestaan van 1916 tot 1941. De KNDP hield zich voornamelijk bezig met het advertentiebeleid en bemiddeling bij geschillen. Naarmate hieraan minder behoefte was verloor de KNDP zijn functie. In 1969 werd de vereniging opgeheven.

HERA is de afkorting van Honestas Et Rata Amicitia. HERA is in 1904 ontstaan als een homogeen katholiek dispuut van het Amsterdamsch Studenten Corps (ASC). In de beginjaren had de Katholieke Studenten Vereniging Sanctus Thomas Aquinas, Amsterdam nog geen sociëteit en daarom zochten studenten gezelligheid en vertier bij disputen van het neutrale ASC. HERA werd in 1925 heropgericht en bestaat tot op heden.

‘Der Deutsche Weg. Organ für die Deutsch sprechende Katholiken Hollands’ was een van 1934 tot mei 1940 uitgegeven krant voor Duits sprekende katholieken overal ter wereld. Zij had twee- tot drieduizend abonnees en keerde zich fel tegen het nationaalsocialisme. De krant werd opgericht door twee Duitse vluchtelingen, Joseph Steinhage en de Jezuïet Friedrich Muckermann. Zij ontmoetten elkaar na hun vlucht in het klooster van Glanerbrug en besloten van de ‘Deutsche Post für Holland’ een antinationaalsocialistisch weekblad te maken voor Duits sprekende katholieken overal ter wereld. ‘Der Deutsche Weg’ was de nazi’s een doorn in het oog en de makers ervan werden ook in Nederlandl openlijk door de Gestapo in de gaten gehouden. Na de Duitse inval in Nederland hield het blad op te verschijnen.

Informele vereniging van studenten aan de Katholieke Universiteit Nijmegen opgericht in 1951, bestaande vooral uit leden die in 1948-1949 hun dienstplicht hadden vervuld in toenmalig Nederlands-Indië. Het informeel verband bleef ook na de studietijd bestaan in de vorm van jaarlijkse bijeenkomsten.

Alfonsus Antonius Wilhelminus Maria Diepenbrock (1902-1977) studeerde rechten aan de Universiteit van Amsterdam en volgde daarna de priesteropleiding. In 1932 werd hij tot priester gewijd. Hij was kapelaan te Hillegom en leraar aan het Klein Seminarie Hageveld. Hij werd in 1937 tevens secretaris van de Actie voor God. In 1945 werd hij landelijk secretaris van de Katholieke Actie. Onderdeel hiervan was de in 1954 opnieuw opgerichte Actie voor God, waar hij 21 jaar van zijn leven aan wijdde. Hij was hoofdredacteur van Sursum Corda, blad voor het dekenaat Haarlem. In 1949 werd hij benoemd tot Bisschoppelijk Commissaris van de Katholieke Radio Omroep. In 1964 werd hij conrector van het ziekenhuis St. Joannes de Deo in Haarlem.

Arnoldus Henricus Duijvestijn (1913-1975) werd geboren te Kwintsheul. Hij werd in 1937 tot priester gewijd en was kapelaan te Zoeterwoude, Zaandam en Rotterdam. In 1950 werd hij rector van de Kapel van het H. Sacrament (Jeugdwerk Rotterdam). In 1963 werd hij benoemd tot pastoor van de parochie van de H. Pastoor van Ars in Delft en in 1973 tot pastoor van de parochie H.H. Engelbewaarders te Hazerswoude. In deze plaats overleed hij in 1975. Duijvestijn was actief in de jeugdbeweging te Rotterdam.

Angelique Wegman-Dirks was coördinator van de cursus Feminisme en Christendom voor belangstellenden, gestart in 1983 op initiatief van Catharina Halkes. De cursus was vanaf 1985 een extra-curriculaire onderwijsvoorziening van de Theologische Faculteit Nijmegen.

C.B.G.G. Doodkorte (1869-1938) trad in 1887 in bij de Dominicanen (kloosternaam Albertus) en werd in 1894 tot priester gewijd. Hij doceerde tot 1918 theologie en filosofie aan de studiehuizen van de Dominicanen in Huissen en Zwolle. Daarna gaf hij filosofiecursussen, met name voor intellectuelen en studentenverenigingen door het hele land, en schreef talrijke wijsgerige artikelen in dag- en weekbladen. Hij nam het initiatief tot de reeks Wijsgeerige grondbegrippen, die bij veel katholieke intellectuelen de belangstelling voor de scholastieke wijsbegeerte wekte.

Cornelis Petrus van Dam (1920-1989) werd geboren te Delft. Hij werd in 1945 tot priester gewijd en was tot 1966 als leraar aardrijkskunde verbonden aan de priesteropleiding van het Bisdom Rotterdam. Op Leeuwenhorst was hij prefect. In 1966 werd hij pastoor te Boskoop en in 1974 pastoor te Nieuwveen. Van Dam publiceerde over de benamingen van kerkelijke voorwerpen en over patroonheiligen van kerken. Zijn laatste jaren bracht hij door in huize Frankenland in Schiedam, waar hij in 1989 overleed.

Het maandblad Dux (1927-1970) was een ‘tijdschrift voor priesters, die zich met de vorming der R.K. rijpende jeugd bezighouden’. Het werd uitgegeven door het R.K. Centraal Bureau voor Onderwijs en Opvoeding te ’s-Gravenhage. In 1934 werd het het orgaan van de Interdiocesane Jeugdcommissie, vanaf 1948 van de Katholieke Jeugdraad voor Nederland. Dux ging in 1971 samen met de tijdschriften Blauwdruk, Fase en Gaandeweg en werd voortgezet als Jeugd en Samenleving. Het tijdschrift begon als studieus blad voor en door priesters. Na de Tweede Wereldoorlog werd het blad verbreed voor ‘allen die meewerken aan de vrije jeugdvorming’. Onder het hoofdredacteurschap van Han H.M. Fortmann (1948-1960) gaf Dux belangrijke aanzetten tot een bewustwordingsproces onder Nederlandse katholieken met betrekking tot moraal en geestelijke gezondheid.

De Diocesane Bond ‘De Jonge Werkman’ in het bisdom Den Bosch werd opgericht in 1928. De bond was onderdeel van de Bossche Diocesane Werkliedenbond. De bond had parochiale en interparochiale afdelingen, de R. K. Jongemannen- of Gezellenvereenigingen. In 1931 kwam het landelijke R.K. Verbond De Jonge Werkman tot stand.

Fredericus Henricus Josephus Maria Daams (1920-2001), studeerde Rechten in Utrecht en werkte bij het Militair Gezag Noord-Brabant, de Raad van Arbeid te ’s Hertogenbosch, de Nederlandse RK Middenstandsbond in het bisdom 's-Hertogenbosch en bij het ministerie van Economische zaken. Hij behoorde tot de ‘doorbraak-katholieken’, die in 1948 lid werden van de Partij van de Arbeid. Hij was secretaris en voorzitter van de Katholieke Werkgemeenschap in de PvdA (KWG). Van 1956 tot 1969 was hij Tweede Kamerlid voor de PvdA. Na zijn Kamerlidmaatschap zette hij zich in diverse functies in voor de kinderbescherming en de gehandicapten- en zwakzinnigenzorg. Hij was lid van het bestuur van de Mariënburgvereniging en secretaris van het Tyltylcentrum van het Haagse Mytylvormingscentrum. Daams overleed in 2001 in ’s Gravenhage.

Gerard Diels (1879-1956) werd geboren te Amsterdam. Hij volgde het gymnasium bij de franciscanen te Megen. Van 1913-1917 was hij redacteur-verslaggever van De Tijd en De Amstelbode. Bij de Amsterdamse discontobank bekleedde Diels van 1920 tot 1926 een leidinggevende functie en ontpopte hij zich als bekwaam zakenman. In 1928 vestigde hij zich samen met J.A. Ruth-van Dijk te Amsterdam, onder de firmanaam ‘Haighton en Ruth’, als makelaars in wissels en edele metalen. Hij publiceerde in 1938 enkele korte verhalen onder het pseudoniem Gérard D'Ilse. Na de oorlog werd Diels lid van de sociëteit "De Kring" te Amsterdam. In 1946 trad hij toe tot de redactie van het tijdschrift Het Woord. Zijn gedichtenbundel ‘Na de bevrijding’ (1951) werd geschreven in opdracht van het Ministerie van OK en W. Diels ontving in 1956 voor zijn bundel ‘Het Ongerijmde’ een prijs van de Stichting Kunstenaarsverzet 1942-1945. In 1956 overleed hij te Amsterdam.

Herman L.M. Divendal werd in 1914 geboren te Amsterdam. Van 1928 tot 1934 was hij seminarist in Hageveld en Warmond, maar hij stopte met de priesterstudie en werd als journalist. In 1937 werd hij publiciteitsdeskundige en van 1963-1973 directeur van de Actie ‘Voor God’ in Heemstede. Hij was redacteur van Actio Catholica, het blad van de Katholieke Actie en van het Haarlemse bisdomblad Sursum Corda. Zijn levenswerk was de vijfdelige Pastorale Gids, een encyclopedie van de kerkvernieuwing in Nederland. Vanaf 1963 was hij voorlichter van het Nederlands Pastoraal Concilie en tot 1970 voorlichter van de Nederlandse kerkprovincie. Hij schreef religieus geïnspireerde gedichten, bijbelse verhalen en lekespelen. Divendal overleed in 1992 te Heemstede.

H.A.J. Drost werd in 1901 geboren te Utrecht. Hij werd tot priester gewijd in 1925. Hij was kapelaan in diverse plaatsen en werd in 1948 pastoor te Schoorl. Van 1953 tot 1970 was hij pastoor te Heemstede. Hij was voorts Nationaal Aalmoezenier der Ned. Kath. Jongerenbeweging en Diocesaan Aalmoezenier van de KAJ. Hij overleed in 1973 te Haarlem.

J.A.M.H. (Hub) Damoiseaux (1921-2002) was econoom. Tot 1958 was hij directeur van het Sociaal-Charitatief Centrum Amsterdam. Van 1958-1962 was hij directeur van het Katholiek Sociaal Kerkelijk Instituut (KASKI). Medio jaren zestig was hij commissaris van de Stichting De Linie (in 1963 opgevolgd door De Nieuwe Linie), en in 1968 was hij medeoprichter van de Politieke Partij Radicalen (PPR). Later was hij wethouder in Den Haag en algemeen secretaris van de Nationale Raad voor Maatschappelijk Welzijn.

Johannes Baptista Deelen (1892-1973) werd geboren te Lochum. Hij studeerde geneeskunde in Utrecht en was van 1920 tot 1940 huisarts in Vught. Vervolgens was hij tot 1947 geneesheer-directeur van het Sint Franciscus Gasthuis te Rotterdam. Hij was daarna directeur van de Districts-Gezondheidsdienst te Boxtel en secretaris van de Bossche Diocesane Commissie voor Huwelijksvoorlichting. Deelen was redacteur van het R.K. Artsenblad en lid van de Huisartsen Commissie van de KNMG. Hij publiceerde over seksualiteit en huwelijk. Deelen overleed in 1973 te Den Bosch.

Jan G.J. Driessen werd geboren te Venlo. In 1942 trad hij in bij de franciscanen (kloosternaam Prudentius). In 1949 werd hij priester gewijd. Hij studeerde hij theologie in Nijmegen en Straatsburg en werd lector moraaltheologie aan de franciscaanse opleidingen. Van 1967-1972 was hij studentenpastor in Tilburg. Van1977-1982 was hij ziekenhuispastor in het Elisabethziekenhuis in Tilburg. Hij was lid van het Werkgenootschap van Katholieke Theologen in Nederland (WKTN). Om gezondheidsredenen moest hij in 1982 stoppen. Hij stierf in 1987 te Nijmegen.

Johannes Hermanus Wilhelmus Maria Dellemijn (1919-1986) werd geboren in Doesburg. Hij volgde de priesteropleiding van het aartsbisdom Utrecht en werd in 1944 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Beek, Utrecht en Arnhem en was van 1964-1983 pastoor van Loo bij Duiven. Dellemijn overleed in 1986 te Enkhuizen en is begraven in Doesburg.

Sodalitium Studiosorum D.E.L.O.S. (1947-2007) was een dispuut van de Katholieke Studenten Vereniging Sanctus Thomas Aquinas, Amsterdam. Er was toen grote rivaliteit tussen de disputen, waarbij de na de oorlog gestichte disputen minder aanzien genoten. Om het aanzien van het dispuut te vergroten werd bij het lustrum van 1952 als stunt de receptie gehouden in de stijlkamers van het Stedelijk museum. Vanaf 1969 werd de Latijnse naamgeving van de bestuursfuncties ter discussie gesteld, evenals het brengen van de christelijke groet bij de vergaderingen. Na 1969 werden geen nieuwe leden meer opgenomen. De lustrumviering 2007 is min of meer het slotfeest van Delos geworden. Dies en lustra worden echter anno 2012 nog steeds gevierd door het afnemend aantal Delosleden.

Stichting De Spelevaart was een jeugdbeweging, gevestigd in Ulft, ‘voor de culturele vorming van de katholieke rijpende jeugd’. Van 1944 tot 1982 werd het contactblad Die mei plezant (tijdschrift voor groepsdans, volkszang, huismuziek, spel en andere culturele activiteiten) uitgegeven. Voorzitter T. van der Heijden was voordien voorzitter van een organisatie van de Jonge Werkman te Utrecht, genaamd ‘Heer Vreugde’. Deze werd opgericht in 1941 en gereorganiseerd in 1943.

Ton Duffhues (1953) was verbonden aan het Katholiek Documentatie Centrum in Nijmegen, waar hij onderzoek deed naar katholieke organisaties in verschillende sectoren van de maatschappij. Daarna was hij beleidsmedewerker bij de NCB/ZLTO.

Meisjesdispuut “Klimop” is het oudste meisjesdispuut van de Nijmeegse Studenten Vereniging Carolus Magnus. Het werd opgericht op 4 oktober 1934 door mevr. W. van der Grinten-Peters. Met het verdwijnen van veel studentenverenigingen eind er jaren 1960 werd ook dit dispuut opgeheven. In 1993 is er nog een reünie geweest.

De Dominicaanse Gemeenschap Arnhem (1979-1987) was een gemengde gemeenschap van dominicanen en leken, die bij wijze van experiment door de orde werd gesteund, hoewel de generaal van de orde inmiddels zijn veto had uitgesproken. De groep koesterde kerk- en maatschappijkritische opvattingen, en de praktijk van het gemeenschapsleven bleek een zware belasting. Onder druk van Rome moesten de dominicanen in de groep deze verlaten. Zij keerden er terug, maar inmiddels hadden de meeste andere leden de gemeenschap verlaten. In 1987 werd de gemeenschap opgeheven.

Jan Divendal was de oudste zoon van Herman Divendal (archief DIVE). Hij volgde van 1963 tot 1970 de priesteropleiding op Warmond en de studeerde theologie aan de Katholieke Theologische Hogeschool Amsterdam. Hij werd in 1970 tot priester gewijd en was pastor in Volendam en Weesp.

Paul A. Dings (1922-2006) werd geboren te Tegelen. Hij werd in 1946 tot priester van het bisdom Roermond gewijd. Hij was leraar aan het klein seminarie Rolduc en rector van het ziekenhuis in Roermond. In 1965 werd hij benoemd tot pastoor in Blerick en in 1973 tot pastoor in Born. In 1976 werd hij pastoor-deken in Horst. Dings organiseerde theologische oriëntatiecursussen en cursussen op het gebied van maatschappelijk welzijn en zielzorg. Hij overleed in 2006 te Panningen.

Het dispuut Elegast werd opgericht in 1945 als dispuut van Nijmeegsch Studenten Corps Carolus Magnus en is gelieerd aan Sociëteit Roland. In 1984 betrok het dispuut het dispuutshuis De Groote Smeet aan de Smetiusstraat.

De Geschiedenis Studenten Vereniging Excalibur werd opgericht in 1984. Haar voorganger, de Nijmeegse Historische Studentenkring Dr. Huybers. (opgericht in 1934) was in 1972 ter ziele gegaan. De GSV beoogt een breed aanbod van activiteiten, zowel studiegerelateerd als voor de gezelligheid; waaronder feesten, reizen, lezingen en films. Zij geeft voorts het Historisch Institutioneel Tijdschrift (HInT) uit.

Ichthus Nijmegen werd opgericht in 1969 als plaatselijk onderdeel van het landelijk verband Ichthus, opgericht in 1960 en voortgekomen uit activiteiten van Yought for Christ.

Jan van Engelen (1924-1999) trad in bij de Lazaristen. Hij werkte circa twaalf jaar in het Noord-Oosten van Brazilië, met name in het middelbaar onderwijs. Van 1966-1969 studeerde hij missiologie in Nijmegen. Hij trad in1967 in het huwelijk met Cor Hermans. Van 1969 tot 1984 was hij studiesecretaris bij de Nederlandse Missieraad en van 1969 tot 1989 wetenschappelijk medewerker bij de vakgroep Missiologie van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Daarnaast werkte hij mee aan de zogenaamde Missionarissencursus, een jaar van reflectie voor missionarissen onder verantwoordelijkheid van de vakgroep Missiologie.

Henricus Ferdinandus Josephus Maria (Harry) van den Eerenbeemt (1930-2008) studeerde geschiedenis in Nijmegen. Hij promoveerde daar in 1955. Van 1956-1961 was hij lector en van 1961-1995 hoogleraar sociale, economische en politieke geschiedenis aan de Katholieke Economische Hogeschool, later Katholieke Universiteit Brabant. Hij publiceerde vooral over de geschiedenis van Noord-Brabant en speciaal Tilburg.

De Stichting Edward Schillebeeckx werd opgericht in 1989. Zij is de eigenaar en beheerder van het archief van de theoloog E.C.F.A. (Edward) Schillebeeckx OP (1914-2009) en heeft een Schillebeeckx-wisselleerstoel gevestigd aan de Radboud Universiteit.

De Stichting Evangelie en Bedrijfsleven (SEB) kwam voort uit het Bedrijfsapostolaat in Eindhoven dat vanaf 1970 de naam Stichting Stuurgroep Evangelie en Bedrijfsleven kreeg, in 1981 Stichting Evangelie en Bedrijfsleven. De Stichting was onder andere actief bij DAF en Philips in Eindhoven. De Werkgroep Openbare Bijeenkomsten organiseerde tussen 1966 en 1988 thema-avonden over zaken die in het bedrijfsleven spelen. De SEB was aangesloten bij het DISK en lid van de werkgroep Kerk en Arbeid van de Diocesane Pastorale Raad in het Bisdom 's‐Hertogenbosch.

De Stichting Eén voor Afrika organiseerde in 1984 de gelijknamige landelijke fondswervingsactie. Het was de eerste Giro 555-actie van de gezamenlijke hulporganisaties. De actie werd gepresenteerd door Mies Bouwman en Koos Postema en bracht fl. 88 miljoen op.

Het Van den Elftfonds werd opgericht in 1927 met kapitaal van J.N.M. van den Elft. Het huidige doel is het verlenen van financiële steun aan studenten.

Dirk van Eck (1911-1968) werd geboren te Amersfoort. Hij studeerde vanaf 1934 rechten aan de RK Universiteit te Nijmegen, waar hij in 1938 cum laude afstudeerde. In 1939 werd hij benoemd tot lector in het strafprocesrecht en de criminologie. Na de sluiting van de Nijmeegse universiteit in april 1943 werd Van Eck advocaat en procureur in Nijmegen. Na de bevrijding werd hij raadsheer in het Bijzonder Gerechtshof in Arnhem. In 1947 promoveerde hij. In hetzelfde jaar werd hij benoemd tot hoogleraar strafrecht, strafprocesrecht en criminologie. Van Eck was een traditionele, trouwe katholiek. Hij stierf plotseling op 56-jarige leeftijd.

Harrie van den Ende (1925-1985) trad in bij de Priesters van het H. Hart (SCJ) en werd in 1952 priester gewijd. Hij was parochie-medewerker te Thorn en Sittard.

Johannes van Elk (1914-1984) werd geboren te Megen. Hij trad in bij de franciscanen (kloosternaam Nepomucenus). In 1939 werd hij tot priester gewijd. Het preken leerde hij van pater Carolus Tesser OFM. Hij was assistent en kapelaan in Hoogcruts, Sittard, Maastricht, Jutphaas, Wijchen en Delft. In 1967 werd hij pastoor van Kesselt (België); hij woonde toen in Maastricht. In 1977 werd hij rector van een bejaardentehuis in St. Truiden. Zijn laatste jaren bracht hij door in Maastricht, waar hij in 1984 overleed.

Jacobus Hubertus (Jacques) Ex (1922 -…) werd geboren te Goirle. Hij studeerde psychologie in Leuven en promoveerde in 1957 in Nijmegen. Hij was adviseur voor arbeidspsychologie te Amsterdam en directeur van het Gemeenschappelijk Instituut voor Toegepaste Psychologie te Tilburg. In 1969 werd hij buitengewoon hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Nijmegen in de psychologie der massacommunicatie.

secretaris Commissies van Beroep Katholiek Onderwijs

Ben Erkens (1926-2016) werd in Barneveld geboren. Hij trad in bij de Missionarissen van Scheut (CICM) en werd in 1951 tot priester gewijd. Hij werkte op de Filippijnen van 1955-2006. Hij overleed in 2016 in Breda.

Franciscus Bernardus Josephus (Frans) Frencken werd in 1910 tot priester gewijd. Van 1910 tot 1926 was hij docent aan het klein-seminarie Ypelaar te Breda. In die tijd schreef hij ook toneelspelen en gedichten. Onder de indruk van de sociale gevolgen van de industrialisatie in West-Brabant raakte hij betrokken bij het sociale werk binnen de Eucharistische Kruistocht, de Katholieke Jeugdvereniging en de Katholieke Actie. In 1928 richtte hij de Vereeniging van Catechisten van de Eucharistische Kruistocht op. Hij nam het initiatief voor talloze activiteiten voor de zedelijke en materiële verheffing van werkende meisjes en jonge vrouwen. Hij overleed na een slopende ziekte in 1946.

De Federatie Katholieke Begrafenisinstellingen zonder Winstoogmerk FKB (1948-2005) werd opgericht als belangenbehartiger van katholieke begrafenisinstellingen. De federatie ontwikkelde zich tot vertegenwoordiger van allerlei verenigingen van diverse gezindten. De naam bleef ongewijzigd. Van 1962 tot 2005 verscheen als orgaan van de FKB Het vijfde zegel. Op de website noemt de FKB zich Federatie voor Begrafenisinstellingen zonder Winstoogmerk FKB.

De Federatie van Katholieke Ondernemersvakbonden voor Lectuurvoorziening Sint Jan (1956-1976) werd opgericht nadat in 1956 de Rooms-Katholieke Nederlandsche Boekhandelaren en Uitgeversvereeniging St. Jan (opgericht 1924) in datzelfde jaar was gesplitst in twee verenigingen: één van uitgevers en één van boekhandelaren: de Nederlandse Bond van Katholieke Uitgevers en de Nederlandse Katholieke Boekverkopersbond.

De Filosofenbond was de belangenorganisatie voor studenten aan de Nijmeegse Centrale Interfaculteit. In de zestiger en zeventiger jaren groeide zij uit tot een actiegroep die verschillende protestacties op de universiteit uitvoerde en zich inzette voor democratisering en herstructurering van het wetenschappelijk onderwijs. Het in 1972 opgerichte maandblad Splijtstof bestaat nog steeds

De firma Henri van der Vijver & Co was een in Rotterdam gevestigde groothandel in koloniale waren, zuidvruchten, bakkersartikelen en conserven. De firma werd in 1904 opgericht door Henricus Gerardus Maria van der Vijver (1865-1941). Bij het overlijden van de oprichter in 1941 werd het Aartsbisdom Utrecht tot enige erfgenaam benoemd met de bepaling om de firma nog 20 jaar onder dezelfde naam voort te zetten. In 1955 kwam de firma onder beheer van de Sint Radboudstichting. In 1961 werd de firma, na verliesgevende jaren en personele conflicten met de Radboudstichting geliquideerd.

De Franciscaanse Lekenorde is de seculiere tak van de Derde Orde van Sint-Franciscus en bestaat officieel sinds 1289. Lidmaatschap ervan werd nadrukkelijk gepropageerd door paus Leo XIII en de Nederlandse bisschoppen. In 1926 begonnen de franciscanen nogmaals een succesvolle propaganda-actie. Leden zijn mannen en vrouwen, die geen kloostergeloften afleggen (tertiarissen), maar naast hun gewone werkzaamheden regelmatig samenkomsten houden om zo hun geloof en hun onderlinge verbondenheid te versterken. Incidenteel deden de leden aan hulpverlening, maar het accent lag toch op het devotionele leven.

Heije Faber (1907-2001) was zoon van een Nederlands Hervormd predikant. Hij studeerde theologie in Leiden, Marburg en Heidelberg en later psychologie in Amsterdam. Hij promoveerde in 1933 als theoloog in Leiden en in 1956 als psycholoog in Amsterdam. Hij was Hervormd predikant in Velsen-IJmuiden-Oost, Schiedam en Wassenaar. Hij was voorzitter van de beweging Eenheid Door Democratie (EDD), gericht tegen de NSB. Tijdens de oorlog was hij ondergedoken. Vanaf 1958 was hij lector pastorale psychologie aan de Rijksuniversiteit te Leiden en van 1971 tot 1977 hoogleraar godsdienstpsychologie aan de Theologische Faculteit in Tilburg.

Jules Henri Froger (1903-1976) werd geboren te Utrecht en volgde de lagere school en de HBS in Breda. Na zijn studie bouwkunde aan de TH Delft was hij vanaf 1931 werkzaam bij het bureau voor Architectuur en Stedenbouw Siebers te Nijmegen en van 1932-1935 als gemeentearchitect te Vught. In 1934 werd hij belast met de oprichting van de Limburgse Streekplannendienst en was daar werkzaam tot 1942. Van 1940-1945 werkte hij als afdelingschef stedenbouw bij de NS. Na de oorlog werd hij directeur van de Provinciale Stichting “Herstel Limburg 1945” en vanaf 1947 was hij als hoogleraar stedenbouwkundig ontwerpen tot zijn pensioen in 1972 werkzaam bij de TH Delft. Hij overleed in 1976 te Breda.

Louis Hendrik Antonius Frequin volgde lager onderwijs in zijn geboortestad Arnhem en vervolgens enkele jaren gymnasium in Soesterberg. Op zijn zestiende kreeg hij een baan bij De Gelderlander, de krant waar hij zijn hele leven mee verbonden zou blijven. Hij werd eerst redactieassistent en vanaf 1933 redacteur. Tijdens de oorlog speelde hij een actieve rol in het verzet. In mei 1945 werd hij hoofdredacteur van De Gelderlander. In de jaren zestig was hij betrokken bij de oprichting van het actualiteitenprogramma Brandpunt en bij de KRO kreeg hij zijn eigen talkshow Gastenboek. In 1977 vertrok hij bij zijn krant, maar bleef actief als schrijver van enkele biografieën. Hij was ook nog bestuurlijk actief, o.a. bij Pax Christi. In 1998 stierf hij na een kort ziekbed.

F.I.E.R.A. (Fides Integra Est Radix Amicitiae), opgericht in oktober 1935, is het oudste meisjesdispuut van de Radboud Universiteit Nijmegen. Het maakt deel uit van de Nijmeegse Studenten Vereniging Carolus Magnus.

In 1963 werd door medewerkers van het Nijmeegse Radboudziekenhuis een ensemble voor kamermuziek uit de barokperiode opgericht met de naam Nijmeegs Barokensemble. Er kwamen later ook zangers bij. In de jaren zeventig groeide het ensemble uit tot een volwaardig kamerorkest en kamerkoor, elk met een eigen dirigent. Doordat het repertoire zich uitbreidde over alle stijlperiodes veranderde de naam van het ensemble in 1987 in ‘Flos campi’. Het repertoire van ‘Flos campi’ omvat alles van oude muziek vanaf de zestiende eeuw tot hedendaagse composities.

Siegfried Frank (pseudoniem Frederick Franck) werd in 1909 geboren te Sint Pieter (Maastricht). Hij studeerde medicijnen en tandheelkunde en was als kaakchirurg o.a. werkzaam in London en New York. In 1945 werd hij Amerikaans staatsburger. Naast zijn werk was hij kunstenaar en maakte hij tekeningen, schilderijen en beeldhouwwerk. In Nederland werd hij bekend door zijn tekeningen van het Tweede Vaticaans Concilie. Hij schreef ook een aantal boeken, o.a. over zen en boeddhisme, waardoor hij geïnspireerd was. Tot hoge leeftijd was hij actief als kunstenaar. Hij stierf in 2006 in Warwick, New York.

Henricus Martinus Maria (Han) Fortmann werd in 1912 geboren te Amersfoort. Hij studeerde filosofie en theologie aan het groot-seminarie Rijsenburg en werd in 1936 tot priester gewijd. Hij studeerde in Nijmegen klassieke letteren en vervolgens psychologie. Hij promoveerde in 1945. Na de oorlog bekleedde hij verschillende functies, o.a. bij de Katholieke Jeugdraad, de Katholieke Centrale Vereniging voor Geestelijke Volksgezondheid en de Commissie Pastoraal en Psychohygiëne. In 1956 werd hij in Nijmegen hoogleraar cultuur- en godsdienstpsychologie. In de jaren zestig maakte hij enkele grote reizen naar het Verre Oosten, waar hij geïnspireerd werd door hindoeïsme en boeddhisme. Fortmann schreef veel over cultuur- en godsdienstpsychologische onderwerpen en speelde een belangrijke rol in het moderniseringsproces van de Nederlandse katholieken in de jaren vijftig en zestig. Hij stierf na een ernstige ziekte in 1970 te Nijmegen.

Cornelis Walterus Antonius (Kees) Fens (1929-2008), geboren te Amsterdam, studeerde voor de MO-akte Nederlands en was literatuurcriticus, essayist en letterkundige. Hij was van 1959-1982 docent Nederlands in Haarlemen vervolgens van 1982-1994 als hoogleraar Letterkunde verbonden aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Hij schreef talrijke artikelen en essays over literatuur in verschillende bladen als De Linie en De Tijd, later ook sportcolumns in De Volkskrant. Hij schreef ook onder de pseudoniemen A.L. Boom en Kees van Ginneken. Hij stierf in 2008.

Albert Gruijs (1920-1996) werd geboren te Schoten. Hij was tot 1949 journalist en fotoreporter. In 1944 werd hij katholiek. Hij studeerde Godsdienstwetenschappen bij de ‘Ecole Nationale des Chartes’ van de Sorbonne in Parijs, waar hij in 1967 promoveerde. Hij was leraar Frans, wetenschappelijk medewerker aan de UvA en vanaf 1962 aan de Katholieke Universiteit Nijmegen wetenschappelijk medewerker en hoogleraar Hulpwetenschappen van de geschiedenis. Hij overleed in 1996.

Bernardus Johannes Josephus (Ben) Godding (1928-2001) werd geboren te Amsterdam. In 1947 trad hij in bij de Dominicanen (kloosternaam Felix). Hij studeerde sociologie in Nijmegen. In het aartsbisdom vervulde hij functies in het pastorale opbouwwerk, met name met betrekking tot dekenale structuren en structuurplannen. Vanaf 1997 was hij waarnemend pastoor van de parochie H. Johannes de Doper in Ewijk en plaatsvervangend deken van het dekenaat Druten. Hij overleed plotseling in 2001.

Coenradus (Coen) Franciscus Anthonius Geraets (1919-2002) werd geboren in Den Haag. Na het Aloysiuscollege aldaar volgde hij de priesteropleiding aan het groot-seminarie Warmond. Hij werd priester gewijd in 1945. Hij was achtereenvolgens kapelaan te Achthuizen (Goeree Overflakkee) en Grootebroek. In 1952 werd hij kapelaan te Beverwijk en bedrijfsaalmoezenier bij Hoogovens. Van 1953-1975 was hij hoofdaalmoezenier van het Bedrijfsapostolaat van het bisdom. In 1975 werd hij deken van Alkmaar en pastoor van de Laurentius-parochie aldaar. Hij ging in 1984 met emeritaat. Geraets stond aan de wieg van verschillende stichtingen: de Stichting Opbouw Kennemerland, het KMC (Katholiek Maatschappelijk Centrum te Beverwijk), de Stichting Bedrijfsapostolaat en de Peregrinusstichting (hulp aan buitenlandse werknemers).

Het Geert Groote Genootschap (GGG) was een door Alphons Ariëns in 1921 opgerichte vereniging, die zich ten doel stelde om populaire, goedkope apologetische, liturgische en hagiografische lectuur in brochurevorm te verspreiden en uit te geven. Stuwende kracht was secretaris W.G.J. van Koeverden. Het Genootschap werkte samen met de Apologetische Vereniging Petrus Canisius, waarin Van Koeverden ook aktief was. In 1969 is het Genootschap opgegaan in de Sint Willibrordvereniging, de opvolger van de Apologetische Vereniging Petrus Canisius. Er is geen relatie met het Geert Groote Genootschap (1984-2001) van het Centrum voor Moderne Devotie te Deventer.

De Germanistenvereniging Die Wächter werd in 1929 opgericht. Het was een vereniging van studenten Duits aan de Nijmeegse Katholieke Universiteit. Na de oorlog werden verschillende ‘Die Wächterreise’ georganiseerd naar Duitsland, Oostenrijk en Italië.

De Gidsengroep Sint Agnes was een lokale afdeling van de katholieke Nederlandse Gidsen Beweging (NGB), die bestond tussen 1945 en 1957. In 1957 ging het NGB verder als Nederlandse Gidsen (NG). In 1968 ontstond de federatie van alle Nederlandse padvinders- en padvindstersorganisaties onder de naam Federatie Scouting Nederland, in 1973 gefuseerd tot de Vereniging Scouting Nederland.

Het Gilde Achter 't Vercken werd opgericht in 1940 en was de faculteitsvereniging van studenten in de Nederlandse taal- en letterkunde aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Het Gilde regelde naast de wetenschappelijke ook de overige activiteiten van de Neerlandici. In 1971 hield het Gilde op te functioneren. In 2000 werd het definitief ‘ten grave gedragen’.

Henri Theodorus Maria de Greeve (1892-1974) werd geboren in Amsterdam. In 1911 trad hij in bij de Jezuïeten en studeerde Egyptologie in Leiden. Als kapelaan in Den Haag bleek hij een getalenteerd redenaar. Hij werd in het hele land gevraagd; zo werd hij ‘reizend prediker’. Hij trad in 1934 uit de Jezuïetenorde en werd priester van het bisdom Haarlem om meer onafhankelijk te zijn. Hij werkte aan vele bladen mee, o.a. de Katholieke Illustratie. Voor de KRO hield hij vanaf 1936 zijn wekelijkse radiopraatje ‘Lichtbaken’. In 1938 richtte hij de ‘Bond Zonder Naam’ op die zich zonder confessionele begrenzingen richtte op de naastenliefde: “Verbeter de wereld, begin bij jezelf” was de eerste leus. Hij werd zo een nationale figuur. Hij keerde zich tegen het nationaal-socialisme en werd tijdens de oorlog gegijzeld. In 1949 raakte hij overspannen en trok hij zich uit het publieke domein terug in het klooster van de Montfortanen in Nijmegen. Hij overleed in 1974. Pater Borromeus de Greeve (1875-1947) was zijn oom.

De Internationale Graal ontstond in 1928 toen J.D.J. Aengenent, bisschop van Haarlem, de Vrouwen van Nazareth, opgericht in 1921 door Jacques van Ginneken SJ, de leiding gaf van een nieuwe beweging, De Graal. Ze groeide uit tot een massale meisjesbeweging. De Graal verspreidde zich over Europese landen, Noord-Amerika en Australië. Na de oorlog veranderde de beweging in een internationale vrouwenbeweging die zich verder verspreidde over de hele wereld. Het Internationale Graalcentrum was al voor de Tweede Wereldoorlog gevestigd op De Tiltenberg in Vogelenzang. Hier werden vele internationale conferenties gehouden.

Johannes Cornelis de Groot (1893-1973) werd geboren te Zoetermeer. Hij werd in 1917 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Kwintsheul, Rotterdam, Den Helder en Amsterdam. Van 1937 tot 1941 was hij pastoor te Tholen en van 1941 tot 1949 pastoor te Lisse-Beekbrug. Daarna was hij rector van het internaat voor moeilijk opvoedbare meisjes van de Zusters van de Goede Herder in Zoeterwoude. Hij was actief in het Katholiek Verbond voor Kinderbescherming. In 1970 ging hij met emeritaat. Hij overleed in 1973 te Leidschendam.

Jacobus Petrus (Joop) Gribling (1915-1993) werd geboren te Oudenbosch. Hij volgde het grootseminarie in Uden en Soissons (Fr.), maar moest deze afbreken in 1937. Hij was enkele jaren ambtenaar. In 1947 werd hij directeur van de Stichting Katholiek Instituut voor Filmscholing, gerelateerd aan de diocesane Katholieke Film Actie, waarvan hij secretaris werd. In 1956 haalde zijn onderwijsakte, daarna middelbare akten, en studeerde geschiedenis aan de universiteit van Nijmegen, waar hij in 1961 promoveerde. In 1962 werd hij voorzitter van de KVP afdeling Nijmegen. In 1964 werd hij directeur van de bisschoppelijke kweekschool in Beverwijk. Na een conflict met het bestuur werd Gribling in 1970 ontslagen. Hij werd daarna docent geschiedenis en Nederlands te ‘s Hertogenbosch. In 1974 nam hij om gezondheidsredenen ontslag. Gribling publiceerde talrijke artikelen en en boeken.

Maria A.J. Groothuizen (1907-1992) werd geboren te Alkmaar. Zij bezocht de kweekschool van de Ursulinen in Bergen (N.H.) waar zij in 1927 slaagde. Ze was lid van de Vrouwen van Nazareth en vanaf 1932 lid en later presidente van de Internationale Graal. In 1943 werd ze directrice van het ziekenhuis St. Antoniushove te Leidschendam en stichtte ‘Vronestein’ in Voorburg, het eerste opleidingsinstituut voor verpleegsters in Nederland. Hiervan was tot 1961 bestuurslid. In 1961 werd zij waarnemer voor het Vaticaan bij de Voedsel en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties )FAO) te Rome. In 1974 verhuisde zij naar Amsterdam en gaf lezingen over vrouwen en ontwikkelingswerk. Zij overleed in 1992 te Alkmaar.

Nicolaas Theodorus Johannes (Nico) Greitemann volgde de priesteropleiding aan het grootseminarie te Warmond. In 1927 werd hij tot priester gewijd. Hij studeerde van 1928-1931 Bijbelwetenschappen te Rome en Jeruzalem. In 1935 promoveerde hij in Rome. Van 1931 tot 1941 was hij professor in de Exegese te Warmond. In 1942 trok hij zich terug uit het professoraat en uit het priesterambt als gevolg van een persoonlijke geloofscrisis. Hij bleef priester, maar was op non-actief gesteld. In 1942 kwam hij via de Arbeitsdienst in Wenen terecht, waar hij de rest van zijn leven bleef wonen. Van 1942 tot 1945 was hij hoofd van een antiquariaat. Hij werkte als journalist voor De Tijd, als buitenlands correspondent en als proeflezer voor uitgeverijen. Aan het eind van zijn leven kreeg hij toestemming de mis weer te lezen. Hij overleed te Wenen.

P.A.M. (Toon) Geurts (1914-1994) werd geboren in Horst. Hij trad in bij de franciscanen (kloosternaam Walter) en werd in 1940 priester gewijd. Hij studeerde daarna geschiedenis in Nijmegen. In 1945 werd hij benoemd tot geschiedenisleraar en directeur van een nog op te richten HBS te Kerkrade. Vervolgens werd hij achtereenvolgens rector van het lyceum Sint Bonaventura te Leiden, deeltijds docent in de vakdidactiek te Amsterdam en Nijmegen, hoofddocent geschiedenis aan de lerarenopleiding te Tilburg en tenslotte wetenschappelijk hoofdmedewerker aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Hij promoveerde in 1956. In 1994 is hij te Venray overleden.

Pieter Cornelis Groenendijk (1913-1982) werd geboren in Nieuwkoop. In 1938 werd hij tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Amstelveen (1938) en Noordwijk (1941). In 1945 werd hij professor aan het groot-seminarie Warmond, in 1946 aalmoezenier bij de Landmacht. Als zodanig ging hij naar Nederlands Indië tijdens de politionele acties. Hij was de oprichter van het Rooms-Katholiek Militair Vormingscentrum in Zeist, later de Waalheuvel in Ubbergen, en hoofdredacteur van Goede Geest Gemeenschap in Leger en Luchtmacht (G3). Ook was hij staflid van het Studiecentrum voor Militair Leiderschap en bestuurslid van de Nationale Raad Welzijn Militairen. Daarnaast verrichtte hij pastoraal werk in zijn woonplaats Beek/Ubbergen.

Piet Gommers (1888-1982) werd in 1913 priester gewijd. Hij was pastoor in Lage Zwaluwe en in Esch

Petrus Josephus Maria van Gils (1869-1956) volgde het groot-seminarie in Roermond. Hij werd in 1893 priester gewijd. Daarna studeerde hij klassieke letteren aan de Universiteit van Amsterdam en promoveerde in 1902. Hij werd leraar te Rolduc. Hij adviseerde de bisschop van Roermond in onderwijszaken. In 1912 werd hij curator van de net opgerichte RK Leergangen en bewerkte hij de verplaatsing in 1913 daarvan van Amsterdam naar Noord-Brabant. In 1917 werd hij benoemd tot de eerste bisschoppelijke inspecteur van het RK lager onderwijs in het diocees Roermond. Hij werd in 1920 lid en in 1923 voorzitter van de RK Schoolraad in Nederland en lid van de Onderwijsraad. Vanaf 1927 maakte hij deel uit van het curatorium en het dagelijkse bestuur van de Economische Hoogeschool in Tilburg. Hij bekleedde diverse functies in katholieke onderwijsorganisaties.

De Stichting Goede Geest Gemeenschap (1947-1969) werd op initiatief van de legeraalmoezeniers opgericht ter bevordering van van een christelijke geest in de kazerne. Vanaf 1947 verscheen het tijdschrift met dezelfde naam. De roepnaam was G3. Het blad was kritisch, niet alleen ten opzichte van de militaire cultuur maar ook van de kerk. G3 werd daarom ook door veel niet-militairen gelezen. In 1969 verbrak het Militair Vicariaat alle banden met G3. Het blad werd daarna overeind gehouden door een Stichtingsraad: een groep ‘Kritische Aalmoezeniers', de Vereniging van Dienstplichtig Militairen VVDM, het Interkerkelijk Vredesberaad IKV en Pax Christi. Uiteindelijk werd het in 1971 voortgezet als Trans-aktie, dat vooral vraagstukken van oorlog en vrede behandelde.

De wis- en natuurkundige faculteitsvereniging Gauss van de Nijmeegse universiteit werd opgericht in 1960. Twee jaar later, in 1962, werd de chemische faculteitsvereniging Demokritos opgericht. CFV Demokritos was bedoeld als studieondersteunend en/of verbredend en organiseerde gezelligheids-, cultureel-maatschappelijke en sportactiviteiten. Dit leidde tot ergernis van meerdere studenten rond 1969. Zij vonden dat een studievereniging zich meer bezig moest houden met politiek. Uiteindelijk namen deze studenten het heft in handen, waarna Demokritos in 1970 ten onder ging. De opvolger werd in 1977 opgericht onder de naam Sigma.

Thomas Johannes Adrianus Josephus Goossens (1882-1970) werd geboren te 's-Hertogenbosch. Hij werd in 1907 tot priester gewijd. Hij studeerde geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam en promoveerde aldaar in 1917. Hij was diocesaan inspecteur voor de Vereniging Ons Middelbaar Onderwijs te Tilburg. Vanaf 1921 was hij rector van de RK Leergangen te Tilburg. Goossens had een groot aandeel in de oprichting van de RK Handelshogeschool te Tilburg, thans Tilburg University, in 1927. Tot 1947 was hij hier hoogleraar in de economische geschiedenis van de middeleeuwen. Hij overleed in 1970 te ’s-Hertogenbosch.

Scouting Nijmegen

Wilhelm Karl Gerst (1887-1968) werd in 1887 te Frankfurt geboren. Hij was actief in het culturele leven in Duitsland, vooral op het gebied van openluchtspelen, amateurtoneel, film, en muziek. In 1940 richtte hij het "St. Georg Verlag" op. Hij schreef veel artikelen tegen het Hitlerregime. In 1944 kwam hij daardoor in het tuchthuis terecht. Na de oorlog was hij medestichter van het dagblad "Frankfurter Rundschau". Vervolgens werd hij correspondent in Bonn. Na de stichting in 1963 van Pax Vobis kwam hij ook in het bestuur van deze Duitse vredesbeweging. Met de justitie kreeg hij vanwege zijn scherpe commentaren veel moeilijkheden, zoals in 1946 een proces wegens nazi-collaboratie en in 1951 een proces wegens Sovjet-spionage.

Willem Karel Maria Grossouw (1906-1990) werd geboren te Amsterdam. Hij volgde zijn priesteropleiding aan het groot-seminarie Haaren. In 1930 werd hij tot priester gewijd. Van 1930 tot 1934 studeerde hij aan het Pauselijk Bijbelinstituut te Rome, waar hij in 1936 promoveerde. Daarop werd hij docent Bijbelexegese aan het grootseminarie te Haaren. Vanaf 1947 was hij hoogleraar in de Exegese van het Nieuwe Testament aan de Theologische Faculteit in Nijmegen. Hij was bestuurslid van de Katholieke Bijbelstichting (KBS). Hij speelde een rol in het zogenaamde "ezelproces" tegen G.C. van het Reve en pleitte voor diens vrijspraak. In 1969 legde hij vanwege zijn huwelijk het priesterambt neer. Hij overleed in 1990.

Andreas Cornelis Joseph van Goor (1882-1925) was aanvankelijk onderwijzer, studeerde vervolgens biologie en werkte in het middelbaar onderwijs, aan het zoölogisch station te Den Helder en in Italië. Hij promoveerde in 1917. Hij publiceerde veel over de evolutieleer en de katholieke opvattingen daarover.

A.F. (Ton) Gielen (1938-2004) werd geboren in Neerkant. In 1959 trad hij in bij de Missionarissen van het H. Hart (MSC) en in 1966 werd hij priester gewijd. Vanaf 1967 was hij 35 jaar als missionaris werkzaam op de Molukken. Hij overleed plotseling op 27 mei 2004 in Katlarat.

A.H. Groothuis was lid van de Pleingroep. De Pleingroep werd in 1954 opgericht in een café aan het Haagse Plein. De deelnemers wilden de na de oorlog al snel teruggekeerde hokjesgeest doorbreken. Er werd gediscussieerd over de apartheid, onderdrukking en armoede in de wereld. Er werd een maandblad uitgegeven en op straat werden bijeenkomsten (‘Pleinpreken’) gehouden, vooral over het toen nieuwe onderwerp ontwikkelingshulp. De eerste ‘Pleinpreek’ werd gehouden op Pinksterzaterdag 1954 door Simon Jelsma MSC.

Antonius Jasper Goemans (1906-1978) volgde het gymnasium bij de paters Franciscanen te Venray. In 1927 trad hij in bij de Franciscanen (kloosternaam Monald) en in 1934 werd hij tot priester gewijd. Hij studeerde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen, waar hij in 1945 promoveerde. Na zijn doctoraalexamen werd hij lector aan het Minderbroederklooster te Alverna. Hij gaf er onderwijs in de apologetica en theologica fundamentalis. In 1945 werd hij hoogleraar aan de Theologische Faculteit in de patrologie, de oude kerkelijke geschiedenis en de dogmageschiedenis. In 1968 nam hij om gezondheidsredenen ontslag. Hij was lid van de redactie van het theologisch tijdschrift Studia Catholica.

Perschef van Oostpriesterhulp en adviseur van het Centraal Missie Commissariaat

Karmeliet

Fernandus Jacobus Antonius (Ferdinand) de Grijs (1931-2011) werd geboren te Leeuwarden. Hij studeerde aan het groot-seminarie Rijsenburg en werd in 1956 tot priester gewijd. Daarna was hij medewerker van de KRO-televisie en studeerde hij theologie aan de Kath. Universiteit Nijmegen, waar hij in 1967 promoveerde. Hij was docent dogmatiek aan groot-seminarie Rijsenburg en vanaf 1967 hoogleraar theologie aan de Kath. Theologische Universiteit Utrecht. Van 1989-1993 was hij rector aldaar. Hij was bestuurslid van het Centraal Adviesbureau Priesters en Religieuzen CAPER, lid van de commissie "Intercommunie en Ambt" van de Raad van Kerken en lid van de sectie Voortgezette Pastorale Vorming van het Diocesaan Pastoraal Centrum Utrecht. Hij overleed in 2011 te Baars.

Leerling van de kweekschool te Hilversum

Vereniging met als doelstelling het organiseren van een jaarlijkse bedevaart naar Amsterdam

Vereniging voor organisatie van een jaarlijkse bedevaart naar de Stille Omgang in Amsterdam. Het Gezelschap werd opgericht in 1881 en hield circa 1970 op te bestaan.

Joannes Groothuis (1892-1976) werd geboren te Enschede. Hij trad in 1911 in bij de Priesters van het Heilig Hart (SCJ) en werd in 1924 tot priester gewijd. Van 1925 tot 1958 was hij missionaris in de Belgische Kongo, het latere Zaïre. Na terugkomst werkte hij als pastor in Mariaoord te Luttenberg en in het sanatorium te Hellendoorn. Hij overleed op 30 maart 1976 in Mariaoord.

J.A. Gijsbers (1904-1983) werd geboren te Overasselt. Hij trad in 1925 in bij de Kapucijnen (kloosternaam Nicodemus) en werd in 1932 tot priester gewijd. Hij was korte tijd missionaris in Borneo, maar moest om gezondheidsredenen terugkeren. Vanaf 1937 was hij kapelaan in Sluiskil en Rilland Bath. In Helmond was hij vanaf 1949 conrector van het ziekenhuis. Wegens zijn betrokkenheid bij de armen werd er in Helmond een straat naar hem genoemd.

Josephus Johannes Gielen werd geboren in Rucphen (N.Br.). Hij volgde de RK kweekschool in Bergen op Zoom en Breda en de RK Leergangen te Tilburg en studeerde Germaanse Philologie aan de Universiteit van Gent, waar hij in 1931 promoveerde. Hij was onderwijzer aan de RK lagere school te Sint Willibrord, leraar Nederlands en Geschiedenis, schooldirecteur, inspecteur en hoofdinspecteur van het lager onderwijs. Hij was minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen van 1946 tot 1948 in het eerst kabinet Beel. Tot 1949 was hij Tweede kamerlid voor de KVP en van 1956-1966 was hij lid van de Eerste kamer. Daarnaast was hij van 1949 tot 1968 hoogleraar praktische pedagogiek aan de Katholieke Universiteit Nijmegen.

Jacobus Johannes Antonius van Ginneken (1877-1945) werd geboren te Oudenbosch. Hij trad in 1895 in bij de jezuïeten. Hij studeerde letteren en taalkunde te Leiden en theologie te Maastricht. In 1907 promoveerde hij in de taalwetenschap. Hij werd in 1910 tot priester gewijd. Hij was tot 1913 leraar aan het Canisiuscollege te Nijmegen. Als vurig apologeet hield hij vanaf 1917 lezingen en retraites voor andersdenkenden over het katholicisme. In 1923 werd hij hoogleraar aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen in de Nederlandse taal- en letterkunde, de vergelijkende Indo-Germaanse taalwetenschap en het Sanskriet. Van 1924 tot 1927 was hij hoofdredacteur van De Nieuwe Eeuw. Daarnaast was hij oprichter en hoofdredacteur van Onze Taaltuin (1932-1942). Hij was de oprichter van de Vrouwen van Bethanië, de Vrouwen van Nazareth en de Kruisvaarders van Sint Jan. Hij stierf in 1945 te Nijmegen.

Johannes Jacobus Oscar Goddijn (1921-2007) werd geboren te Leiden. In 1940 trad hij in bij de franciscanen (kloosternaam Walter). Na zijn priesterwijding in 1947 studeerde hij in Leuven politieke en sociale wetenschappen. Van 1952-1959 was hij directeur van het Bureau Leeuwarden en van 1959-1963 van het Bureau Rotterdam van het KASKI. In 1957 promoveerde hij aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Van 1963-1972 was hij directeur van het Pastoraal Instituut van de Nederlandse Kerkprovincie (PINK) en van 1966-1972 tevens secretaris-generaal van het Pastoraal Concilie. Deze functies bezorgden hem de bijnaam ‘paus van Nederland’.Van 1972-1985 was hij hoogleraar Godsdienstsociologie aan de Theologische Faculteit Tilburg. Hij was mede-oprichter en eerste secretaris van de Mariënburgvereniging. Hij overleed in 2007.

Leonardus Antonius Maria Goossens (1916-1999) werd geboren te Deurne. Hij trad in bij de franciscanen (kloosternaam Mathias). In 1942 werd hij tot priester gewijd. Tijdens de oorlog hielp hij onderduikers en studeerde hij in Nijmegen. In 1944 werd hij aalmoezenier bij de Stoottroepen. Na de oorlog werd hij toegevoegd aan de Hoofdlegeraalmoezenier en was voorzitter van het Nationaal Katholiek Thuisfront. Daarna was hij directeur van de Caritas-missie. In 1951 werd hij lid van de Refugee Survey Group van de hoge commissaris voor de vluchtelingen van de VN. Hij promoveerde in 1952. In 1955 werd hij benoemd tot vlootaalmoezenier en in 1963 tot Hoofdvlootaalmoezenier. Hij overleed in 1999 te Den Haag.

Martien Gerritsen (1920-1978) werd geboren in Amsterdam. In 1949 werd hij in Versailles tot priester gewijd van het bisdom Corbeil. Hij was pastoor in Morigny en Boissy-sous-St.Yon.

Vereniging met als doelstelling de ontwikkeling van de leden op godsdienstig en wetenschappelijk gebied

Wilhelmus Johannes de Graaff (1919-1993) werd geboren te Haarlem en in 1945 tot priester gewijd. Hij was kapelaan te Waddinxveen, Noordwijkerhout, Halfweg en Amsterdam. Hier was hij ook moderator en katecheet van de kweekschool Magister Vocat en rector van Huize Sint Elisabeth. In 1963 werd hij benoemd tot directeur van de congregatie van de Ursulinen in Bergen. Kort daarna werd hij president van het groot-seminarie te Warmond. In 1967 werd hij curator van de Kath. Theologische Hogeschool Amsterdam. In 1969 werd hij directeur van het city-pastoraat in Amsterdam en van 1978 tot 1987 was hij vicaris van het bisdom Haarlem. In 1987 ging hij met emeritaat. Hij was daarna nog lid van de Pastorale Commissie van de Kath. Vereniging voor Bejaardentehuizen.

Gebeden verzameld bij de tentoonstelling "Maria, idool van alle tijden" in Museum Flehite

Het grootseminarie Warmond werd gesticht in 1799. De studie aan het grootseminarie duurde in de laatste periode zes jaar: twee jaar filosofie en vier jaar theologie. De belangrijkste vakken waren: theologie, filosofie, kerkgeschiedenis, bijbelwetenschappen, Hebreeuws, kerkelijk recht, moraaltheologie, dogmatiek en sociologie. Het seminarie in 1967 opgegaan in de Katholieke Theologische Hogeschool in Amsterdam. Het seminarie is 168 jaar bepalend geweest voor de priesteropleiding van de bisdommen Haarlem en Rotterdam.

Archivaris te 's-Gravenhage

Ad Hermes (1929-2002) werd geboren te Breda. Na zijn middelbare school studeerde hij aan de Technische Hogeschool te Delft. Deze moest hij om financiële redenen staken. Van 1954-1958 werkte hij bij Hoogovens. In 1958 werd hij KVP-gemeenteraadslid en later wethouder en loco-burgemeester in Beverwijk. In 1969 werd hij lid van het dagelijks bestuur van de KVP. Hij was van 1971-1978 lid van de Tweede Kamer. Van 19781982 was hij staatssecretaris van Onderwijs en Wetenschappen in de drie kabinetten-Van Agt. Van 1982-1994 was hij opnieuw lid van de Tweede Kamer, nu voor het CDA. Hij overleed in 2002 te Veghel.

A.P. Huysmans (1904-…) werd in 1929 tot priester gewijd. Van 1929-1939 was hij kapelaan in Klundert, Breda en Steenbergen. Van 1939-1973 was hij rector van Huize Sint Franciscus te Gilze en bisschoppelijk inspecteur van het lager onderwijs in de dekenaten Breda en Princenhage.

Augustinus Walterus (Guus) Hoegen (1902-1972) werd geboren te Azewijn, gemeente Bergh (Gld). Hij werd in 1926 tot priester gewijd en was kapelaan in Elst en Arnhem en rector in Lent, Arnhem en Amersfoort. Hij promoveerde in 1935 aan de Katholieke Universiteit Nijmegen op het proefschrift Over den zin van het huwelijk. Hij was voorzitter van de Nationale Commissie voor Katholieke Huwelijksvoorlichting, diocesaan adviseur van de Boerinnenbond en geestelijk adviseur van de Kath. Plattelandsvrouwenorganisatie (KPO). Hij overleed in 1972 te Nijmegen.

Bernard Huijbers (1922-2003) werd geboren in Rotterdam. Hij trad in bij de Jezuïeten en werd in 1954 priester gewijd. Van 1958 tot 1960 studeerde hij aan het Amsterdams Conservatorium, waar hij tot 1978 doceerde. Van 1969-1978 gaf hij les aan het Nederlands Instituut voor Kerkmuziek. Hij dirigeerde sinds 1952 het koor van het Sint Ignatiuscollege. Van 1966-1975 dirigeerde hij het koor van de Sint Dominicuskerk. In 1961 was hij medeoprichter van de Werkgroep voor Volkstaalliturgie. In 1973 trad hij uit de orde en uit het ambt, en in 1975 trad hij in het huwelijk. Vanaf 1978 woonde hij in Espeilhac (Frankrijk). Hij overleed in 2003. Huijbers componeerde talrijke liturgische gezangen, onder meer op teksten van Huub Oosterhuis.

Max Eduard Helling (1923-2008) werd geboren te Denpasar op Bali. Hij trad in bij de Congregatie van Sint Aloysius van Gonzaga (CSA, Broeders van Saint Louis) als broeder Aquino. Hij was van 1950 tot 1984 actief in het onderwijs in Indonesië. In 1965 werd hij overgeplaatst van Java naar Flores. Na zijn komst naar Nederland was hij secretaris van het Werkverband van Katholieke Homopastores.

Catharina Joanna Maria (Tine) Halkes (1920-2011) studeerde Nederlands in Leiden. Van 1954-1960 was zij voorzitster van het Katholiek Vrouwen Gilde Breda en gaf ze parttime les op een huishoudschool. Begin jaren 1960 trad zij toe tot de besturen van het Katholiek Vrouwen Dispuut, de Radboudstichting en de Sint-Willibrordvereniging. In 1964 verscheen haar bundel met theologische beschouwingen over de vrouw in de kerk: Storm na de stilte. Van 1965-1968 was zij adjunct-directeur van de Maartenshof. Van 1967-1969 studeerde zij pastorale psychologie in Utrecht. In 1970 werd zij pastoraal supervisor aan de theologische faculteit van Nijmegen. Vanaf 1972 richtte Halkes zich op de feministische theologie. In 1977 startte zij het Nijmeegse project Feminisme en Christendom. In 1983 werd zij hoogleraar Feminisme en Christendom in Nijmegen. Ze had zitting in talloze redacties, commissies en groepen op het gebied van feminisme en theologie. In 2011 overleed zij in Nijmegen.

Egidius Johannes Josephus van der Heijden (1885-1941) werd geboren te Gouda en studeerde rechten in Utrecht, waar hij in 1908 promoveerde. Hij was advocaat en procureur in Rotterdam en werd in 1923 hoogleraar in het burgerlijk recht, handelsrecht en oud-vaderlands recht in Nijmegen. Hij publiceerde vooral op het terrein van het burgerlijk en handelsrecht.

Frans J. Hoogers (1895-1992) bezocht de Gemeentelijke Handelsavondschool te Tilburg en volgde een groot aantal cursussen. Tussen 1924 en 1929 was hij voorzitter van de RK Tabaksbewerkersbond en de RK Werkliedenvereniging te Tilburg. Vanaf 1929 was hij werkzaam bij en vervolgens voorzitter van de Bossche Diocesane Werkliedenbond. Als zodanig was hij betrokken bij de liquidatie in 1941, het verzet en de heroprichting van de Katholieke Arbeidersbeweging in 1944-1945. In 1940-1941 was hij secretaris van de Tilburgse afdeling van de Nederlandse Unie. Van 1949 tot 1958 gaf hij les aan de sociale school van de KAB. Hij was tot 1961 wethouder en tot 1966 gemeenteraadslid te Tilburg.

Gerrit Jan Huizer (1929-1999) werd geboren in Arnhem. Hij studeerde sociale psychologie aan de Gemeentelijke Universiteit van Amsterdam. Vanaf 1955 werkte hij 15 jaar lang in ontwikkelingslanden. Van 1961-1965 werkte hij voor de Economische Commissie van de VN in Midden-Amerika en voor landhervormingsprogramma’s van de VN in Chili. Als adviseur voor de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) werkte hij van 1966-1970 in Latijns-Amerika en van 1970-1972 in Zuidoost-Azië. Vanaf 1973 was hij directeur van het Derde Wereld Centrum (DWC) aan de KU Nijmegen . Hij was lid van verschillende besturen op het terrein van ontwikkelingssamenwerking en adviseur voor de United Nations Research Institute for Sociaal Development en Food and Agriculture Organization. Hij overleed in 1999.

Huijbers studeerde geschiedenis in Utrecht (doctoraal 1907). Tijdens zijn studietijd was hij bestuurslid van de katholieke studentenvereniging Veritas en redacteur van het Annuarium der R.K. Studenten. Van 1910 tot 1917 was hij in verschillende plaatsen werkzaam als leraar bij het middelbaar onderwijs. Hij promoveerde in 1913. Vanaf dat jaar was hij ook docent aan de R.K. Leergangen. In 1923 werd hij hoogleraar in de algemene en vaderlandse geschiedenis der nieuwere tijden aan de RK Universiteit te Nijmegen. De geschiedenisboeken voor het middelbaar onderwijs die hij met J. Kleijntjens SJ schreef beleefden talrijke drukken. Hij had een slechte gezondheid en overleed in 1929 aan een nierkwaal.

Hermanus Josephus J. van Hussen (1901-1985) werd geboren te Rurhorst (Duitsland). Hij verhuisde met zijn ouders naar Rotterdam en doorliep het seminarie Hageveld. In 1926 werd hij tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Naaldwijk en Dordrecht en werd in 1935 rector aan het RK Lyceum voor meisjes te Rotterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verleende hij hulp aan oorlogsslachtoffers. Vanaf 1945 was hij directeur van diverse katholieke organisaties voor hulp aan oorlogsslachtoffers en vluchtelingen. Van 1950 tot 1966 had hij de leiding van de Nederlandse afdelingen van de drie Pauselijke Missiegenootschappen. Hij bracht deze samen in het Nationaal bureau van de Pauselijke Missiewerken. Hij overleed in 1985 te Rotterdam.

Katholieke bond op het gebied van zieken- en gezondheidszorg

History was een blad van en voor geschiedenisstudenten van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Het verscheen van 1975 tot 1984. Het was de voortzetting van De nieuwe socialistiese agenda (1973-1975).

Het Hoger Katechetisch Instituut (HKI) werd opgericht in 1954 door het episcopaat en enkele priesterordes. Het organiseerde cursussen voor schoolcatecheten. In opdracht van de bisschoppen herzag het HKI de schoolcatechese (Grondlijnen, (1964). Voor volwassenen verscheen De Nieuwe Katechismus (1966). In 1969 richtte het episcopaat de Nationale Raad voor Katechese (NRK) op, tevens bestuur van het HKI. Het HKI werd een service-instituut voor de Nederlandse Katholieke Schoolraad (NKSR), het Centraal Bureau voor het Katholiek Onderwijs (CBKO) en het Katholiek Pedagogisch Centrum (KPC). In 1984 werd het HKI verzelfstandigd en vormde de NRK niet langer het bestuur. In 1990 hield het Instituut op te bestaan als gevolg van een zwakke financiële basis. Het werk werd overgenomen door het Katholiek Pedagogisch Centrum. De religieuzen zetten het catechetisch werk voort met de stichting Nieuwegen.

Het Hoogveld Instituut werd in 1948 opgericht. Het instituut was aanvankelijk bedoeld om pedagogische voorlichting te geven. Vanaf 1949 gaf het instituut een sociaal-pedagogische cursus, die werd uitgebouwd tot een MO-A pedagogiek. In het kader van het ‘massajeugdonderzoek’ in opdracht van de overheid publiceerde het instituut het in katholieke kring invloedrijke rapport ‘Moderne jeugd op weg naar volwassenheid’ (1953). Het werd daarmee een researchinstituut, dat onderzoek verrichtte op sociaal-pedagogisch en onderwijsterrein. In de jaren tachtig vormden met name projecten op het gebied van gezondheidseducatie (GVO) een belangrijke bron van inkomsten. In 1989 ging het op in het Instituut voor Toegepaste Sociologie.

Het Sint Henricus-gesticht voor blinde jongens werd geopend in 1859 en stond onder leiding van de Fraters van Tilburg. Het instituut voorzag in onderwijs en in arbeidsmogelijkheden, met name door een borstelmakerij. Aan het instituut was een brailledrukkerij verbonden. In 1966 verhuisde het instituut naar Nijmegen. Na langdurige besprekingen (1969-1982) fuseerde het Henricus-instituut in 1982 met het blindeninstituut De Wijnberg te Grave. In 1983 keerde het instituut terug naar Grave, en draagt nu de naam Theofaan.

Johann Diederich Franz Heine (1914-2000, op paspoort: Heijne) werd geboren te Barger-Compascuum. Hij trad in bij de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën (SMA) en werd in 1942 te Roermond priester gewijd. Hij studeerde filosofie in Nijmegen en Franse taal- en letterkunde in Groningen. In de jaren vijftig was hij in het bisdom Valence (Fr.) betrokken bij katholieke filmproducties. In Parijs ontmoette hij abbé Pierre en werd lid van diens Emmausbeweging. In 1964 stichtte hij de ‘Tilapia International Foundation’ (TIF). Bij de FAO ontwikkelde hij met visbioloog J.J. Schuurman methoden voor de kleinschalige visteelt. Bij het 25-jarig bestaan van de TIF waren er meer dan 1000 visvijvers in 42 landen, met zichtbaar effect op de kindersterfte. Hij overleed op 15 januari 2000 te Emmen.

Johannes Hendrikus Everardus Jacobus Hoogveld (1878-1942) werd in 1902 in Utrecht tot priester gewijd. Hij studeerde wijsbegeerte en theologie en promoveerde in Rome. Van 1915 tot 1932 was hij leraar aan de RK Leergangen. Tot 1921 was hij leraar wijsbegeerte en empirische zielkunde aan het groot-seminarie te Culemborg. Hoogveld speelde een rol in de voorbereidingen voor de stichting van de RK Universiteit Nijmegen. Bij de oprichting in 1923 werd hij hoogleraar met als leeropdracht wijsbegeerte, zielkunde, ethiek en pedagogiek.. Hij legde het fundament voor een katholieke pedagogie. Hoogveld was mede-oprichter van De Beiaard en Tijdschrift voor Zielkunde en Opvoedingsleer en voorzitter van de Apologetische Vereniging Petrus Canisius. In 1942 werd hij een half jaar door de Duitsers gevangengezet. Dit leidde tot zijn overlijden in hetzelfde jaar.

Jacobus P.W.J. Hentzen (1882-1965) werd geboren te Rotterdam. In 1901 trad hij in bij de Franciscanen (kloosternaam Cassianus) en werd in 1908 tot priester gewijd. Hij studeerde politieke en sociale wetenschappen in Leuven en promoveerde aldaar.. Hij was leraar aan het studiehuis van zijn orde. Van 1918 tot 1936 was hij zielzorger in Maastricht. In 1936 werd hij pastoor in Haarlem en in 1946 in Delft. In 1918 richtte hij de Limburgse RK Werkgeversvereniging op. Hij was vanaf 1927 lid van de Onderwijsraad. In 1938 werd hij geestelijk adviseur van de AKWV en van het Kath. Verbond van Werkgeversvakverenigingen. Na de oorlog was hij betrokken bij de discussies over de Publiekrechtelijke Bedrijfsorganisatie (PBO). Hij overleed in 1965 te Leiden.

Nicolaas Henricus Ludovicus van den Heuvel (1907-1985) werd geboren te Huijbergen. Na het gymnasium studeerde hij rechten in Leiden; hij promoveerde in Nijmegen. Van 1935-1945 was hij te ’s Hertogenbosch gevestigd als advocaat en procureur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij daarnaast ook leraar. Van 1945-1972 was hij directeur van de Katholieke Middenstandsbond in het bisdom ’s Hertogenbosch. Van 1955-1963 was hij voor de KVP lid van de gemeenteraad van ’s Hertogenbosch, deels als fractievoorzitter. Van 1948-1971 was hij Tweede Kamerlid. Hij was lid en voorzitter van diverse kamercommissies. Van den Heuvel overleed te Vught.

Protestants-christelijke bond op het gebied van zieken- en gezondheidszorg

Het Han Fortmann Centrum werd in 1979 opgericht door Myriam Schretlen-Wubbe en Wil Vendrik-Twaalfhoven, en was, in de lijn van de Nijmeegse godsdienstpsycholoog Han Fortmann, een “centrum voor menselijke en religieuze bewustwording en groei in christelijk perspectief”. Het Centrum was aanvankelijk verbonden met de Katholieke Universiteit Nijmegen. In 1993 verhuisde het Centrum naar het pand Oud Heyendael op de campus. In 2006 vond vanwege financiële problemen een reorganisatie plaats. In 2008 werd het Han Fortmann Centrum voor Mindfulness opgericht. Het Centrum maakte zo een omslag van Centrum voor balans en bezieling naar een centrum voor mindfulness.

Samenwerkingsverband van de broedercongregaties van Huijbergen, Utrecht, Maastricht en Oudenbosch, opgericht in 1967.

Wilhelmus Lambertus Maria van Helden (1911-1981) werd geboren te Asten. Hij werd tot priester gewijd in 1936. Hij was van 1936-1939 kapelaan te Eindhoven en van 1939-1947 te Nijmegen. Hij was van 1947-1958 directeur van het Diocesaan Leidsters Instituut van het bisdom ’s Hertogenbosch en rector van Huize Bergen te Vught. In 1958 werd hij pastoor te Helmond. Vanaf 1969 was hij rector in het Mariaklooster te Geldrop. Van Helden overleed in 1981 te Eindhoven.

De R.K. Vereniging voor Handenarbeid zorgde voor opleiders en examencommissie-leden voor de examens die betrekking hadden op handvaardigheid. Er werden examens afgenomen in metaal- en leerarbeid en creatieve handvaardigheid. De examens werden door het hele land afgenomen. De vereniging werd begin jaren vijftig opgericht en in 1976 opgeheven. N.B. het betreft hier vermoedelijk een andere vereniging dan de RK Vereniging ‘Handenarbeid’, opgericht in 1932 en opgeheven ca. 1979. Deze vereniging had een veel bredere doelstelling.

A. van Hees was lid van De Open Kerk te 's-Gravenhage; actief in basisgroepen. N.B.: mogelijk Augustinus G.A. van Hees (zie archief Open Kerk).

Bartholomeus Cornelis Hoogeveen (1921-1984) werd in 1945 tot priester gewijd en was kapelaan in IJmuiden, Heerhugowaard, Amsterdam en Den Helder. In Amsterdam-West was hij de oprichter van het open jeugdwerk ‘De Instuif RK Jong Amsterdam’. Na vijf jaar waren er 150 afdelingen in alle bisdommen met in totaal 30.000 leden. Er werden ontspannings-, dans-, debatingavonden en ‘recollectiedagen' gehouden. Daarnaast was er ook een reisbureau voor jongeren, ‘De Uitstuif’. Naast zijn inzet voor de jeugd was Hoogeveen in Malawi actief voor de missie in Nyasaland. Vanaf 1963 zette hij het jeudwerk onder de naam ‘Die Brücke’ voort in het bisdom Essen, waar hij ook weer in zeer korte tijd 14 zogenoemde ‘Brug-kringen' oprichtte.

Frans Haarsma (1921-2009) werd geboren te Balk. Hij volgde het groot-seminarie van het aartsbisdom en werd in 1947 tot priester gewijd. Hij studeerde theologie aan de Kath. Universiteit Nijmegen waar hij in 1967 promoveerde. Vanaf 1952 doceerde hij dogmatiek aan het grootseminarie Rijsenburg. Hij versloeg voor het dagblad De Tijd het Tweede Vaticaans Concilie. In 1964 werd hij lector en in 1968 hoogleraar in de pastoraaltheologie aan de Kath. Universiteit. Haarsma was onderv meer redacteur van Te Elfder Ure , voorzitter van de Sint Willibrord Vereniging, lid van Samenwerking Man en Vrouw in de Kerk en van de adviesraad Open Kerk. Hij overleed in 2009 te Nijmegen.

Gerardus Ludovicus Johannes Maria van Hout (1900-1973) werd geboren te Veghel en tot priester gewijd in 1926. Hij werkte in Sint Oedenrode, Tilburg, op het groot-seminarie in Haaren en het Binnenziekenhuis in Eindhoven. Daarna werd hij pastoor in Overasselt, waar hij het grootste deel van zijn priesterleven doorbracht. Hij was geestelijk adviseur van diverse verenigingen.

G.P.J.M. (Frits) Hoeben (1940-2012) werd geboren te Valkenswaard. Na opleidingen in de electro-techniek deed hij staatsexamen gymnasium met het oog op de priesteropleiding. Hij studeerde theologie aan de Kath. Universiteit Nijmegen, maar werd geen priester. Hierna bekleedde hij diverse functies in het bisdom ’s-Hertogenbosch. Van 1984-1997 was hij staffunctionaris kerkontwikkeling en teamleider/directeur van het Diocesaan Pastoraal Centrum en . van 1997-2003 directeur van de Diocesane Diensten.

Hubertus Wilhelmus Josephus Hoosemans (1877-1953) werd geboren te Leeuwarden. Hij volgde de priesteropleiding op groot-seminarie Warmond en werd in 1901 tot priester gewijd. Hij was bouwpastoor op Texel en vervolgens pastoor te Amsterdam. In 1941, op zijn 40-jarig priesterjubileum, ging hij met emeritaat. Hoosemans overleed in 1953 te Amsterdam.

De Congregatie van Onze-Lieve-Vrouw der Afzondering in het Cenakel was de Nederlandse afdeling van een in 1826 in Frankrijk gestichte congregatie. De Nederlandse afdeling ontstond te Tilburg in 1908. De zusters organiseerden van 1931 tot 1970 drukbezochte retraites voor vrouwen in het Retraitehuis het Cenakel te Tilburg.

Hulporganisaties Militair Ordinariaat (1974-1992) was een samenwerkingsverband van de Stichting Nationaal Katholiek Thuisfront (NKT, 1946), de Centrale van Katholieke Militaire Tehuizen (CKMT, 1947), de Stichting tot Steun aan het RK Vormingswerk voor Militairen (1974). In 1974 kreeg een reorganisatie zijn beslag: de drie organisaties bleven weliswaar zelfstandige organisaties met ieder hun eigen statuten en eigen administratie maar, zij kwamen onder één bestuur en kregen één geïntegreerd centraal bureau. Het CKMT werd in 1995 geliquideerd.

Johannes (Jan) Heerkens (1911-1992) werd geboren te Tilburg. Hij werd in 1938 tot priester gewijd. Hij begon als kapelaan te Tilburg. Vanaf 1939 was hij conrector in Huize St. Josefdal te Eindhoven en kapelaan in Zevenbergsche Hoek. In 1944 werd hij kapelaan in Waalwijk en in 1950 kapelaan in Vught. In 1963 werd hij pastoor in Malden. Hij ging in 1976 met emeritaat en overleed in 1992 in Tilburg.

Priester; medewerker van het Secretariaat van de Rooms-Katholieke Kerkprovincie in Nederland

Jan B. G. Hooyman (1924-1985) werd in 1948 journalist bij dagblad De Gelderlander. Vanaf 1967 was hij redacteur Geestelijk leven.

Josef Lambertus Leonardus Heesbeen (1914-2004) werd geboren in Helvoirt. In 1930 trad hij in bij de Fraters van Tilburg (kloosternaam Remigius). Hij was onderwijzer op lagere en leraar op middelbare scholen en vooral actief in het muziekonderwijs. Hij was voorzitter van de muziekcommissie van de Katholieke vereniging van Docenten bij het kweekschoolonderwijs. Gedurende een aantal jaren was hij lid van het generaal bestuur van de congregatie. Hij overleed in 2004 te Tilburg.

Joop M. Hogema werd geboren in 1923. Hij trad in bij de Spiritijnen. Hij was bestuurslid van het Oecumenisch Beraad Zending in Nederland. Hij promoveerde in 1957 in Fribourg op het proefschrift De mens en zijn techniek. Later heeft hij gepubliceerd over de geschiedenis van diverse missiegebieden. Hogema was voorzitter van de KomMissieMemoires van het KDC, die de herinneringen van missionarissen als ‘oral history' op band vastlegde.

Johannes Maria Holterman (1906-1988) werd in 1926 geprofest als Dominicaan (kloosternaam Michael), en in 1931 tot priester gewijd. Hij werkte in diverse parochies op Curaçao en Aruba. In 1953 werd hij Vicaris Provinciaal van de Dominicanen te Puerto Rico en in 1956 Apostolisch Vicaris van de Nederlandse Antillen. In 1958 werd hij de eerste bisschop van Willemstad. Als zodanig nam hij deel aan het Tweede Vaticaans Concilie.

Paulus Gerardus van Hout (1896-1979) was bestuurslid van de St. Willibrordus Congregatie en betrokken bij de Amsterdamse voetbalvereniging RKASV ‘The Unity’.

P.J. van Hardenberg was lid van de Vrouwen van Bethanië

P.J.M. Harte was propagandiste van het Nederlandsch Medisch Missie Comité

P.V. Hendrickx (1921-…) werd geboren te 's-Gravenhage. Hij was werkzaam als procuratiehouder bij een bank. Hij was in de parochie van de HH. Engelbewaarders te 's-Gravenhage actief voor vele katholieke verenigingen als de Mariacongregatie (afdeling jongens), het Katholiek Thuisfront, de St. Joseph Gezellenvereniging, de Katholieke Actie Kern en de Katholieke Actie voor de Mannelijke Jeugd.

Reinerus Petrus Josephus Hooyman (1926-1984) werd geboren te Wisch. Hij volgde het groot-seminarie Rijsenburg en werd in 1951 priester gewijd. Hij studeerde klassieke talen in Nijmegen, was kort kapelaan in Haaksbergen en werd in 1958 leraar klassieken aan het Klein Seminarie te Apeldoorn. In 1970 werd hij pastoor en teamleider te Haaksbergen. Hij overleed plotseling in 1984.

S.A.J. (Stef) Hooijman (1933-2016) volgde de priesteropleiding op groot-seminarie Rijsenburg en werd priester gewijd in [1961]. Hij was kapelaan in Nijverdal en Elst. In 1969 trad hij uit het ambt. Van 1981-1997 was hij pastoraal opbouwwerker in Oldenzaal.

De Vereniging Het Graf van Sint Servaas organiseert plechtigheden en feestelijkheden bij gelegenheid van de zevenjaarlijkse Heiligdomsvaart. Hierbij wordt de zogenaamde ‘Noodkist’ met het gebeente van Sint Servaas door de straten van Maastricht gedragen.

W.B. Helmich (1913-1976), (laatste) heer van Baak, werd geboren in Velp. Hij studeerde en promoveerde in de theologie en in de rechten (Nijmegen 1945). Hij publiceerde over theologische en juridische onderwerpen. Hij leverde voor het Pastoraal Concilie de bijdrage ‘Uitgangspunten voor de nieuwe christelijke visie op het heelal’. Hij overleed in 1976 in Velp.

Karl Josef (Henne) Hahn (1912-2001) werd geboren in Karlsbad. Hij studeerde filosofie en promoveerde in 1935. Vanwege zijn joodse vrouw vluchtte het echtpaar in 1939 naar Nederland. Na de oorlog was hij korte tijd privaatdocent aan de Nijmeegse universiteit. Hij was medeoprichter van het Katholiek Genootschap voor Geestelijke Vernieuwing. In 1953 werd hij hoofd van de vertaaldienst van het Europese Hof van Justitie, en in 1956 secretaris buitenland van de KVP. Van 1960-1980 was hij daarnaast secretaris van het Europees christendemocratisch studiecentrum in Rome en Romeins correspondent van De Tijd. Hahn had een groot internationaal christen-democratisch netwerk. In 1980 keerde hij terug naar Nederland. Hij overleed in 2001 in Bilthoven.

Harry J.M. Hoefnagels (1922-1990) trad in 1941 in bij de jezuiëten. Hij studeerde sociologie in Leuven en promoveerde in 1961 aan de Sorbonne te Parijs. In 1959 werd hij docent aan de filosofische faculteit van de jezuïeten in Nijmegen (Berchmanianum), en in 1963 tevens docent aan het Institut Catholique te Parijs. Van 1969 tot 1987 was hij hoogleraar sociologie en normatieve maatschappijleer aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Hij koesterde radicale standpunten over de inrichting van de maatschappij. Hij stond ook kritisch ten opzichte van ongeremde economische groei, die zou leiden tot uitputting van de natuurlijke hulpbronnen.

Godfried Augustinus Hendricus IJsselmuiden (1879-1968) werd geboren in Arnhem. Hij volgde de seminaries in Culemborg en Rijsenburg en werd in 1903 tot priester gewijd. Hij studeerde filosofie aan de Katholieke Universiteit Leuven en promoveerde daar in 1906. Daarna was hij kort kapelaan te Etten en werd hij leraar fysica en scheikunde aan het klein-seminarie in Culemborg. In 1919 werd hij benoemd tot pastoor in Doetinchem, later in Uithoorn en Duistervoorde, waar hij in 1964 met emeritaat ging. Hij overleed op 3 december 1968.

De Stichting Informatie Dienst inzake Lectuur werd opgericht in 1937 door de Bond voor RK Openbare Leeszalen, de RK Nederlandsche Boekhandelaren- en Uitgeversvereeniging Sint Jan en het Algemeen Secretariaat voor Katholieke Boekerijen in Vlaanderen. Doel was te voorzien in een morele beoordeling van boeken. De recensies werden verspreid op fiches en in de tijdschriften Idil-Tijdingen (1946), de Idil-Koerier (1951) en de Idil-Gids voor Jeugdlectuur (1949). In 1968 werd IDIL opgenomen in het Katholiek Bibliotheek Centrum (opgericht 1963), dat in datzelfde jaar fuseerde met het Katholiek Lectuur Centrum tot de Vereniging Katholiek Bibliotheek- en Lectuur-Centrum (KBLC). IDIL werd in 1971 opgeheven.

Het Instituut van de Missiepers werd in 1960 opgericht door pater Albert Blommaert, toenmalig provinciaal van de Congregatie van de Heilige Geest (CSSp). Het beoogde ontwikkeling van de pers in Afrika. Het instituut was actief tot eind jaren zestig, en werd formeel opgeheven in 1987.

De Inter Corpsdisputaire Raad werd in 1963 opgericht ter overkoepeling van een aantal (circa vijftig) Nijmeegse disputen. In 1974 fuseerde de ICR met een andere disputenfederatie tot het Disputen Contact Orgaan (DCO).

De Stichting Internacia Katolika Informejo (Stichting Internationaal Katholiek Informatiebureau) werd opgericht in 1934 en beoogde verspreiding van de katholieke leer door middel van het Esperanto. Zij gaf het tijdschrift Vojo-Vero-Vivo (1936-1974) uit en kerkelijke documenten, met name van het Tweede Vaticaans Concilie. IKI was aangesloten bij de Internationale Katholieke Esperantobeweging (IKUA). Het IKI beëindigde zijn activiteiten in 1974.

Na acht Mariaverschijningen in Banneux in 1933 groeide deze plaats uit tot internationaal bedevaartsoord. Mede door de Tweede Wereldoorlog en het ontbreken van kerkelijke erkenning van de verschijningen werden bedevaarten niet in officieel georganiseerd verband gedaan. Pas in 1951 werd de Internationale Gebedsunie van Banneux Notre Dame, afdeling Nederland, opgericht. De stichting had een nationaal bureau en diocesane comités. Zij gaf een tijdschrift uit: Kerk der Armen, voortgezet als Banneux Magazine. In 1996 werd het nationaal bureau in Maastricht opgeheven en is Banneux Nederland als vereniging doorgegaan zonder eigen nationaal, uitvoerend bureau. Ieder lid verzorgt de eigen bedevaarten.

Geen biografische gegevens bekend

Het Informatiecentrum Vrouw en Liturgie was een onderdeel van de Werkgroep Vrouw en Kerk van de Katholieke Raad voor Kerk en Samenleving (KRKS).

Gemeenteraadslid en wethouder voor de RKSP en de KVP in Arnhem, lid Provinciale Staten Gelderland, lid Eerste Kamer, lid Tweede Kamer

A.E.M. (Toon) Janssen (1940) was vanaf de jaren zestig wetenschappelijk medewerker van de Vakgroep Geschiedenis van de Katholieke Universiteit Nijmegen. Hij heeft onder meer gepubliceerd over de geschiedenis van het Nederlandse katholicisme.

Andreas Jozef Janssen werd geboren op 15 januari 1915 te Arcen en Velden. Hij studeerde letteren en wijsbegeerte aan de Katholieke Universiteit Nijmegen en promoveerde in 1957. Hij was van 1945-1969 leraar oude talen in Venlo. Van 1960-1981 was hij wetenschappelijk medewerker aan de KUN. Hij was o.a. lid van de Hoofdraad van de St. Vincentiusvereniging.

Ant. M. Jansen (1901-1974) werd geboren in Oldenzaal. Hij volgde de priesteropleiding van het Aartsbisdom Utrecht en werd in 1925 priester gewijd. Hij was daarna kapelaan in ’s-Heerenberg en Hilversum. In 1936 werd hij aangesteld tot directeur van de Katholieke Actie in het Aartsbisdom Utrecht. Van daaruit vervulde hij functies in o.a. het Instituut tot Voorlichting in de Zielzorg en de Katholieke Actie. In 1954 werd hij benoemd tot pastoor in Maarssen en wijdde hij zich aan zijn werk op het gebied van huwelijk en gezin, dat volgens hem buiten het diocesane vlak van het Katholieke-Actie terrein was gegroeid. In 1967 ging hij met emeritaat. Hij overleed in 1974 te Maarssen.

Cornelis Henricus Adrianus (Cees) Janssens (1932-2002) werd geboren in Chaam. Na zijn opleiding aan het seminarie Ypelaar werd hij in 1959 priester gewijd. Van 1959-1964 studeerde hij theologie te Nijmegen en catechetiek aan het Institut Catholique te Parijs. Met een onderbreking van 1965-1968 waarin hij medewerker was aan de theologische faculteit van Nijmegen, was hij van 1964-1997 staflid van het Diocesaan Pastoraal Centrum te Breda. Tevens was hij vanaf 1983 docent dogmatische theologie aan de priesteropleiding Bovendonk. In 2002 is hij in Zorgcentrum Zuiderhout te Teteringen overleden en begraven in Bavel.

Justitia et Pax is de katholieke organisatie voor gerechtigheid en vrede. Zij is aanwezig in 128 landen over de hele wereld. In Nederland werd Justitia et Pax in 1968 opgericht door de R.K. Bisschoppenconferentie. De Commissie Justitia et Pax was een platform waarin vertegenwoordigers zaten van katholieke organisaties en sectoren. Tegenwoordig is Justice and Peace een professioneel georganiseerde mensenrechtenorganisatie.

Ouddirecteur Nijmeegs Instituut voor Missiologie, medewerker van Pauselijke Missiewerken/Missio

Julianus Leonardus Arnoldus (Leo) Jansen (1934-2016) werd geboren te Hillegersberg. Hij studeerde scheikundige technologie aan de Technische Hogeschool te Delft. Na zijn dienstplicht werkte hij vanaf 1960 bij AKU/ENKA-Glanzstoff. Hij promoveerde in 1967. In 1972 ging hij van de KVP over naar de PPR. Van 1972-1981 was hij Tweede Kamerlid. Daarnaast was hij voorzitter van het wetenschappelijk bureau van zijn partij. Na zijn aftreden als Kamerlid was hij lid van de stuurgroep Brede Maatschappelijke Discussie Kernenergie (BMD). Vervolgens was hij drie jaar Inspecteur van de Volksgezondheid in Zuid-Holland. Van 1988-1999 werkte hij op ministerie van VROM. Hij was daarnaast vanaf 1990 hoogleraar milieutechnologie aan de Technische Universiteit van Delft. Hij overleed in 2012 te Woerden.

Minister van Defensie van 24 juli 1963 tot 5 april 1967. Minister-president en minister van Algemene Zaken van 5 april 1967 tot 6 juli 1971.

Peter Jansen was lid van de Politieke Partij Radicalen (PPR).

Theodorus Adrianus de Jager werd geboren te Schiedam. Van 1908 tot 1916 was hij onderwijzer, van 1912 tot 1914 was hij leraar aan de kweekschool in Oudenbosch, daarna tot 1916 aan de kweekschool te Rotterdam. In 1916 werd hij directeur van de RK Middelbare Handelsschool te Bergen op Zoom, die zich onder zijn bestuur uitbreidde tot een Middelbare en Hogere Handelsschool en een HBS voor jongens en meisjes. Na zijn directeurschap te Bergen op Zoom werd hij leraar te 's-Gravenhage. Als dichter (pseudoniem Th. Weiman) was hij autodidact; hij volgde taalkundige lessen bij H.W.E. Moller. Hij was bevriend met Maria Viola, Eduard Brom, Van Duinkerken en Gerard Knuvelder.

Anna Maria Theresia (Anneke) Janssen (1926-1996) was in de jaren zestig en zeventig vrijwilligster in Bolivia. Daar was zij betrokken bij het maatschappelijk werk-project onder de Aymara-indianen in Sud Yungas. Later was zij diocesaan contactpersoon van de Mariënburgvereniging

B. de Jong studeerde in de eerste helft van de jaren zestig aan het philosophicum van de franciscanen. Verdere biografische gegevens zijn niet bekend.

Alphonsus Paulus Johannes Maria Jansen (1925-1991) werd geboren in Amsterdam. Na zijn HBS werd hij in 1945 nieuwslezer bij de radio. Zijn dienstplicht vervulde hij aan de Koninklijke Militaire Academie, van waaruit hij In 1948 naar Nederlands-Indië werd gezonden. In 1947 was hij medeoprichter van het blad ‘G3. Goede Geestgemeenschap in Leger en Luchtmacht’, een kritisch katholiek opinieblad, waarvan hij redactiesecretaris werd. Na zijn militaire dienst werd hij weer nieuwslezer. In 1954 werd hij gespreksleider bij het katholiek militair vormingscentrum 'Waalheuvel' te Ubbergen. Daarnaast hield hij lezingen in het hele land, waaruit zijn eerste cabaretprogramma, ‘De lachende kerk’ (1962) ontstond. In 1984 stopte hij met zijn cabaret, ging schrijven en weer lezingen houden. Jansen overleed in 1991 in Hilversum.

Gerhard Hermann Heinrich Anne Jansen (1907-1976) werd geboren te Den Haag. Na zijn priesteropleiding werd hij in 1934 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Ede en Enschede en vanaf 1938 rector van het RK Ziekenhuis te Zutphen. Hij werd toen ook assistent-directeur van het diocesaan mannelijk jeugdwerk van het aartsbisdom Utrecht. In 1951 werd hij daarvan directeur. Hij werd in 1957 benoemd tot pastoor in Jutphaas en in 1963 tot deken van Montfoort. In 1974 ging hij met emeritaat. Jansen overleed in 1976.

Heinrich Wilhelm Anton (Heinz) Joosten (1914-2009) werd geboren te Frankfort am Main. Hij trad in 1932 in bij de dominicanen, maar voltooide zijn kloosteropleiding niet. In 1938 trad hij in dienst van de KRO als rayon-propagandist. Na de oorlog werkte hij bij de Projectie Onderwijs Centrale en bij de Radio nieuwsdienst, om uiteindelijk terug te keren naar de KRO. Hier verzorgde hij uitzendingen van de Schoolradio. Als archivaris van de KRO bouwde hij de afdeling Documentatie op en bracht het in de oorlog verspreid geraakte KRO-archief weer bij elkaar. Hij was ook actief voor De Zonnebloem, het Persmuseum en het Omroepmuseum.

J.C.M. Jansen (1919-11-23 - ?) werd geboren te Tilburg. Hij was boekhouder bij Philips. Hij was actief in de vakbeweging: hij was onder meer secretaris van de afdeling Tilburg en bestuurslid van de afdeling Eindhoven van de Nederlandse Katholieke Bond van Administratief, Verkopend en Verzekeringspersoneel Sint Franciscus van Assisi en lid van de ondernemingsraad van Philips.

M. Jansen Hendriks (kloosternaam Albertus) was in de jaren vijftig prior van Certosa di Calci nabij Pisa (Italië).

M.J.M. Janson (1909-?) was leraar Engels, waarschijnlijk te Roosendaal.

Petrus Johannes Janssen (1914-1999) werd geboren te Viersen. In 1934 trad hij in bij de Franciscanen (kloosternaam Antigonus). In 1941 werd hij tot priester gewijd. Hij was daarna 21 jaar lang rondreizend priester (‘donderprediker’), die retraites en vormingsdagen gaf. In 1964 werd hij benoemd tot pastoor in Wijchen. In 1985 ging hij met emeritaat en verhuisde naar Nijmegen, waar hij nog assistentie verleende in de St. Maartenskliniek en de parochie Ewijk. Hij overleed in oktober 1999.

Wilhelmus Theodorus Maria Jansen (1914-1996) werd geboren in Bemmel. Na zijn seminarieopleiding werd hij in 1940 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Etten (Gld.), Kampen en Apeldoorn. In 1960 werd hij pastoor in Nieuw Heeten, in 1965 in Achterveld. In 1980 ging hij met emeritaat en in 1996 overleed hij.

G.C.A. Juten (1875-1944) werd geboren in Bergen op Zoom. Na zijn priesteropleiding werd hij in 1899 priester gewijd. Daarna was hij kapelaan te Oosterhout en Ginneken en van 1916-1944 pastoor te Willemstad. Hij hield zich intensief bezig met de plaatselijke en diocesane geschiedenis. Hij was oprichter en mederedacteur van het historisch tijdschrift Taxandria (1894-1943). Hij overleed na langdurige ziekte in 1944 in Willemstad.

J.C.G. Jonckbloedt (1912-1983) trad in bij de Redemptoristen. In de jaren veertig was hij directeur van het algemeen secretariaat der H. Familie te Den Bosch. Van 1951-1954 was hij verbonden aan het retraitehuis De Zwanenhof. Van 1954-1961 was hij bedrijfsaalmoezenier in Den Haag, waarna hij terugkeerde naar De Zwanenhof. In 1978 ging hij met emeritaat.

Adriana Charlotte (Ada) Klemann (1924- ) werd geboren te Den Haag. Zij was gehuwd met Ben Abbenhuis.

Musicoloog; koorleider van de Sint Bavo-kathedraal te Haarlem; lector kerkmuziek aan het groot-seminarie te Warmond

Andreas Johannes Maria (André) Kat (1906-1978) werd geboren te Amsterdam. Hij werd tot priester gewijd in1931. Hij was kapelaan te Diemen, Rotterdam en Amsterdam en werd in 1955 pastoor te Koog/Zaandijk, waar hij ook rector was aan het RK Lyceum. In 1961 werd hij benoemd tot pastoor van de Papagaai in Amsterdam. Hij overleed in 1978 te Amsterdam.

In het begin van de twintigste eeuw waren in het hele land vele onafhankelijke R.K. Propagandaclubs, vaak gelieerd aan de matigheidsvereniging Sobriëtas. Ze kwamen voort uit een geest van verdediging tegenover de moderne tijd. Het doel was versterking van het geloofsleven door het vormen van een kern van goede leken. De clubs richtten zich op lectuurvoorziening en colportage voor katholieke bladen, politieke propaganda, het plaatselijke katholieke leven en drankbestrijding. Het onderhavige archief betreft de Algemene Rooms-Katholieke Propaganda vereniging "De katholieke Garde", te Rotterdam die bestond van 1923 tot 1977. In Rotterdam was ook een Algemeene R.K. Propaganda-club Leo XIII, die vanaf 1911 een jaarboekje uitgaf.

Cornelis R. de Klerk (1873-1953) studeerde humaniora aan de Latijnse School te Gemert en het vroegere Hageveld te Voorhout. Hij was gehuwd met Maria Viola. Van 1900-1910 was hij redacteur van de Katholieke Illustratie en van Van Onzen Tijd. Daarna richtte hij de uitgeverij ‘Noord en Zuid’ te Amsterdam op. Als redacteur van de Wereldbibliotheek (1918-1931) nam hij het initiatief tot de grote Vondel-uitgave. Van 1931-1935 was hij lid van de hoofdredactie van De Tijd. Verder was hij lid van het Amsterdamse en van het Nationale Vondel-Comité, van de Katholieke Kunstkring De Violier, van de St. Adelbert-Vereniging en bestuurslid van de Vereniging voor de Uitgave van Grotius. In 1937 kreeg hij een eredoctoraat in de letteren bij de Gemeente Universiteit Amsterdam.

Lid en voorzitter van de Tweede Kamer voor de Roomsch-Katholieke Staatspartij; minister van Arbeid, Handel en Nijverheid; president van de Bijzondere Raad van de Sint Vincentiusverenigingen

Het tijdschrift De Katholiek, Godsdienstig, geschied- en letterkundig maandschrift, werd gesticht in 1842. Oprichters waren F.J. van Vree, president van het seminarie te Warmond en C. Broere, professor in de wijsbegeerte aan het seminarie te Hageveld en het groot-seminarie te Warmond. De emancipatie van de katholieken in Nederland was de voornaamste doelstelling van het tijdschrift. Vanaf 1 oktober 1924 verscheen het onder de naam Studia Catholica en ging het zich toeleggen op theologische en wijsgerige vraagstukken.

F.W.A. (Frans) Kocken (1919-2008) werd geboren in Utrecht. Hij volgde de priesteropleiding van het aartsbisdom Utrecht en werd priester gewijd in 1946. Hij was kapelaan te Klarenbeek, Maarssen, Groningen en Leeuwarden. In 1963 werd hij pastoor te Leeuwarden. In 1985 ging het met emeritaat. Daarna hield hij nog diensten, georganiseerd door Oecumenische Werkgroepen in onder andere Camminghaburen, Oostwierum, Annaparochie, Warga en Dronrijp. Ook preekte hij geregeld in het Medisch Centrum Leeuwarden. Hij overleed te Leeuwarden in 2008.

Franciscus Maria (Frans) Kok (1934-2002) werd geboren te Amsterdam. Hij trad in bij de Minderbroeders Kapucijnen (kloosternaam Wilfried) en werd in 1959 tot priester gewijd. Hij studeerde theologie. Van 1971 tot 1984 was hij pastor van de Studentenparochie Maranatha in Tilburg. In 1991 trad hij uit de orde. In 1992 kreeg hij de Vredesprijs van de stad Tilburg. Hij overleed in 2002 te Tilburg.

Gerardus Johannes Maria (Gerard) Klijn (1935-2007) was Jezuïet en na zijn uittrede pastoraal werker. Hij was mede-oprichter van de Vereniging voor Pastoraal Werkenden Breda en de landelijke vereniging, en lid van de adviesraad van de Federatie Beraad Inzake Parochiële Aangelegenheden (BIPA). Hij was actief in het Comitée Zuidelijk Afrika. In 1980 organiseerde Klijn een tentoonstelling met foto's van diverse humanitaire noodsituaties in de Derde Wereld. Ook zette hij zich in voor de Stichting Christelijk Erfgoed Zorginstellingen.

Herman Hubert Knippenberg (1879-1964) werd geboren te Maastricht. Hij volgde het gymnasium in zijn geboortestad en studeerde letteren aan de Universiteit van Amsterdam. Hier maakte hij kennis met Hendrik Moller met wie een levenslange vriendschap ontstond. Hij promoveerde in 1913. Al in zij studententijd was hij leraar aan de Rijks-HBS in Venlo. Samen met Moller stichtte hij de RK Middelbare Handelsschool te Waalwijk, waarvan hij de eerste directeur was. Van 1918 tot 1944 was hij de eerste directeur van de RK HBS en Handelsschool te Helmond. Vanaf 1921 was Knippenberg bovendien docent Nederlandse letteren aan de RK Leergangen in Tilburg. Knippenberg heeft zeer veel gepubliceerd over mythen, sagen, volkskunde, letterkunde en geschiedenis.

Hendricus Jacobus (Henk) Kuiper (1897-1985) werd geboren te Loosduinen. Hij was van 1909-1919 tuinarbeider. Van 1919-1935 was hij bestuurslid van de Nederlandse Katholieke Loonarbeiders Bond en daarna tot 1949 secretaris van de Katholieke Arbeiders Beweging. Van 1936-1940 was hij secretaris/penningmeester van het Katholiek Comité voor Joodse vluchtelingen. Hij bekleedde diverse bestuursfuncties in de organisatie van de Sociale Verzekeringen. Verder was hij van 1932-1937 KVP-lid van de gemeenteraad van Haarlem en van 1935-1937 lid van de Provinciale Staten van Noord-Holland. Van 1945-1947 was hij lid van de Raad van Vakcentrales en van 1949-1951 Eerste kamerlid. Vanaf 1949 was Kuiper bestuurslid van de Rijksverzekeringsbank (RVB), die in 1956 werd omgedoopt tot Sociale Verzekeringsbank.

Joachim Johannes Henricus (Chien) Kamp (1920-1991) werd geboren te Waspik. Na zijn opleiding aan het Groot-seminarie te Haaren werd hij in 1944 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Vught, Asten en Nieuwkuijk. In 1960 werd hij bouwpastoor in Vlijmen-Vliedberg. In 1985 ging hij met emeritaat. Hij overleed in 1991 te Vlijmen.

Johannes Theodorus Maria (Jan) Kraakman (1905-1978), geboren in Akersloot, groeide op in Wervershoof. Na het doorlopen van het seminarie van het bisdom Haarlem werd hij in 1929 tot priester gewijd. Hij was kapelaan in Langeraar, Amsterdam en Den Haag. In 1941 werd hij geestelijk adviseur van de Algemene RK Ambtenarenvereniging (ARKA), van de RK Bond van Overheidspersoneel en van de RK Centrale van Overheidspersoneel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest hij om zijn anti-Duitse uitlatingen onderduiken. In 1946 werd hij directeur van de Diocesane Katholieke Actie en secretaris van het Instituut tot Voorlichting in de Zielzorg in het bisdom Haarlem. Verder was Kraakman geestelijk adviseur van diverse sociale verenigingen in het bisdom. In 1957 werd hij pastoor te Alkmaar. In 1968 ging hij om gezondheidsredenen met pensioen. Hij overleed in Hoorn in 1978 en ligt begraven in Wervershoof.

Johannes Maria Jacobus Willem (Johan) Kuin (1918-1995) werd geboren te Rotterdam. Hij trad in bij de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus (MSC) en werd in 1945 tot priester gewijd. Hij studeerde in Nijmegen (doctoraal 1956). Omstreeks 1966 trad hij uit de congregatie en trad hij in het huwelijk. In 1975 promoveerde hij aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werkte voor de uitgeverij Kok-Agora te Kampen, schreef boekrecensies en artikelen in de Volkskrant en was docent aan de Frederik Muller Academie. Hij publiceerde studies op wijsgerig terrein.

In 2010 is KBO-Brabant als enige provinciale afdeling uit de UNIE KBO gestapt, het archiefmateriaal moet dus apart worden opgeslagen.

De Kardinaal de Jong Stichting werd opgericht in 1955, ter ondersteuning van instanties werkzaam op het gebied van het bijzondere gezins- en jeugdwerk, onder meer door scholing van leiders/leidsters.

Het Kardinaal van Rossum Instituut (KAROSI) werd opgericht in 1956 op initiatief van G.H.L. Zeegers, directeur van het KASKI. KAROSI richtte zich breed op het terrein van de maatschappelijke en technische hulpverlening aan ontwikkelingslanden, met name in Afrika. Voor de uitvoering daarvan werd een aantal dochterstichtingen in het leven geroepen. De bekendste daarvan waren het Nederlands Leprafonds, de Stichting Hart van Afrika, de stichting Stem van Afrika, en de Stichting Missie-Pers-Radio (MIPERA), opgericht in samenwerking met de Stichting Instituut van de Missiepers. In 1966 werd de naam veranderd in het meer internationaal klinkende CAROSI. Medio jaren zeventig berichtten de media over mogelijke fraude door Zeegers en raakte CAROSI in diskrediet. Na diverse rechtszaken werden Karosi en de dochterstichtingen in het begin van de jaren tachtig opgeheven.

In 1952 werd een Unie van Diocesane Katholieke Bonden van Bejaarden en Gepensioneerden opgericht, in 1979 hervormd tot Unie KBO. Mogelijk is bij die gelegenheid de Utrechtse Diocesane Bond opgesplitst in provinciale bonden. Over de geschiedenis van de KBO - afdeling Gelderland is geen informatie te vinden.

Het Katholiek Bureau voor Voorlichting en Begeleiding bij Sexualiteit en Relaties werd opgericht in de tijd dat er in katholieke kring aandacht kwam voor problemen bij sexualiteit en geboorteregeling. Stafmedewerker en later directeur van het Bureau was Wies Stael-Merkx (1926-2012). Ze gaf veel voorlichting en reisde door het hele land om lezingen en trainingen te geven.

Het KFJ werd in 1953 opgericht door de Katholieke Filmactie (KFA), de Katholieke Jeugdraad (KJR) en het RK Centraal Bureau voor Opvoeding en Onderwijs (CBKO). Het centrum kwam voort uit de in 1950 opgerichte Werkcommissie voor Film en Jeugd in de KFA, en had als doelstelling de waardering van goede films onder de jeugd, en het vertonen van dergelijke films, te bevorderen. Het bureau was gevestigd bij de KFA. Het KFJ werd in 1976 opgeheven.

Aanvankelijk bestond het jeugdwerk in het bisdom Haarlem uit de RK patronaatsbeweging en het RK Juvenaat (oudste stukken). In de jaren twintig en dertig kwamen daar steeds meer organisaties bij, zodat de behoefte tot concentratie in 1935 leidde tot de Katholieke Jongens Centrale, een overkoepelende organisatie voor al het jongensjeugdwerk in het bisdom Haarlem. Na de Tweede Wereldoorlog nam de stichting ‘Liebaard’ dit werk over.

Over het Katholieke Jongerenbureau Utrecht is geen preciese informatie te vinden. Vermoedelijk was het een servicebureau ten behoeve van katholiek jongerenwerk en jongerenpastoraat. Te oordelen aan de bestuursstukken in het archief heeft het bestaan van ca. 1988 tot ca. 1999. Er waren ook dergelijke bureaus in Overijssel en Gelderland.

Het Katholiek Maatschappelijk Centrum IJmondgebied (KMC) kwam in 1968 voort uit een fusie tussen de Stichting Opbouw Katholiek Kennemerland (1954), het Regionaal Sociaal Charitatief Centrum voor het Ijmondgebied en het Oriëntatiecentrum Kennemerland. Het KMC spitste zich steeds meer toe op de pastorale sector van het welzijnswerk. Vermoedelijk ging het KMC in 1986 op in de Stichting Bevordering Maatschappelijke Participatie te Haarlem.

Het Katholiek Nationaal Bureau voor Geestelijke Gezondheidszorg (KNBGG) werd opgericht in 1952 op initiatief van de Katholieke Centrale Vereniging voor Geestelijke Volksgezondheid, de Nationale Federatie het Wit-Gele Kruis en een aantal andere instellingen op het terrein van de geestelijke gezondheidszorg. Het KNBGG werd het centrum van waaruit de katholieke geestelijke gezondheidszorg gestimuleerd en gecoördineerd werd. Vanaf 1958 vervulde het KNBGG ook een wetenschappelijke taak. Hiertoe werd in 1960 het Instituut voor Psychohygiëne (IPH) opgericht. In 1964 besloot het KNBGG dat levensbeschouwing niet langer als organisatieprincipe mocht gelden. Dit resulteerde in 1972 in de oprichting van het Nationaal Centrum voor Geestelijke Volksgezondheid (NCGV).

In 1947 richtten de katholieke dagbladen en de KRO het Katholiek Nederlands Persbureau op als een eigen nieuwsdienst voor het verzorgen van kerkelijke berichten. Het KNP onderhield contacten met buitenlandse katholieke persdiensten en exploiteerde een nieuwsagentschap in Rome. De basis van het KNP was de samenwerking tussen grote en kleine dagbladen. In de praktijk bleek echter dat grote kranten als De Tijd, de Volkskrant en De Stem meer gebruik maakten van eigen informatiebronnen dan van het KNP. In 1972 trokken De Stem en de Volkskrant zich terug uit het KNP. Hierdoor stegen de kosten voor de overblijvende kranten zo sterk dat sluiting volgde. Reddingspogingen van De Horstink in Amersfoort en van de groep Pro Media leidden tot niets. Het KNP werd in 1973 opgeheven. De taken werden ondergebracht bij het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP).

Het Katholiek Pedagogisch Centrum werd in 1948 opgericht. Het kwam voort uit de katholieke organisaties van onderwijzers en leraren en had als taak leiding de verbetering en vernieuwing van het katholiek schoolonderwijs te ondersteunen. Het KPC produceerde daartoe talrijke publicaties. In 1990 nam het KPC tevens de activiteiten over van het in dat jaar opgeheven Hoger Katechetisch Instituut. Tegenwoordig is het KPC een netwerkorganisatie van deskundigen onder de naar KPC Groep.

Sinds 1947 werd in Amsterdam schoolmaatschappelijk werk verricht door functionarissen in dienst van het gemeentelijk bureau voor jeugdzorg. Van katholieke zijde zag men liever dat dit werk op levensbeschouwelijke basis plaats vond. Op initiatief van het Interparochieel Sociaal Charitatief Centrum te Amsterdam werd in 1952 het Katholiek School-Sociaal Werk opgericht, gefinancierd door de Vincentiusvereniging. In 1954 werd de gemeente de grootste subsidieverstrekker. In 1963 werd de naam van de stichting KSSW veranderd in Stichting Katholiek School Advies Bureau. Het bureau gaf leerkrachten, ouders en kinderen adviezen en hulp bij moeilijkheden met schoolgaande kinderen. Het Katholiek School Advies Bureau werd in 1974 opgeheven.

Het Katholiek Sociaal-Charitatief Centrum Overijssel werd opgericht in 1955. Het Centrum verzorgde de samenwerking en coördinatie van de verschillende organisaties op het terrein van sociaal en maatschappelijk werk, later maatschappelijk activeringswerk. In 1975 werd het KSCCO omgezet in het nog steeds bestaande Katholiek Centrum Welzijnsbevordering Overijssel (KCWO).

Het KASKI werd in 1946 opgericht als Katholieke Sociaal-Kerkelijke Studiekring, die in 1947 werd omgezet in het Katholiek Sociaal-Kerkelijk Instituut (KASKI). Het KASKI richtte zich aanvankelijk uitsluitend op het katholieke volksdeel, om behulpzaam te zijn bij het kerkelijk beleid. Initiatiefnemer en eerste directeur was G.H.L. Zeegers. Naast het Haagse bureau werden regionale bureaus opgezet. Van 1955 tot 1958 bevond het hoofdkantoor zich in Genève onder de naam Institut International Catholique de Recherche Socio-ecclésiastique (ICARES), in 1958 omgezet in een federatie van zelfstandige instituten, de Féderation International des Instituts de Recherches Socio-Religieuses (FERES). Vanaf 1956 verzorgde het KASKI het landelijk kerkelijk statistisch onderzoek. Vanaf eind jaren zeventig verzorgde het KASKI ook de statistiek van de Nederlandse Hervormde Kerk. In 1995 kwam een samenwerkingsverband tot stand tussen het KASKI en de KUN, waarna het KASKI zich breder profileerde als expertisecentrum voor religie en samenleving.

Het Katholiek Studiecentrum (KSC) werd in 1977 door de Katholieke Universiteit Nijmegen opgericht om het gesprek tussen geloof en wetenschap te stimuleren. Het KSC organiseerde studiegroepen en studiedagen, en begeleidde onderzoeksprojecten. De resultaten werden neergelegd in publicaties. Van 1977-1994 was het KSC gelieerd aan het KDC, van 1994-2000 onderdeel van de Dienst Universiteit en Maatschappij. In 2000 fuseerden het Katholiek Studiecentrum en de Thomas More Academie tot het Soeterbeeck Programma, thans Radboud Reflects.

Het Katholiek Vrouwelijk Jeugdwerk werd opgericht in 1949 als opvolger van de Katholieke Actie Vrouwelijke Jeugd (sinds 1945). Het KVJ was een nationaal orgaan voor samenwerking en overleg tussen de diverse nationale organisaties en diocesane instanties voor katholiek vrouwelijk jeugdwerk. Tot de taken van het KVJ behoorden: studie, waar mogelijk een gezamenlijk beleid, service bij de leidstersvorming, de organisatie van studiedagen, zomerkampen, cursussen, Rome-reizen, hulpacties en beroepenvoorlichting. In 1963 of 1964 werd, na een samengaan van het katholieke jeugdwerk voor meisjes en jongens in de Stichting Katholiek Jeugdwerk voor Jongens en Meisjes (1962), het KVJ opgeheven.

Het Katholiek Vrouwengilde – Aartsbisdom Utrecht was vanaf ca. 1961 de voortzetting van de Diocesane Roomsch-Katholieke Vrouwenbond in het Aartsbisdom Utrecht (1913) en vervolgens de Katholieke Vrouwengemeenschap in het Aartsbisdom Utrecht (en het Bisdom Groningen) (1945). Het was onderverdeeld in dekenale en plaatselijke afdelingen. Later sprak men van provinciale in plaats van diocesane afdelingen. Het KVG-aartsbisdom Utrecht vormde in 1955 met de andere diocesane Gildes de federatie Landelijke Katholiek Vrouwengilde. Het KVG Utrecht werd in 1974 opgesplitst in provinciale afdelingen.

Het Katholiek Vrouwengilde – afdeling Gelderland werd opgericht in 1974, als voortzetting van het Gelderse deel van het Diocesaan Katholiek Vrouwengilde – bisdom Utrecht (zie archief KVG Utrecht). De afdeling werd in 2002 opgeheven.

Het Katholiek Vrouwengilde – afdeling Nijmegen werd opgericht in 1949 als afdeling van het diocesane Bossche Vrouwengilde. Na een landelijke reorganisatie viel de Nijmeegse afdeling voortaan onder het KVG – afdeling Gelderland.

Het Katholiek Vrouwengilde -provincie Limburg werd in 1946 opgericht als diocesaan Katholiek Vrouwengilde – bisdom Roermond, als opvolger van de diocesane RK Vrouwenbond (1929). Het vormde in 1955 samen met de andere diocesane Gildes het Landelijk Katholiek Vrouwengilde. In 2020 werd het KVG – Limburg opgeheven. Het had toen nog 12 plaatselijke afdelingen.

Het Katholiek Vrouwengilde – provincie Zuid-Holland werd in 1961 gevormd als Katholiek Vrouwengilde – bisdom Rotterdam, door de splitsing van het KVG – bisdom Haarlem en Rotterdam. Het Zuid-Hollandse KVG was lid van de federatie Landelijke Katholiek Vrouwengilde. In 2010 werd het KVG – Zuid-Holland opgeheven.

In 1895 werd een Bredase afdeling van de Nederlandse RK Volksbond opgericht., nadien ook in andere plaatsen. In 1904 gingen die samenwerken in de Bredase Diocesane Bond van RK Werkliedenverenigingen. In 1908 volgde de oprichting van het landelijke RK Werkliedenverbond. . In 1941 werd dit door de Duitse bezetter overgenomen, waarop het episcopaat het lidmaatschap verbood. Na de oorlog herrees de organisatie als Katholieke Arbeidersbeweging (KAB). De organisatie van Kath. Arbeidersvrouwen (KAV) was er onderdeel van, maar had in Breda een grote zelfstandigheid. In de jaren vijftig werd het Emigratiebureau opgericht, dat zeer veel emigranten begeleidde. In 1954 vond in Breda het International Catholic Migration Congress plaats. In 1964 werd het Nederlands Katholiek Vakverbond (NKV) opgericht. De diocesane bonden werden opgeheven. Alle diensten, instellingen en taken werden overgenomen door de federatie.

De Kath. Arbeidersbeweging in het bisdom Haarlem ontstond als Haarlemse Diocesane Bond en werd opgericht in 1888. In 1964 werd het Nederlands Katholiek Vakverbond (NKV) opgericht. De diocesane bonden werden opgeheven. Alle diensten, instellingen en taken van de diocesane bonden werden overgenomen door de federatie.

De Katholieke Arbeidersjeugd (KAJ) werd opgericht in 1945 als opvolger van de vooroorlogse Sint Jozefgezellenverenigingen en De Jonge Werkman. De leden noemden zich ‘kajotters’. De KAJ (en de VKAJ) ontplooiden activiteiten in de sfeer van het vormingswerk; in de KAJ kwam daarnaast aandacht voor de belangenbehartiging. De KAJ was gerelateerd aan de KAB, waarmee zij al in 1949 in conflict kwam toen zij pleitte voor hogere jeugdlonen. Ook kwesties als verbetering van de arbeidsomstandigheden en verlenging van de partiële leerplicht werden aangesneden. In de jaren zestig richtte de KAJ zich steeds meer op vrijetijdsbesteding. De professionalisering van de organisatie ondergroef het beginsel van zelfwerkzaamheid van de leden. In 1965 fuseerden KAJ en VKAJ tot Katholieke Werkende Jongeren in Nederland (KWJ). In plaats van per bisdom organiseerde men voortaan de afdelingen per coördinatiegebied, weer onderverdeeld in districten.

De Katholieke Arbeidersjeugd (KAJ) werd opgericht in 1945 als opvolger van de vooroorlogse Sint Jozefgezellenverenigingen en De Jonge Werkman. De landelijke KAJ was onderverdeeld in diocesane bonden. De leden noemden zich ‘kajotters’. De KAJ (en de VKAJ) ontplooiden activiteiten in de sfeer van het vormingswerk; in de KAJ kwam daarnaast aandacht voor de belangenbehartiging. De KAJ was gerelateerd aan de KAB, waarmee zij al in 1949 in conflict kwam toen zij pleitte voor hogere jeugdlonen. Ook kwesties als verbetering van de arbeidsomstandigheden en verlenging van de partiële leerplicht werden aangesneden. In de jaren zestig richtte de KAJ zich steeds meer op vrijetijdsbesteding. De professionalisering van de organisatie ondergroef het beginsel van zelfwerkzaamheid van de leden. In 1965 fuseerden KAJ en VKAJ tot Katholieke Werkende Jongeren in Nederland (KWJ).

De R.K. Artsen Vereniging werd opgericht in 1919. Orgaan van de vereniging was het R.K./Katholiek Artsenblad (1921-1969). In 1970 werd het Katholiek Artsenblad opgevolgd door Metamedica (1970-1988). Begin 1942 werd de RKAV door de Duitse bezetter geliquideerd. Na de oorlog werd de vereniging heropgericht. In 1961 werd de naam veranderd in Katholieke Artsen Vereniging (KAV), met als doelstelling: het vormen van een band tussen katholieke artsen tot handhaving en versterking van christelijke levenswaarden bij de beoefening van de medische wetenschap en bij de uitoefening van de geneeskunde en de gezondheidszorg. In 1982 werd de KAV opgeheven en werd een Medische Afdeling van het Thijmgenootschap gevormd.

De Katholieke Bijbelstichting werd in 1961 opgericht door de Sint Willibrord Vereniging. In 1965 werd de stichting zelfstandig. De KBS publiceerde de Willibrordvertaling (1975, herzien 1995) en samen met het Nederlands Bijbel Genootschap de Groot Nieuws Bijbel (1983, herzien 1996). Voorts gaf de KBS vertalingen uit van afzonderlijke bijbelboeken en boeken over bijbel en bijbelverhalen. De KBS werkt samen met het NBG in de Stichting Gemeenschappelijke Nederlandse Bijbelvertaling.

De Katholieke Bond van Overheidspersoneel ontstond in 1949 uit een fusie tussen de Ned. RK Bond van Overheidspersoneel Sint Paulus (voortzetting van de R.K. Gemeente-Werkliedenbond St. Paulus (1908-1914) en de Ned. RK Bond van Post-, Telegraaf- en Telefoonpersoneel Sint Petrus. Samenwerking met de vakbond voor ambtenaren, de Algemene RK Ambtenarenvereniging (ARKA) mislukte in 1958. In 1972 sloot de KABO zich aan bij het toen gevormde NKV. In 1974 sloten nog de Kath. Kostersbond Sint Willibrordus en de Organisatie van Apothekers-Assistenten Sint Lucas zich aan. In 1975 werd de bond voortgezet als Katholieke Bond van Personeel in de sektoren Overheid, Volksgezondheid, Maatschappelijk Welzijn en Sociale Werkvoorziening KABO. Deze verzette zich in 1975 tegen de op handen zijnde federatie met het NVV, maar ging onder voorwaarden toch akkoord. In 1982 fuseerden de Algemene Bond van Ambtenaren en de KABO tot ABVA/KABO, aangesloten bij het FNV.

De Katholieke Bond van Werknemers in het Metaal- en het Elektronisch Bedrijf en Aanverwante Bedrijven Sint Eloy werd opgericht in 1902. Samen met andere katholieke vakbonden fuseerde de bond op 1 januari 1972 tot Industriebond van het Nederlands Katholiek Vakverbond.

De RK Bond 'Voor Groote Gezinnen' werd in 1917 opgericht. In 1920 bestond er een afdeling Venlo. Hét thema van de Bond in die jaren was de strijd tegen geboortebeperking. In 1939 werd de naam veranderd in Katholieke Bond voor het Gezin, ook wel Katholieke Gezinsbeweging genoemd. De Bond verleende ook praktische hulp aan arme gezinnen. In 1968 werd de Bond opgeheven.

Van 1925-1940 bestond er de RK Emigratie Vereeniging, die van de bisschoppen alleen mocht informeren, en niet bevorderen. Na de Tweede Wereldoorlog, werden vooral vanuit de boerenbonden emigratiecommissies en emigratiediensten gevormd. Andere standsorganisaties volgden later. De Katholieke Centrale Emigratie Stichting (KCES, 1949-1994) werd opgericht deze emigratiediensten te coórdineren. De KCES verzorgde in samenwerking met de diocesane emigratiestichtingen de voorlichting, de dossier-samenstelling en de voorbereiding voor de katholieke emigranten. Voorts diende de stichting de nazorg van de katholieke Nederlandse immigranten in de immigratielanden. In 1993 ging de KCES op in de neutrale Stichting Dienstverlening Emigratie Nederland (DEN).

De KCVL in Gelderland werd opgericht in 1951 als afdeling van de landelijke KCVL. Na 1962 werd de KCVL-Nederland een onderdeel van de Vereniging Katholiek Bibliotheekcentrum, later Katholiek Bibliotheek en Lectuur Centrum. De KCVL in Gelderland richtte katholieke openbare bibliotheken op en voerde daarvan de directie en administratie. In 1978 fuseerde de Gelderse KCVL met de Provinciale Bibliotheekcentrale Gelderland.

De Katholieke Dirigenten- en Organistenvereniging werd opgericht in 1917 om de belangen van dirigenten en organisten in parochies te behartigen en de kwaliteit van het vak te bevorderen. Honorering en rechtspositie van dirigenten en organisten is daarbij een belangrijk aandachtspunt.

De Stichting Het Werk voor de Goede Film (bekend als Katholieke Film Actie (KFA)) werd in 1937 opgericht. De stichting beoogde een goede katholieke filmcultuur te bevorderen door middel van voorlichting, de opleiding van filmdocenten, filmdistributie en door de tijdschriften Het witte doek, Filmfront en Katholiek Filmfront. Begin 1940 telde de KFA 150.000 leden. In 1938 richtte de KFA het filmverhuurkantoor Gofilex (Goede film-expoitatie) op, dat films importeerde en een groot aantal katholieke bioscoopzalen exploiteerde. Internationale contacten verliepen via het Office Catholique Internationale du Cinema (OCIC). Na de oorlog werd de KFA steeds meer scholings- en voorlichtingsinstituut. De samenwerking met het al in 1929 opgerichte keuringsinstituut Katholieke Film Centrale (KFC) verliep wisselend. Door middel van het Katholiek Filmcentrum voor de Jeugd (KFJ), opgericht in 1953, wilde men de jeugd beschermen tegen schadelijke films. Vanaf 1969 werkte de KFA samen met de Christelijke Film Actie. In 1970 ontstond de Federatie KFA/CEFA. Deze ging in 1980 op in de Landelijke Organisatie Kunstzinnige Vorming. De stichting KFA ontwikkelde zich tot de huidige KFA Filmbeschouwing/Het Filmgesprek

De zorg voor de katholieken onder de duizenden in 1950 naar Nederland gekomen Indische Nederlanders werd aanvankelijk toevertrouwd aan het Landelijk Sociaal-Charitatief Centrum. In 1954 kwam daaruit de gerepatrieerdenzorg in het bisdom Haarlem voort. In 1955 werd de stichting opgericht die in 1959 Stichting voor Katholieke Gerepatrieerdenzorg zou gaan heten. Deze stichting was aangesloten bij de Landelijke Stichting Katholieke Gerepatrieerdenzorg.

De Stichting Katholieke Gezinszorg in Noord-Holland was onderdeel van de Stichting Katholieke Gezinszorg en Gezinshulp in de bisdommen Haarlem en Rotterdam, opgericht in 1946. De oorsprong ligt in de naoorlogse nood in de gezinnen. De gezinsverzorgsters kregen een opleiding, waaronder een godsdienstcursus. Ze werden gezien als deel van het lekenapostolaat. Ze werkten onder leiding van maatschappelijk werksters en hun taak kwam dikwijls neer op het vervangen van de moeder in het gezin. De Noord-Hollandse stichting had plaatselijke afdelingen. In 1946 sloten de diocesane stichtingen zich aaneen tot de Stichting Nationale Katholieke Gezinszorg, ook wel genoemd Nationale Stichting voor Katholieke Gezinshulp. De invoering van de AOW leidde tot minder directe hulp van kinderen aan hun bejaarde ouders. Daarom werd ook bejaardenhulp gegeven. De komst van wasmachines en andere hulpmiddelen in de huishouding maakte in de jaren zeventig de traditionele gezinshulp langzamerhand overbodig. De stichting werd in 1978 opgeheven.

In navolging van Baden Powell, de grondlegger van het verkennen voor jongens, werden in Nederland vanaf 1910 Padvindersgroepen opgericht, die in 1915 gingen samenwerkten in de Nederlandse Padvindersvereniging (NPV). Ook enkele katholieke Padvindersgroepen sloten zich aan. In 1930 werd de vereniging 'De Katholieke Verkenners' opgericht, als zelfstandig onderdeel van de NPV. Vanaf 1938 was er gelijkwaardige samenwerking met de NPV in de Nationale Padvindersraad. In 1941 werd de gehele padvindersbeweging door de Duitse bezetter opgeheven. De Katholieke Jeugdbeweging (KJB) werd officieel in 1947 opgericht. De KJB vormde de overkoepeling van de Katholieke Verkenners, het Jongensgilde en de Jongensclubs en Patronaten. Van deze groeperingen was de Katholieke Verkenners verreweg de grootste. In 1955 sloot ook het Limburgse Gilde Jong-Nederland zich bij de KJB aan. In 1962 werd de KJB opgeheven ten behoeve van een grotere zelfstandigheid van de aangesloten verenigingen. Na 1962 haalde de Katholieke Verkenners de banden met de neutrale Nationale Padvindersraad en met de Katholieke Nederlandse Gidsen Beweging steeds nauwer aan, hetgeen in 1968 resulteerde in een federatie Scouting Nederland. In 1972 kwam het tot een volledige fusie.

De Katholieke Jeugdraad voor Nederland, waarin alle landelijke organisaties of instellingen van het katholieke jeugdwerk samenwerkten, werd opgericht in 1947. Zij was de voortzetting van de bisschoppelijke Interdiocesane Jeugdcommissie, (IJC) (1919-1940). De algemene leiding van de KJR berustte bij de Raad van Afgevaardigden, waarin alle aangesloten organisaties zitting hadden. Organisaties die lid waren van de KJR waren o.m. Instuif RK Jong Nederland, Kath. Jonge Werkgeversvereniging, Kath. Nat. Stichting voor Bijzonder Gezins- en Jeugdwerk, het Kath. Vrouwelijk Jeugdwerk, de Mater Amabilisscholen, de Gidsenbeweging, de Nederlandse Kath. Schoolraad, de Kath. Jeugdbeweging. De KJR ging in 1978 op in de Stichting Kath. Centra voor Levensvorming (sinds 2001 ResponZ).

Voorloper van de Katholieke Jeugdraad, afdeling Rotterdam was de Dekenale Jeugdraad (DJR).

De Katholieke Jonge Middenstands Vereniging werd opgericht in 1930 en had diocesane en plaatselijke afdelingen. In 1942 werd de KJMV op bevel van de bezetter opgeheven, zoals alle katholieke vak- en standsorganisaties. Direct na de Tweede Wereldoorlog hervatte de KJMV haar activiteiten. In 1965 werd de KJMV omgezet in de niet standsgebonden Katholieke Jongeren uit de Middengroepen. Deze vereniging werd in 1972 geliquideerd.

De Katholieke Jonge Werkgeversvereniging kwam in 1919 voort uit de in 1916 opgerichte Vereeniging voor Toekomstige Katholieke Werkgevers. De KJWV had als doel de godsdienstige en zedelijke belangen te behartigen van de leden en onderlinge contacten te bevorderen. Vanaf 1967 werkte de KJWV samen met het Jongeren Contact van het Nederlands Christelijk Werkgeversverbond, resulterend in een fusie tot Christelijke Jonge Werkgevers Vereniging. De naam van de vereniging werd in 1974 gewijzigd in Jong Management NCW (sinds 1995 VNO-NCW).

In het tijdschrift Van Onzen Tijd, opgericht in 1900, gaf een aantal jongeren blijk van hun ongenoegen over de culturele achterstand van de Nederlandse katholieken. Uit deze kringen kwam een jaar later op initiatief van Jan Kalf de Katholieke Kunstkring ‘De Violier’ voort. Het doel van de vereniging was bevordering van de kunstzin, vooral door middel van lezingen. Vanaf 1906 bestonden een aantal jaren een Haagse en een Rotterdamse afdeling, maar daarna bleven de activiteiten voornamelijk beperkt tot het Amsterdamse publiek. Het aantal werkende leden lag rond de 50, en er waren gemiddeld 200 belangstellende leden. Na een kortstondige opleving na de Tweede Wereldoorlog hield de vereniging in 1952 op te bestaan.

De Katholieke Lerarenvereniging Sint Bonavantura werd opgericht in 1918, daartoe gestimuleerd door H. Moller, rector van de RK Leergangen en voorzitter van de Vereniging Ons Middelbaar Onderwijs. Bonaventura hield zich zowel bezig met de geestelijke als materiële belangen. In 1954 was Bonaventura medeoprichter van Katholiek Pedagogisch Bureau. In de jaren zestig en zeventig speelde Bonaventura een rol in discussies over de katholiciteit van het onderwijs. In 1972 fuseerde Bonaventura met het Genootschap van Leraren, de Algemene Vereniging voor Middelbaar Onderwijs en de Christelijke Vereniging voor Middelbaar en Hoger Onderwijs tot Nederlands Genootschap voor Leraren, dat voortaan de vakbelangen ging behartigen. Bonaventura werd daarbinnen een sectie voor ideële aangelegenheden. In 1997 fuseerden de Algemene Bond van Onderwijzend Personeel (ABOP) en het Nederlands Genootschap van Leraren (NGL) tot Algemene Onderwijsbond (AOb).

De Katholieke Middenstandsbond, bisdom ’s-Hertogenbosch werd opgericht in 1902 als ‘De Hanze’, R.K. Vereniging van Neringdoenden in het bisdom ’s-Hertogenbosch. In 1915 kwam de overkoepelende federatie Nederlandse R.K. Middenstandsbond (NRKM) tot stand. Binnen de NRKM bestonden twee zelfstandige organen, te weten landelijke bonden (voor de sociaal-economische belangen) en diocesane standsorganisaties (voor de godsdienstige vorming, kadervorming en culturele ontwikkeling). In 1941 werd de NRKM door de Duitse bezetter opgeheven. In 1946 werd de bond opnieuw opgericht. In 1965 werd de NRKM gereorganiseerd tot Nederlands Katholiek Ondernemers Verbond (NKOV) en werd het standsorganisatorisch werk beëindigd. In 1976 fuseerde het NKOV met het neutrale Koninklijk Nederlands Ondernemers Verbond..De Bossche bond richtte na de oorlog de Stichting Gewestelijke Sociale Avondscholen en de Diocesane Kaderschool ‘Berne’ in Heeswijk op.

De Katholieke Middenstandsbond, bisdom Breda werd in 1903 opgericht. In 1915 kwam de overkoepelende federatie Nederlandse R.K. Middenstandsbond (NRKM) tot stand. Binnen de NRKM bestonden twee zelfstandige organen, te weten landelijke bonden (voor de sociaal-economische belangen) en diocesane standsorganisaties (voor de godsdienstige vorming, kadervorming en culturele ontwikkeling). In 1965 werd de NRKM gereorganiseerd tot Nederlands Katholiek Ondernemers Verbond (NKOV) en werd het standsorganisatorisch werk beëindigd. In 1976 fuseerde het NKOV met het neutrale Koninklijk Nederlands Ondernemers Verbond.. In 1942 werd de KMB . door de Duitse bezetter opgeheven. Na de bevrijding van Zuid Nederland in 1944 werd de bond heropgericht, in samenwerking met de Bossche bond. Opgericht werden het charitatieve Santosfonds en het Chris Jansenfonds voor financiële hulp aan leden in moeilijkheden.

De Katholieke Middenstandsbond, bisdom Haarlem werd opgericht in 1907. Veel middenstanders bleven echter aangesloten bij de in 1903 opgerichte neutrale bond en stonden onverschillig tegenover de katholieke samenwerking. In 1915 kwam de overkoepelende federatie Nederlandse R.K. Middenstandsbond (NRKM) tot stand. Binnen de NRKM bestonden twee zelfstandige organen, te weten landelijke bonden (voor de sociaal-economische belangen) en diocesane standsorganisaties (voor de godsdienstige vorming, kadervorming en culturele ontwikkeling). In 1942 werden alle middenstandsorganisaties door de bezetter geliquideerd. Na de bevrijding werden de NRKM en de diocesane bonden heropgericht en gereorganiseerd. In 1965 werd de NRKM gereorganiseerd tot Nederlands Katholiek Ondernemers Verbond (NKOV) en werd het standsorganisatorisch werk beëindigd. In 1976 fuseerde het NKOV met het neutrale Koninklijk Nederlands Ondernemers Verbond. Als gevolg van de oprichting van het nieuwe bisdom Rotterdam in 1956 werd de naam veranderd in Interdiocesane Kath. Middenstandsbond in de bisdommen Haarlem en Rotterdam.

De Katholieke Nationale Stichting voor Bijzonder Gezinswerk en Jeugdzorg werd in 1957 opgericht als opvolger van de Katholieke Nationale Jongensjeugdzorg en de Katholieke Nationale Meisjesjeugdzorg. De stichting coördineerde de diocesane instellingen op dit terrein. Het werk richtte zich voornamelijk op onmaatschappelijke en zwak-maatschappelijke gezinnen. Onder het hoofdbureau te Utrecht ressorteerde ook het Katholiek Bureau Kamp- en Internaatswerk voor Sociale Jeugdzorg.

De Katholieke Nederlandse Journalistenkring werd in 1946 opgericht als opvolger van de Nederlandsche RK Journalistenvereeniging (1902-1940). Dit gebeurde onder druk van de bisschoppen; de journalisten zelf prefereerden aansluiting bij een algemene (neutrale) organisatie. In de jaren 1940-1945 waren veel katholieke journalisten aangesloten bij het door de bezetter verplichte Nederlandse Journalisten Verbond. De KNJK vormde samen met de Nederlandse Journalistenkring en de Protestants-Christelijke Journalistenkring de eveneens in 1946 opgerichte Federatie van Nederlandse Journalisten. In 1968 fuseerde de katholieke en protestantse journalistenverenigingen met de Nederlandse Vereniging van Journalisten NVJ. Daarnaast werd een Katholiek Journalisten Centrum opgericht als een soort bezinningscentrum, maar dat heeft nooit gefunctioneerd.

Het Katholieke Onderwijzers Verbond (KOV) werd in 1933 opgericht. Tot dan waren er vijf diocesane organisaties, die aan het einde van de negentiende eeuw waren opgericht. De diocesane bonden bleven bestaan. In 1970 kreeg het KOV een verenigingsstructuur. De diocesane bonden werden toen geliquideerd. KOV werd Katholieke Onderwijs Vereniging. De vereniging werd ingedeeld in districten, kringen en afdelingen, en er werden er secties ingesteld voor verschillende onderwijssectoren. In 1980 fuseerde de KOV met de Katholieke Vereniging van Directies, Docenten en Consulenten bij het Beroepsonderwijs en het Leerlingwezen Sint Bernardus (opgericht in 1921). KOV betekeende nu Katholieke Onderwijs Vakorganisatie. In 1947 werd het Algemene Nederlandse Onderwijzers Verbond (ANOV, later Federatie (ANOF)) opgericht, een samenwerkingsverband met de Nederlandse Onderwijzers Vereniging en de Protestants Christelijke Onderwijzers-Vereniging. Van 1973-1983 vormden de ANOF en het Nederlands Verbond de Nederlandse Federatie van Onderwijsvakorganisaties (NFO). De NFO werd in 1983 opgeheven. Sinds 1997 werken de KOV en de PCO samen in de federatie Onderwijsbonden van het Christelijk Nationaal Vakverbond (CNV).

De Katholieke Onderwijzersbond in het bisdom ’s-Hertogenbosch werd opgericht in 1896. In 1933 gingen de diocesane onderwijsbonden samenwerken in de Federatie van Algemene Diocesane Verenigingen van RK Onderwijzers te Nederland: Katholieke Onderwijzers Verbond. In 1972 werden de diocesane bonden opgeheven en veranderde de naam in Katholieke Onderwijs Vereniging. Blijkens het archief bleef er een vorm van diocesane c.q. provinciale afdeling bestaan. In 1980 volgde een fusie met de docentenorganisatie in het beroepsonderwijs en werd de naam Katholieke Onderwijs Vakorganisatie. In 1981 sloot dit KOV zich aan bij het Christelijk Nationaal Vakverbond (CNV).

De Diocesane Vereniging van RK Bijzondere Onderwijzers in het Aartsbisdom Utrecht werd opgericht in 1898. In 1920 werd de Sint Willibrordusfederatie opgericht, een federatie van de verenigingen in het aartsbisdom en het bisdom Haarlem (Sint Augustinusvereniging), maar blijkens het archief werd er al in 1910 gezamenlijk vergaderd. In 1933 kwam het tot de oprichting van het Katholiek Onderwijzers Verbond (KOV), een federatie van diocesane verenigingen van RK onderwijzers in Nederland. Na de splitsing van het aartsbisdom in 1956 luidde de naam Vereniging van RK Onderwijzers en Onderwijzeressen en RK Kleuterleidsters in het Aartsbisdom Utrecht en het Bisdom Groningen, in de jaren zestig Katholieke Onderwijzersvereniging in het Aartsbisdom Utrecht en het Bisdom Groningen Sint Lebuïnus. In 1970 Werd de KOV opnieuw gestructureerd en werden de diocesane bonden opgeheven.

Vanaf 1921 ontstonden gewestelijke organisaties voor jonge boeren. In 1946 werd het Nationaal Verbond van Kath. Jonge Boeren en Tuinders opgericht, later Kath. Ned. Jonge Boeren- en Tuindersbond (KNJBTB) geheten, gelieerd aan de KNBTB. Jonge boerinnen waren van oudsher opgenomen in de gewestelijke boerinnenbonden. Na 1945 kwamen er gewestelijke organisaties voor jonge boerinnen, die zich in 1955 verenigden in de Kath. Ned. Boerinnen Jeugdbond (KNBJB). In de jaren zestig kregen beide bonden het karakter van een algemene organisatie voor plattelandsjongeren. Dat resulteerde in 1966 in de fusie tot de Kath. Plattelandsjongeren Nederland (KPJN). Vanaf 1951 werd al samengewerkt met de Chr. Jonge Boeren- en Tuindersbond (CJBTO) en de Plattelandsjongeren Gemeenschap Nederland (PJGN) in de 3 Centrale Jeugdorganisaties (3-CJO’s). In 1978 maakte de KPJN zich los van de KNBTB. Men versterkte de samenwerking met CJBTO/NCPJ en PJGN. In 1983 werd de Nederlandse Federatie Plattelands Jongeren Organisaties (NFPJO) opgericht. In 1992 fuseerden de 3-CJO’s tot Plattelands Jongeren Nederland (PJN).

De landelijke organisatie Katholieke Plattelandsjongeren (KPJ) ontstond in 1965 als samenvoeging van de Katholieke Nederlandse Boerinnen Jeugd Bond en de Katholieke Nederlandse Jonge Boeren- en Tuindersbond. De KPJ organiseerde vooral sociaal-culturele activiteiten. In 1982 kwam een federatie tot stand met andere organisaties van plattelandsjongeren. De Katholieke Plattelandsjongeren, gewest Arnhem (sinds 1982 Federatie Katholieke Plattelandsjongeren Arnhem) werd gevormd in 1965 als voortzetting van de regionale afdeling van de Jonge Boeren- en Tuindersbond.

De landelijke organisatie Katholieke Plattelandsjongeren (KPJ) ontstond in 1965 als samenvoeging van de Katholieke Nederlandse Boerinnen Jeugd Bond en de Katholieke Nederlandse Jonge Boeren- en Tuindersbond. De KPJ organiseerde vooral sociaal-culturele activiteiten. In 1982 kwam een federatie tot stand met andere organisaties van plattelandsjongeren. Ook de Katholieke Plattelandsjongeren, gewest Tilburg werd in 1965 gevormd, als voortzetting van de in 1922 opgerichte RK Jonge Boerenstand.

De Katholieke Plattelandsvrouwen Nederland werd in 1967 de nieuwe naam voor de Katholieke Nederlandse Boerinnenbond, een landelijke federatie, opgericht in 1956, van de rond 1930 opgerichte diocesane boerinnenorganisaties. Deze KNBB was nauw gelieerd aan de Katholieke Nederlandse Boeren- en Tuindersbond. In 1967 werd de KNBB als KPN ook opengesteld voor andere plattelandsvrouwen. Rond 1955 verschoof het accent van landbouwhuishoudonderwijs naar allerlei aspecten van verzorging en huishouden en cursussen maatschappelijke vorming. De lokale afdelingen waren in de eerste plaats gezelligheidsverenigingen. In 2001 ging de KPN verder als ZijActief, met een afdelingen Zuid-Oost Brabant, Overijssel, Utrecht en Gelderland.